Margriet (1)

Margriet doet verslag van haar leven in Singapore, waar ze werkt voor een Zweedse multinational en waar ze woont met echtgenoot Joris, haar zoons Aron (7), Gilles (5), Elias (2) en haar hond Wubbo. Het leven begint hier nu eindelijk vorm te krijgen. Sinds onze verhuizing van Stockholm naar Singapore, nu al weer 3 weken geleden hebben we in een razend tempo de belangrijkste zaken proberen te regelen. We zijn ingetrokken in ons apartement en onze spulletjes hebben allemaal alweer een nieuwe plek gekregen in onze woning. Ik kijk altijd het meeste uit om weer te kunnen luisteren naar onze eigen muziek en dit keer hebben we het huis ingewijd met de nieuwste CD van Ilse de Lange. Een beetje te veel country music naar mijn smaak, maar wat een prachtige stem heeft ze toch!
Aron en Gilles zitten inmiddels op school en lijken geen problemen te hebben met de overgang. Joris heeft zijn plannen om zwemles te gaan geven hier nog even uitgesteld en kan op die manier bij Elias zijn die nog thuis is. Het lijkt wel of hij ineens langzaam begint te beseffen wat een luxe het is om met zoveel tijd met onze jongste te besteden. Even komt zelfs het idee in hem op om een jaartje huisman te worden, maar ik weet dat dat een tijdelijke hersenstoring is.
Op kantoor begin ik mijn draai te vinden. Het is een klein kantoor van ongeveer 15 mensen waarvandaan we onze business in de regio Azie aansturen. Ik weet eigenlijk al meteen met welke collega’s ik het goed zal kunnen vinden en met welke collega’s ik wat afstand zal bewaren. Dat gevoel heb ik eigenlijk altijd al meteen gehad, op welk kantoor ik ook werkte en welke nationaliteit mijn collega’s ook waren. Het heeft dus blijkbaar niets met nationaliteit en werkplek te maken maar meer met persoonlijkheden en de aura’s die om hun heen hangen. Op de eerste dag was het Bill, een van de Australiers op kantoor die me meteen meenam naar zijn favoriete lunchplek. Wat een feest was dat. Ik ben gek op Aziatisch eten en Singapore is wat dat betreft een paradijs. Bill is een van die mensen waar ik het goed mee zal kunnen vinden. Daar zijn we al snel over uit. Een kerel die recht door zee is, gevoel voor humor heeft en vrouwelijke collega’s niet als een bedreiging ziet. Vroeger was ik geneigd om zo iemand ook meteen thuis uit te nodigigen. Ik houd mij echter in.
“En, vind je het wat hier ?”, vraagt Joris met een grote glimlach op zijn gezicht als we na het eten op ons terras nog een glas wijn drinken. “Ja ik denk wel dat we het hier goed gaan hebben”, antwoord ik, “Jij?”. “Ik ga hier voorlopig niet meer weg” fluistert hij, terwijl hij mij in mijn nek kust. “Ik hoorde dat het in Nederland regent”