Lost in the rebound

Korte rokjes, hoge hakken. Ik dans op de beat en zwaai met mijn blonde haren. Omringd door mijn vriendinnen, daar omheen een groep jongens die hopeloos staan toe te kijken. Een van ons loopt weg naar de bar om wat drinken te halen. ‘Er is er één los!’ lijken de mannen te denken, want een voor een begeven ze zich in haar richting. Wil ze wat drinken? Hebben ze haar hier al eerder gezien? Ik ben benieuwd wat voor openingszinnen er gebruikt gaan worden. Dat wordt weer lachen, straks! Het leven van een rebounder gaat over rozen. Ik voel me herboren. Natuurlijk wil ik wat van je drinken. Of je me mag bellen? Weet je wat, geef mij jouw nummer maar, dan bel ik jou. Zei ik dat de vorige keer ook al? Oh, dat is waar. Sorry, ik was geloof ik je nummer kwijtgeraakt. Ja, Martini, asjeblieft.

Maar jij, jij moet wegblijven. Jij bent te leuk en brengt mijn rebound-bestaan in gevaar. Je fluistert in mijn oor hoe mooi ik wel niet ben en of jij misschien mijn rebound mag zijn. En ik glimlach, nip aan mijn drankje en kijk van je weg. Je vingers raken mijn wang en je draait mijn hoofd naar jou toe. ‘Je bent zo ongelofelijk mooi’.
Even lijk ik te zwichten, maar dan komt mijn ‘alle jongens zijn honden’-theorie weer bovendrijven. ’Je denkt zeker dat ik dom ben? Je denkt zeker: eens kijken hoe vaak je moet zeggen dat ze mooi is, voordat ze haar shirtje uittrekt. Of niet soms?’
Je lijkt te schrikken, maar dan verschijnt een onweerstaanbare glimlach op je gezicht. ’Ga je je shirtje uittrekken? Hier?!’ Ik doe net alsof ik heel diep moet zuchten, maar kan een glimlach niet onderdrukken. Je hebt iets wat ik niet kan weerstaan.

Mijn vriendinnen kunnen me meetrekken, ze kunnen zeggen dat ik nog lang niet uitgerebound ben en uit jouw buurt moet blijven, maar het heeft geen zin. Je werkt als een magneet op mij. Ik wil nog lang blijven rebounden, maar blijf asjeblieft zeggen hoe mooi je me vindt. Blijf het proberen, want het is het enige wat ik wil horen.

En als ik je volgende week nergens zie, zal ik om me heen kijken. Kijken waar je blijft. Vlakbij de deur blijven. Maar als je vervolgens binnenkomt en mij omhelst en vraagt of ik je gemist heb, zal ik zeggen van niet, me omdraaien en weglopen. Want zo ben ik. Een rebounder for life. En zo lang jij achter me aan blijft lopen, zal het zo zijn. Maar ik ben nu al bang voor het moment dat je niet meer achter me aankomt. Me niet meer vertelt hoe mooi ik ben. Geen lieve woordjes meer in mijn oren fluistert. Want niets is gevaarlijker en onweerstaanbaarder dan de onbereikbare man. Dan ben ik pas echt verloren.