Lieve mevrouw uit Marokko

Ik weet niet hoe u heet. Weet ook niet wie u bent. We hebben elkaar ontmoet op zaterdag 9 april. Het was rond kwart over twaalf en we zaten samen in de wachtkamer van de huisartsenpost. Als enigen. U staarde me verdrietig aan en zei dat uw man in de Ridderhof was neergeschoten. Ik geloofde u niet. Dacht dat u in de war was. Twee schietpartijen in korte tijd, dat kan toch helemaal niet in ons dorp?
“Echt waar”, fluisterde u aangeslagen. Marokkaanse? Turkse? Ik nam u van top tot teen op. U had een bruine lange jas aan en droeg een zwarte hoofddoek. Ik vroeg me stilletjes af of u het niet benauwd had met al die kleding aan. Het was warm buiten. Ik wist niet zo gauw iets te zeggen. Merkte u dat?
,, Had hij ruzie?” zei ik toen maar om de stilte te doorbreken.
,,Natuurlijk niet”, antwoordde u fel. ,, Mijn man is een goede man. Nog meer mensen zijn dood en gewond. Echt waar.”
Zag u mijn verwarring? Ik kon er met mijn hoofd niet bij. Winkelcentrum Ridderhof is op spuugafstand van de huisartsenpost en hoe ik mijn oren ook spitste- er was geen sirene te horen.

U tikte op de zitting van bank waarop wij zaten en uw ogen fonkelden boos.
,, De Nederlandse rechters doen het fout. Moeten in Marokko gaan kijken. Als ze je daar pakken met een mes dan ga je tien jaar de cel in. Schiet je met een geweer, dan kom je er nooit meer uit. Criminelen slapen in een vieze cel. Op de grond. Eigen schuld. Dan laten ze het de volgende keer wel uit hun hoofd. Politie moet strenger zijn hier, anders wordt het nooit wat met dit land.”
Daarna zweeg u verslagen en ik zweeg met u mee.
Na een korte tijd schudde u uw hoofd en wees naar de ingang van de wachtkamer. ,,Overal bloed hier. De stoel, de vloer. Overal bloed. Uit zijn been. Uit zijn armen. Overal bloed. Ik kan niet tegen bloed. Mijn man is nu binnen bij de dokter. Een vrouw heeft zonet alles schoongemaakt.”

Toen pas besefte ik dat het menens was. U was in shock.
Ongewild was u hoofdrolspeler in de Alphense dramafilm ‘Schietpartij in Alphen aan den Rijn’ die op 9 april in première ging en ik was figurant. De doktersassistente belde met de politie en ik ving het woord schietpartij op. Een man strompelde de huisartsenpost binnen. Twee handen tegen zijn buik gedrukt. Tussen zijn vingers sijpelde bloed. Slachtoffer nummer twee. In de verte gilden sirenes.
Ik ben opgestaan en heb u veel sterkte gewenst. Daarbij heb ik bemoedigend over uw arm gestreken. Heel even zag ik een glimlach op uw gezicht verschijnen toen u mij fluisterend bedankte. Maar ik zag ook angst en wanhoop in uw ogen.

Lieve mevrouw uit Marokko. Ik hoop dat het goed gaat met u en uw man.
Sorry dat ik u in de eerste instantie niet geloofde.
Dat zit me nog steeds heel erg dwars.

Met meelevende groet,
Li