Mager

Burgemeester Letizia Moratti van Milaan vindt dat het afgelopen moet zijn met al die broodmagere mannequins die de catwalk ontsieren. Ze overweegt zelfs een verbod. Ik kan het natuurlijk absoluut niet met haar eens zijn. Want een korte studie mijnerzijds bracht aan het licht dat magere modellen ontelbare voordelen bieden. Een opsomming:
Besparing op materiaalkosten: Magere modellen passen in kleine kledingstukken. Bij een tamelijk bekakt mantelpakje scheelt dat naar schatting al gauw een dikke meter stof. Bij overdreven kleine kledingstukken valt de netto-besparing op materialen natuurlijk wat tegen, maar ja, je kan niet alles hebben.

Goede zeden: Veel ontwerpers hebben de neiging, creaties te ontwikkelen waar vrouwenborsten onmogelijk decent in weg te werken zijn. Het gevaar van plotsklaps volledig in beeld komende borsten ligt dus te allen tijde op de loer. Zeer magere modellen hebben in dit kader een groot voordeel: ze hébben geen borsten, zodat de zaal waar de niemendalletjes worden geshowd niet voortijdig door de zedenpolitie behoeft te worden ontruimd.

Besparing op transportkosten: idealiter zou de helft van de mannequins minder dan 20 kilo moeten wegen. Daardoor kunnen ze bij internationale tournees door hun iets zwaardere collega’s gratis als handbagage in het vliegtuig worden vervoerd. Wellicht zouden deze modellen daartoe op de rugzijde van een afneembaar handvat moeten worden voorzien.

Media: Door hun uiterst slanke bouw passen foto’s van de modellen voortaan al in slechts een enkele krantenkolom. Aangezien de meeste modellen verder weinig te melden hebben, kunnen ook de teksten over deze modellen bescheiden blijven. Foto en tekst nemen in de krant dan niet meer ruimte in dan een zogeheten ‘éénkolommertje’.

Voorpassen: Veel kleding wordt nog steeds door slecht betaald personeel in ontwikkelingslanden gefabriceerd. Normaal gesproken zouden mannequins daarom regelmatig naar de tropen moeten reizen om de kleding te passen. Maar doordat inwoners van ontwikkelingslanden zelf doorgaans ook zeer slank gebouwd zijn, kunnen zij uitstekend dienen als paspop voor de kleding die de eveneens magere mannequin later dient te showen.

Loonkosten: om de mannequin te behoeden voor een dreigende gewichtstoename, dient ze weinig te eten. Dit kan het beste worden bereikt door de mannequin slechts een zeer bescheiden salaris toe te kennen. Professor Meester Doctor Arnold Heertje meldde mij, dit een economisch zeer aantrekkelijk gegeven te vinden.

Toch ben ik somber gestemd. Want onlangs liep ’s avonds laat door het Centraal Station van Amsterdam. Ik merkte dat een uiterst slanke vrouw nadrukkelijk oogcontact met mij zocht. Ik sta zoals u weet altijd open voor een gezellig gesprek, dus ik vroeg haar belangstellend “Bent u mannequin?” Haar antwoord ervoer ik als zeer choquerend: “Pijpen voor een tientje?” Helaas, ik rook niet. Maar terwijl ik de regenachtige avond tegemoet liep, kon ik helaas niet anders dan constateren dat het slecht gesteld is met de modebranche…