Magie van vogel en steen

Het kan een voldaan gevoel geven wanneer je intuïtie voor de zoveelste keer klopt. Maar als dat betekent dat de dreiging die als een indigowolk boven je hangt ondanks frêle hoop toch wordt waargemaakt, dan vervloek je die zelfde intuïtie. Vloeken is precies wat ik wil doen en ook doe, grondig, grof en hartstochtelijk. Al twee weken lang zoek ik koortsachtig en tegen beter weten in overal om me heen naar tekens die op gunstiger berichten duiden.
Zie de aalscholver weer, vlakbij in de boom aan de rivier. Ik stop. Hij zit er al een paar dagen, kijkt naar me als ik voorzichtig nader. Is het misschien in orde, vraag ik hem? Is mijn vriend toch niet zo ernstig ziek als ze denken? Vergissen ze zich? Hij schudt even snel meewarig zijn kop en richt zijn blik daarna onverschillig of verlegen een andere kant op. Zwarter lijkt hij nu, glanzend, gevaarlijk zwart. Bijna een verlengstuk van de kale boomtak waar hij op zit.
Ik loop verder.

Halverwege mijn dagelijkse hardloopkwartiertje langs de dijk doe ik als altijd mijn rek- en strekoefeningen met uitzicht op rivier en dorp.
Ik buig mijn armen naar mijn voeten, die ik nog altijd niet haal. Zie dan de twee kleine steentjes liggen: een ribbelige lichtgrijze met een brede terracottastreep, onregelmatig schuin door het midden.
Er vlak naast een platte roodbruine, bijna hartvormig. Een wit ultradun broos lijntje doorsnijdt diagonaal het platte bovenvlak.
Ik pak ze allebei op, wrijf ze langs mijn heupen schoon en stop ze met een symmetrisch gebaar aan weerszijden in de zakken van mijn joggingjack voor ik terug naar huis loop.

Thuis leg ik ze op mijn werktafel. De ruwe steen voorspelt niks goeds. Als een litteken grijnst de rommelige streep me toe. Een slordig gestifte mond. Gemeen.
De andere met de delicate lijn geeft me het sprankje hoop dat er in elk geval nog wat kostbare tijd zal zijn, misschien dat alleen….Als ik hem omdraai zie ik de achterkant van glad en wit craquelé, een stukje tegel.
Onschuldig en allerdaags.

Nu liggen ze voor me terwijl ik schrijf. Ze voeren tegenover elkaar op het melkglazen blad een dialoog. Ik kijk er een tijdje naar.
Waarom kan ik ze niet verstaan?
De hartvorm neem ik in mijn hand en voel hem snel warm worden. De andere schuif ik met een plotseling driftig gebaar van de tafel op de houten vloer, waar hij paar keer nijdig tikkend opspringt en dan zwaar en stil leunt op zijn donkere schaduw.
De oranje streep uitdagend naar boven .
Het is dezelfde steen die al dagen tegen mijn ribben drukt.

De hartvormsteen geef ik in een impuls weg om mee te nemen naar het definitieve doktersvonnis. Als bezwering….
Dan hoor ik een paar uur later per telefoon juichend zeggen dat de scan heeft zich vergist. Komt hoogstzelden voor. De diagnose is herzien. Ik kan het nauwelijks geloven.
Mijn steen?

Ik ga de aalscholver voor alle zekerheid ook maar bedanken. Hij zit weer op dezelfde tak en draait zijn kop niet weg…..