En dan sta ik ineens voor je deur. Ik ken je niet, weet niet eens hoe je er uit ziet en of je stem dezelfde klank als de mijne heeft. Lijken we op elkaar? Hoe zijn je ogen? Omhels ik je? Herken ik mezelf of zie ik zo een vreemde? Wat bezielt me in vredesnaam, waarom wil ik dit? Ik wist tot mijn dertiende niet eens van je bestaan af. Maar sta nu hier en durf ineens niet meer. Heb dit moment zo vaak geïdealiseerd en ben eigenlijk alleen maar bang. Want wat gebeurt er met me als je niet open doet?
Mijn diepe angst om afgewezen te worden heeft me altijd weerhouden om je op te zoeken. Die is als het ware met me mee geboren op het moment dat je me afstond. Ik begrijp heel goed dat je niet anders kon, maar het verlicht mijn pijn niet. Maar mag ik wel dieper voelen dan jij? Welk recht heb ik?
Want wat voelde jij mam, toen ik geboren werd? Ben ik bij je weggehaald of heb je me misschien nog vast mogen houden? Mocht je me even liefkozen? Wat dacht je toen de zuster me overnam? Heb je gehuild? Geschreeuwd? Gevochten? Hoe was dat voor jou mam? De deur die nu tussen ons rust is een compleet mensenleven. En ik wil weten wat het voor jou betekende. Als ik aanbel is de kans groter dat je me afwijst dan dat je me toelaat. Maar als ik niet duw, dan kom ik toch terug, omdat ik je mijn hele leven al mis. Ik huil om jou en om wat we samen niet hebben. Mijn God wat mis ik je Mam.
Ineens duw ik op het zilverkleurige knopje. “Ja?”, klinkt het door de intercom. “Suzanne”, zeg ik, en de de deur gaat open…..
11 reacties
troubadour · 22 november 2014 op 09:32
Overdreven of heel mooi sentiment? Ik hou het op heel mooi en oprecht.
Yfs · 22 november 2014 op 11:17
Tja, de titel is er eentje van het kaliber die er meteen al inhakt en die doet vermoeden dat het om een moeder gaat die er niet meer is.
De inhoud is daarom “verrassend”. Kan me voorstellen dat je in zo’n situatie met een heleboel vragen zit, maar (voor mij althans) als lezer komen er ook een hoop vragen boven borrelen. Bijvoorbeeld dat je niet weet hoe ze er uit moet zien. Een dergelijke ‘ontdekking’ gaat toch meestal gepaard met foto’s en bijbehorende verhalen? “Saved by the bell” heeft hier ineens een iets andere positieve betekenis. Dappere beslissing, dapper geschreven! :yes:
Meralixe · 22 november 2014 op 11:37
De vraag is uiteraard, hoe autobiografisch is dit allemaal. Kleine details doen me vermoeden; oei, behoorlijk autobiografisch. Andere details doen me denken; ach, zo beleef je dergelijke dingen toch niet?
Schrijven?… Heerlijk en soms zwaar. :yes:
evil-ine · 22 november 2014 op 13:00
Eens met Meralixe. Een heerlijk maar zwaar stuk, vooral voor jou die de pen ter hand neemt. Schrijven is confronterend, voor mij vaak ook helend. Een scherfje van je ziel, zo open en bloot op columnx. Knap en gedurfd!
Ferrara · 22 november 2014 op 14:34
In 300 woorden een dergelijk persoonlijk verhaal hier brengen..
Knap gedaan.
Suus · 22 november 2014 op 14:49
Ik snap jullie reacties en vragen die dit misschien oproept. Mijn lief heeft me de afgelopen weken als een soort van schrijfcoach begeleid hierin. Ook hij stelde me vragen, of kwam aan met vragen die hij zou stellen, in mijn geval.
Maar het waren die van hem, niet de mijne….
Er bestaan geen foto’s als je moeder je afstaat.
Ik denk dat het voor een ander niet voor te stellen is hoe het voelt. Maar ben bezig om dit stukje Suus gewoon te accepteren en de liefde van anderen toe te laten.
Dus op een avond besloot ik dat het af was.
Het moeilijkste was om mijn emoties indringend maar ook beheerst op papier te krijgen, ik wilde niet een ” tearjurker” schrijven, maar wel mijn verdriet tonen.
Het heeft therapeutisch gewerkt voor me.
Schrijven is fantastisch!
La_vie_en_rose · 22 november 2014 op 15:23
Wat mij betreft: te kort.
Ik lees ook niet graag een teveel aan vraagtekens, als je snapt wat ik bedoel.
Suus · 22 november 2014 op 16:42
Over het te korte: ik ben bezig met deel 2 maar kan het nog niet publiceren. Haal de deadline niet, maar dat geeft niet. Er moet dezelfde lading in, dus het wordt wel vervolgd.
Mien · 22 november 2014 op 18:11
Heftig verhaal. En dapper hoe je het hier met ons deelt. In de toelichting schrijf je hoe belangrijk schrijven voor je is. Dat straalt ook door in de column. Goed bezig. :yes:
pally · 22 november 2014 op 22:48
Een verhaal dat mij pakt., Suus. Je vragen over je afkomst. Het kunnen verwerken hoe je leven is gegaan. Moedig om er zo over te schrijven. En ja, schrijven is fantastisch!
Dees · 23 november 2014 op 11:30
Zeer intiem om te lezen. Je geeft zeer veel prijs. Ook mooi en een beetje pijnlijk om te zien, dat je je eigen gevoelens relativeert door je nu al in te leven in die van je moeder. Nu al.
Keep writing.