Loederdag

Dit jaar zou ik het heel anders aan gaan pakken. Na 15 jaar verplicht leuk moederdag te vieren zou ik er eens een heel andere draai aan gaan geven.

Dat ‘uitslapen’ om op de slappe koffie en koude scrambled eggs te wachten zou ik overslaan. Dan zou ik de puinhoop die de veldslag in de keuken had veroorzaakt ook niet op te hoeven ruimen. Ik ging er echt míjn dag van maken. Het gemiddelde aantal keren dat ik per dag een ‘mam’ hoorde gevolgd door een vraag zou ik tot ongekende hoogte opkrikken. Door ‘mam’ te vervangen voor de namen van mijn dagbedervers. Op alle vragen van hun kant alleen maar standaard zeggen; ‘ Nee, gatver, geen zin in!’ Pedagogisch verantwoord spiegelen, dat zou ze leren! Ik ging de dag beginnen met een missie!
’s Avonds zou ik gaan uit eten. Alleen! Vechtgenoot hoefde ook niet mee, ik ben immers zijn moeder niet.
Alles verliep zoals geplant tot ongeveer 11 ’s ochtends. Voor een logé was ik al vroeg op, koffie precies goed (zelf gezet) en mijn broodje ei warm en lekker. De ouders van de logé arriveerden en we zaten lekker buiten te ‘chillen’.

Totdat onze jongste bleek, bezweet en misselijk naar me toe kwam. Hij probeerde me aan te geven dat hij zich echt niet lekker voelde. Dat verliep steeds moeizamer, woorden werden een verkrachting van het geluid, vingers werden krachteloos, pupillen werden te groot en lippen te dik. Zelfs zijn zus begon zorgzaam voor haar broer te worden. Dat was het teken! Inladen en naar de poli van het St. Elizabeth Hospitaal hier op het eiland.

We werden snel en vakkundig geholpen. Infuus, bloedafname, temperaturen en bloeddrukmeting. Onze jongste trok weer een beetje bij, zijn spraak herstelde langzaam, als ook het besef dat hij plots niet meer overstelpt werd door stomme vragen van zijn loeder in zijn eigen vertrouwde omgeving. Ter observatie werd hij nog een aantal uren gehouden op de poli. Wat je op de poli besteld moet ook op, dus was het wachten tot de liter infuus vloeistof opgenomen was in zijn lichaam. En tot de bloeduitslagen bekend waren.

De airco werkte als een fluitje! Ik voelde de kou tot op mijn botten. We brachten de tijd door met het opblazen van plastic handschoenen. Wist je dat je daar de leukste dierenfiguren mee kunt maken? Van het gordijn vouwden we kleding voor een alternatieve modeshow.
Uit het bloedonderzoek kwam niet veel verontrustends. Er werd gedacht aan een acute allergische reactie of een voedselvergiftiging.
Tegen zevenen ’s avonds mochten we het ziekenhuis verlaten. Recept mee, advies mee.
‘Mam, nu heb ik je moederdag verpest’, kwam er uit het godzijdank weer goed functionerende bleke koppie van onze jongste. Mijn voorgenomen loedergedrag was totaal weg. ‘Ik neem het beste cadeautje dat ik krijgen kan weer naar huis,’ antwoordde ik. Tijdens de aan hem opgedrongen knuffel zag ik hem al gegeneerd rond kijken of niemand dat had gezien. Voor schut natuurlijk midden op een open terrein een knuffel van je ma. Waardoor ik wel meteen wist dat hij aan de betere hand was.