Malle Pietje

Ik ben een vuilnisbakkenras. Een snuffelaar die alles kan gebruiken en blij is met allerlei afdankertjes. Zo’n figuur dat ballen, strikjes, kaarsjes en klokjes uit kerststukjes plukt en in plastic tasjes stopt voor het volgende jaar maar er vervolgens nooit meer iets mee doet omdat ze onvindbaar zijn tussen al die andere tasjes met kerst- paas-, sint-, verjaardag- en feestfrutsels. Die tasjes zijn tussen opgestapelde dozen en kratten gepropt die weer zijn gevuld met kinderspeelgoed, knuffels, vaasjes, bloempotten, laarzen, schaatsen, boeken en oud filmapparatuur. Je weet tenslotte nooit wanneer het nog eens te pas komt en weggooien kan altijd nog. De kinderstoel, de box het kinderledikantje staan al meer dan zeventien jaar te wachten op het moment dat ik oma wordt maar zoals het er nu uitziet blijven ze nog jarenlang ongebruikt in een hoekje staan. Ik ben een scharrelaar die bij het invallen van de duisternis het grofvuil doorspit naar bruikbare en bijzondere spulletjes.Eigenlijk ben ik de vrouwelijke versie van Malle Pietje de trouwe vriend van Swiebertje, in wiens huisje je kont niet kon keren en waar zelfs een kudde stekenblinden paarden geen schade kon aanrichten. Als iemand iets specifieks zocht dan had Pietje dat altijd wel ergens in een hoekje liggen maar alleen wist hij nooit precies waar, net als ik. Pietje kon altijd alles gebruiken en ook dat heb ik met hem gemeen.

De salontafel die onze linkerburen bij het grofvuil wilde zetten, staat nu te pronken tussen de twee bloempottenoranje tweezitbanken en de fauteuil die ik bij de kringloopwinkel op de kop heb getikt. Precies in het midden van de muur, die de vorige bewoners nog hebben gestuukt, hangt een prachtige ingelijste reproductie van Cleopatra die eenzaam en verlaten bij een wijkcontainer op mij stond te wachten. Naast onze gebruikte open haard staat de antieke buffetkast die gedumpt werd door mijn buufje. Bij haar moest dit prachtstukje vakwerk plaatsmaken voor een ultramoderne strakke designkast maar bij ons was het met de hand gemaakte oudje meer dan welkom. Net als de poes van buufje, die ik er gratis bij kreeg.

Echtgenoot Hans is geen tweedehansje en onze kinderen zijn uit de eerste hand maar onze hond, uiteraard een vuilnisbakkie, is weer een zwervertje uit Roemenië. Ik voel me lekker tussen al die oude of afgedankte schatten. Ze krijgen een tweede kans en alle krasjes en butsjes vertellen een eigen verhaal. Bovendien is een vlek op een bankstel van 125 euro uit de kringloopwinkel minder erg dan een piepklein smetje op een gloednieuwe peperdure design zithoek. Dus snuffel, neus, zoek en speur ik voorlopig nog even verder en ga ik sparend, vergarend en bewarend door het leven. Net zolang tot er niets meer bijkan en mijn naam dreigt te veranderen in Malle Lietje.