Lieve Mona

Lieve Mona,

Ik schrijf je deze brief vanaf het toilet in het een filiaal van de V&D (eentje die nog niet gesloten is) Mijn vrouw is ondertussen op jacht naar wat kerstkoopjes voor de komende kerst. We zijn drie uren geleden hier binnen gekomen, maar ik durf er niet meer uit. Ik schaam me. Diep. Heel diep. Op dit moment ben ik hoofdtrainer van een club uit middenmoot van de Holland Casino Eredivisie. We hebben heel succesvolle jaren achter de rug en nu gaat het een beetje minder. In de competitie gaat het dramatisch slecht en ook de wedstrijden om de Amstel Cup waren om te janken. We bakten we er helemaal niets van. Het liep voor geen meter: geen idee, geen overtuiging, geen teamspirit. Eigenlijk helemaal niks. Het wordt me zo langzamerhand heet aan de lippen en het water staat me aan de schoenen. Of was het nu andersom? Zelfs dat weet ik niet eens meer zeker!

Mijn vrouw G. verdenkt me inmiddels van een buitenechtelijke verhouding. Ze volgt alle wedstrijden via de televisie en vroeg me laatst. ,,Waar ben je eigenlijk als je zegt dat je op de club bent”, Ik antwoordde, naar waarheid, dat ik dan met de jongens aan het trainen was. ,,Ik kon op tv anders duidelijk zien dat, dat elftal het hele seizoen nog niet op de training is geweest”, zei ze toen. En weet je Mona, eigenlijk heeft ze nog gelijk ook. Niet over die buitenechtelijke verhouding, zo zijn wij Friezen niet, maar ik kan me voorstellen dat ze de indruk kreeg dat we helemaal nog niet getraind hebben. Ze zei voor de wedstrijd tijdens het ontbijt tegen me dat ze achter mijn rug om met de voorzitter had gebeld om te vragen me niet voortijdig te ontslaan. ,,Anders loop je me hier de hele dag voor de voeten”, zei ze. Ik stikte bijna in mijn Mika-pindakaas toen ik dat hoorde.

De supporters van de club zijn verdeeld over mijn positie. Een deel blijft me gelukkig steunen. Niet hardop, maar toch… Echter, een ander deel heeft mijn achternaam veranderd in Rot Op. Ik snap ze wel hoor, die supporters uit de laatste categorie. Die zijn allemaal naar de club toe gekomen in de tijd van de grote successen en nu zijn ze teleurgesteld. Dat neem ik ze niet kwalijk, maar het maakt me wel onzeker. Hoe lang duurt het nog voordat er een rubrieksadvertentie in de Leeuwarder Courant staat onder het kopje ‘Dieren(benodigdheden)’? Ik zie de tekst al voor me: “Gratis af te halen: Akkrumer haan, kijkt een beetje dommig uit zijn ogen, rustig karakter, maar luistert voor geen meter”.

Voor die supporters schaam ik me nog het meest. Toen hun favorieten M. en A. vertrokken, had ik in moeten grijpen. Niet dat ik ze kon tegenhouden, maar ik had in ieder geval een redelijk alternatief moeten zoeken. Voor A. hadden we al een leuke vervanger in huis. Qua uiterlijk lijkt R. niet op hem, maar omdat de Duo Penotti bij ons in de buurtsuper niet aan te slepen is, dacht ik dat dit ook wel een succes zou worden. Inmiddels heeft onze voorzitter deze speler voor een doos sigaren uit Tilburg geruild, en hij rookt niet eens (dat weet ik 100% zeker, want daarvoor ken ik hem al lang gnoeg voor) De vervanger van M. is minder goed gekozen. Ik herinnerde me S. als een leuke spits en toen ik hem een bezoek bracht leek hij nog zo ontzettend gedreven… Ik weet zeker dat de supporters ontzettend teleurgesteld zijn in mijn beleid, maar ik durf het ze niet recht in het gezicht te zeggen. Tijdens een uitwedstrijd zag ik één van onze trouwste supporters zitten met een groot spandoek: ‘Blue White Vikings’. Hij had een camera bij zich. Eigenlijk zou ik hem het liefst van mijn eigen salaris zijn reiskosten vergoeden, maar dat mag niet van de voorzitter. Die wil van mijn loon de gracht verder uitdiepen, omdat onder mijn invloed supporters steeds vroeger en steeds massaler het stadion verlaten.

Lieve Mona help me de weg terug te vinden! Het is een kwestie van tijd voordat die pleuro een column over me gaat schrijven en dan is het gedaan met mijn carrière. Help!

F.de H. uit A.