Mannen en hun piemels

Een betonblok op je eigen geslachtsdeel laten vallen is hilarisch in japan. Hoewel we hier het totaal not-done vinden om je voorhuid vast te klemmen met startkabels, verslikken japanners zich massaal in hun foeh young hai en komen ze niet meer sambal bij van het lachen. Wat is het toch met japanners en penissen? Voor een onderdeel waar ‘grootte’ zo’n issue van gemaakt wordt, had ik toch eigenlijk verwacht dat de japanners zich er niet aan zouden willen branden. Maar toch steken onze kleine japanners ‘hem’ moeiteloos in de fik, en lachen er daarna met zijn allen om rond etenstijd op tv. Ik heb het helemaal niet zo op dat lidvermaak. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik mij nog nooit met die van mij vermaakt heb, ben ik so wie zo niet zo gek op piemels. Ik vind ze niet mooi om te zien en ze missen dat stukje mysterie wat er om de vrouwelijke tegenhanger hangt. Als een vrouw naakt voor je staat, is er nog steeds een hoop wat je niet ziet. Als een naakte man voor je staat kun je er niet meer omheen. Dat pontificale van de piemel staat mij tegen. En als de piemel niet pontificaal is, dan lijkt het nog het meest op zo’n hond met van dat overtollig vel overal om zich heen. Een zielig hoopje vlees wat door moet gaan voor het vrouwelijke piéce de resistánce.

Mijn vriendin zei laatst nog dat ze mij er zo sexy uit vond zien in mijn strakke boxershort. Het was niet dat compliment, maar het feit dat ze het zei nadat ik mijn boxershort zojuist had uitgetrokken, dat ik er over na begon te denken.
Kordaat liep ik naar de grote spiegel van mijn kledingskast toe en bekeek mijzelf eens goed. In de spiegel zag ik een lange, redelijk gebouwde man met een lachwekkend soort van een opgerolde loempia tussen zijn benen. Ik keek naar beneden met mijn kin op mijn borst en tot mijn verbazing schepte dit een totaal ander beeld. Onder mijn gespierde torso hing een monster, een onoverwinnelijk stuk manvlees. Van boven af ziet het er kennelijk toch een stuk beter uit dan van voren. Ik reikte met mijn hand naar beneden, bracht mijn hand eronder en bewoog mijn hand even snel omhoog zodat het monster een sprongetje maakte. Het grappige gezicht om zoiets te laten stuiteren gaf mij een euforisch gevoel. Ik sprong een keertje omhoog, en zag mijn evenbeeld hetzelfde doen. Het zwabberende loempiaatje bracht mij in een onbedaarlijke lachbui.

‘Wat ben jij in godsnaam aan het doen?’ klonk de stem van mijn vriendin, die kennelijk al een tijdje toekeek door de kamer heen. ‘Ongelofelijk. Mannen en hun piemels. Ik snap niet waar jullie ons nog nodig voor hebben’.