Maanden zonder zon

Lieve kleine,

Misschien kan ik beter zwijgen, want ik weet nog altijd niet hoe je praat over je pijn die niemand ziet, omdat je die verborgen houdt.
Is er iemand die jij kan vertellen over je dromen die zijn verdwenen en over je maanden zonder zon?
Iemand die luistert naar een droevig verhaal wat voor jou ooit zo mooi begon.
Ik heb heel lang getwijfeld en heel lang moeten zoeken naar de juiste woorden, maar bij ieder woord wat ik hier plaats, aarzel ik nog, of ik het wel moet zeggen.
Maar ik vind dat je moet weten wat ik voel en wat ik mezelf verwijt.

De reden dat ik niet meer ben wie ik ooit was, is omdat ik jou zo mis.
Dat ik niet meer kan geven wat ik jou ooit gaf.
In mijn huis lijkt niets nog vanzelf te gaan.
Je zit nog naast me op de bank, maar je bent er niet.
Je bent een stil meisje geworden. Ik herken je niet meer.
Wat heeft deze situatie met jou gedaan?

Ik zie jou ronddwalen en jij mij.
Een meisje en haar vader, op zoek naar iets dat ons redden kan.
Met een hart vol vragen en snakkend naar een nieuwe dag.
In de hoop dat het leven ons weer toe lacht.

Maar als de avond valt dan voel ik de kou.
Dan stap ik even je verlaten slaapkamer binnen en dan voel ik jou.
Het is de kilte die mij dan betrapt en ik val weer stil.
Ik pak je knuffel die nog bij je kussen staat. Hetzelfde dekbed ligt er nog.
Ik ruik je geur er nog in.
Ik ben al zeven maanden zonder zon, mijn zon, dat ben jij.

Als je me aankijkt dan zie je je eigen vader die niet weet of hij nog langer vechten kan voor jou en je broertje.
Ik kan nog steeds je gevoelens niet verstaan, je kunt er nu niet met mij over praten.
Ik zou zo graag willen weten wat je echt voelt.
Je zo graag willen vertellen wat het echte verhaal is.
En vooral je heel lang willen vastpakken en knuffelen.

Wat heeft deze situatie met ons gedaan?