Zijn werk, het was zijn lust en zijn leven. Iedere ochtend fietste hij de acht kilometer fluitend. Nooit was hij ziek, en ook te laat komen kwam niet in zijn woordenboek voor. Hij was populair, en dan vooral bij de dames. Natuurlijk lieten zij hem ook niet onberoerd als zij met hun ontluikende borsten in strakke T-shirtjes langs hem liepen. Hij probeerde dan zijn gevoelens te onderdrukken, maar dat ging maar moeizaam. Vaak hadden zij dat in de gaten, en begonnen zij hem uit te dagen, met nóg kortere rokjes en nóg blotere buiken.Wat had hij een hekel aan de buitenwereld, met al zijn vooroordelen. “Als twee mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen doet leeftijd er niet toe”, immers. Zijn vriendinnetjes vonden het geen enkel probleem. Zij genoten van de spanning, de geheimhouding. Hij genoot van hun sappige, jonge lichamen die hem onervaren probeerden te verleiden.

Trots op het grote aantal dames die hij hun eerste kus ontlokt had, en nog trotser op degenen die hun maagdelijkheid aan hem geschonken hadden, zat hij vaak zwijmelend rond te kijken in zijn pauze. De heren waren instinctief jaloers op hem, noemden hem een “oude viezerik”. En dat, terwijl hij pas dertig was. Hij begreep er niks van.

Als hij ’s avonds thuiskwam was zijn eerste gang naar de computer om de foto’s en filmpjes, die hij gemaakt had, te bekijken. Ze wonden hem op, en het was daarbij ook nog eens een goede bijverdienste. Mannen betaalden grif voor blote, jonge meiden die hun best deden de daad zo overtuigend mogelijk te volbrengen, terwijl hun lichaam en geest er eigenlijk nog niet aan toe waren.

Die gezichten, vol onschuld wachtend op een levensles die zij nooit meer zouden vergeten, waren het mooist om te zien. Ze waren zo puur en onbedorven, en hij mocht het delen met de wereld. Ondanks dat hij wist dat hij illegale dingen deed, was hij zich van geen kwaad bewust. Ze wilden zelf, en nog graag ook! Wat was hij gelukkig om in een land te leven waar hij, na zijn voorwaardelijke veroordeling wegens pedofilie, weer een nieuwe kans kreeg als concierge op een middelbare school!

Categorieën: Fictie

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

14 reacties

Bitchy · 19 december 2006 op 13:09

Een onderwerp waar je makkelijk je vingers aan zou kunnen branden als je het verkeerd zou beschrijven. Ik vind de serie *Lust* moedig en zeer goed geschreven!

KawaSutra · 19 december 2006 op 14:47

Ik sluit me volmondig bij Bitchy aan. Heel goed geschreven vanuit een perspectief dat gelukkig maar weinig, maar altijd nog teveel, mensen kennen.

Prlwytskovsky · 19 december 2006 op 17:55

Goed zo Arta, laat mensen voor wat zij zijn en oordeel niet over hun. Ieder geniet op zijn (of haar) manier. 😉

Li · 19 december 2006 op 19:50

Hoeveel lusten zouden er eigenlijk zijn…
Wederom erg goed geschreven.
Zo lust ik er nog wel een paar.

Li

SIMBA · 19 december 2006 op 19:55

Hij is weer super arta!

DriekOplopers · 19 december 2006 op 20:47

Hulde, Arta! Perfect gedaan. Leeftijdsverschil is geen probleem, mits de betrokkenen hun kleren áánhouden.

Je snijdt op een heel goede manier maatschappelijke misstanden aan. Erg knap opgepakt.

:kiss:

Driek

Bitchy · 19 december 2006 op 21:22

Ach Kawa, ik schuif wel een stukje op, dan sluit het nog beter aan 😉

pally · 19 december 2006 op 21:59

Delicaat onderwerp dat je zonder sensatiezucht beschrijft en ook zonder oordeel.
Knap, Arta!

Groet van Pally

DreamOn · 20 december 2006 op 00:21

Nogmaals: je gaat de uitdagingen niet uit de weg. Heel goed. We oordelen zo makkelijk over mensen, maar zoals roken voor mij een verslaving is, zo hebben andere mensen weer hun eigen verslavingen en obsessies……….

Trukie · 20 december 2006 op 02:09

Inderdaad, Kawa heeft de juiste woorden gevonden.
Goed geschreven Arta.

Shitonya · 20 december 2006 op 12:19

bis bis
Al zou ik hier niet te lang mee doorgaan. Als je eenmaal een paar hebt gelezen, weet je ook hoe de rest ongeveer gaat. Uiteindelijk komt het op hetzelfde neer, maar beschrijf je het enkel iets anders door de vorm van de lust.

arta · 20 december 2006 op 19:48

Iedereen erg bedankt voor de reacties.
@ Kawa: je hebt gelijk!
@ Prlwyt: Naar mijn mening sta je op het moment dat je een oordeel geveld hebt niet meer open voor andere meningen!
@ Li: Geen idee hoeveel lusten er zijn. Wat voor de één een lust is kan voor een ander een last zijn!
@ Driek: Ben het volledig met je eens!
@ Shit: Ik ben steeds van plan geweest een lust-kwartet te maken! De volgende wordt dus de laatste! Je daagt me met jouw woorden wel uit om er iets bijzonders van te gaan maken! Leuk!
🙂

Estrella · 21 december 2006 op 14:30

Oordelen is zo makkelijk, we bezondigen ons er allemaal aan, onvermijdelijk.
Nogmaals, zéér knap, de manier waarop je schrijft over onderwerpen in de taboe-sfeer…

Dees · 21 december 2006 op 18:16

Ik geniet ook van je serie (en volgens mij zijn het er vijf, geen vier ;-)). In deze is het echter net alsof er iets ontbreekt. Ik denk ook dat als je je inleeft in zo’n onderwerp de zelfcensuur meteen om de hoek komt kijken en het zal moeilijk zijn daar doorheen te breken. Maar dat maakt het stukje hier misschien net te netjes, of te oppervlakkig? Ook vraag ik me af of de tegen eigen gevoelens strijdende pedofiel dezelfde is als degene die foto’s verkoopt. Nou ja, misschien ook wel. Maar in dit verhaal mis ik net een stukje van de man die je beschrijft om die stukjes van de puzzel aan elkaar te leggen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder