Mannelijk bloot!

Volgens de wetenschappelijke theorie zijn vrouwen taalvaardiger dan mannen. Weliswaar is het aantal goede schrijvers nog steeds groter dan het aantal goede schrijfsters maar het verschil wordt kleiner. En er is een taalgebied waar vrouwen mannen allang de baas zijn. Lichaamstaal! Vrouwen hebben een veel uitgebreider vocabulaire aan gezichtsuitdrukkingen, lichaamshoudingen en -bewegingen dan mannen. Vergeleken met die lichaamspoëzie is het lichaamsvocabulaire van de man schuttingtaal. Het mannelijk lichaam geeft wel voortdurend signalen af maar die zijn onbeholpen en onbeheerst. Stoer hoekig gedoe in de nabijheid van een mooie vrouw en gebogen schouders als het even tegenzit. Lichaamstaal is voor een man een handicap en daarom wordt zijn zorgenkindje, het lijf, monddood gemaakt in een degelijke neutraal gekleurde verpakking. Mannenmode is conservatief en saai omdat een feestelijke verpakking maar zou uitnodigen om direct te kijken wat er in zit en dat is nu juist wat voorkomen moet worden. Mede omdat het uiterlijk dikwijls ook aan achterstallig onderhoud leidt. Het mannenlijf is achtergebleven gebied in een tijdperk waarin de lichaamstaal der verleiding in al zijn uitingsvormen altijd en overal nadrukkelijk van de partij is.

Juist op dat gebied bereikt de taalvaardigheid van het vrouwenlichaam een hoogtepunt. De grammatica bestaat uit blootgeven van lichaamsdelen en op zijn minst het suggereren van lichaamsvormen. Het resulteert in een indrukwekkende woordenschat van blote jurkjes, korte rokjes, strakke truitjes en lage broeken. Door de rol van lustobject te spelen lijken vrouwen het jachtinstinct van mannen aan te wakkeren. Mannen wanen zich jagers. Een jager die de bossen en velden intrekt met een geweer op de arm mag niet opvallen voor de prooi binnen schootsafstand is. Vandaar de groene pakjes en de groene hoedjes. Precies hetzelfde principe als in de lichaamstaal bij de jacht op vrouwelijk wild. Sjiek of casual gekleed, het mannelijk lichaam doet er het zwijgen toe anders gaat het niet goed.

Recht voor zijn raap zeggen waar het op staat is niet persé de beste manier van communiceren en dat geldt ook voor lichaamstaal. De vrouw speelt prooi maar is jager. Een man waant zich jager en is daarom juist een gemakkelijke prooi. Maar het gaat vrouwen meer om het spel dan om de knikkers. En omdat het de jager is die het voor het zeggen heeft gaat de communicatie tussen de lichamen van jager en prooi vaak niet over in handtastelijkheden, productie van zweet en andere lichaamssappen, de platte variant van lichaamstaal waar mannen wel in thuis zijn. Als een man zich waagt aan visuele lichaamstaal in een of andere vorm van bloot, gaat het per ongeluk. Als het warm is een paar armzalige harige blote benen onder een vormeloze korte broek. Het uittrekken van het T-shirt zorgt voor een schouwspel dat in de lichaamstaal de equivalent is van vloeken. De jagersrol heeft het mannenlijf praktisch analfabeet gemaakt.

Is lichaamstaal dan verloren terrein voor mannen? Of is het een leerproces? Zouden mannen zelfs de taal der verleiding onder de knie kunnen krijgen? Onder het motto ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’ kunnen ze niet beter doen dan afkijken bij de specialisten in lichaamstaal, vrouwen. Dan blijkt meteen dat korte metten gemaakt moet worden met alles dat teveel is. Teveel lijf met teveel haar op teveel plaatsen. Als het toonbaar maken slaagt kan de volgende stap geen andere zijn dan: tonen! De voortekenen zijn gunstig. Chippendales en andere artiesten laten zien dat er een markt is voor mannelijk bloot. De deur naar arena’s waar het vrouwenlichaam tot nog toe het hoogste woord heeft, van dansvloer tot kantoor, zou wel eens wijdopen kunnen staan voor het mannenlijf dat zich eindelijk weet uit te drukken.

© 2005 Maurits