Margriet (2)

De week is in een razend tempo begonnen. Het is de bedoeling dat ik me met alle PR en externe communicatie ga bezighouden. Dat betekent eigenlijk vanaf nul ga opzetten. Het is een leuke uitdaging en iets wat ik op andere plekken al eerder heb gedaan, maar nog nooit in dit gedeelte van de wereld waar externe communicatie iets is waar in het algemeen niet veel aandacht aan wordt gegeven. Het is me snel duidelijk dat ik ook wat interne weerstand heb. Nathan, onze Zuidafrikaanse HR manager vraagt zich openlijk af of het nou werkelijk wel zoveel zin heeft. Fijn om dat van je collega’s te horen als je net je hele hebben en houden naar de andere kant van de wereld hebt gesleept. Ik besluit het maar even te negeren en om hem bij een van mijn ideeen te betrekken. Dat werkt meestal wel aardig en met name voor de mannen die nog wat moeten wennen aan vrouwen met ambities.
Joris stuurt me een sms’je tijdens mijn lunchpauze. Hij heeft iemand ontmoet die een bedrijfje heeft opgestart dat zwemlessen aanbiedt aan kinderen en hij heeft Joris gevraagd om een paar inval lesjes te geven. Joris is van huis uit eigenlijk gymleraar maar is meteen enthousiast. Ik ben blij voor Joris want de afgelopen weken heb ik me wel afgevraagd of Joris nou echt wel z’n plek gevonden heeft hier. We bellen nog even en spreken dan af om na het werk een hapje te gaan eten en verder te praten.
Op dinsdagmiddag heb ik een afspraak met een journalist aan wie ik ben geintroduceerd door een gemeenschappelijke vriend. Huub is Nederlander, maar werkt al een tijdje voor de Singapore Business Times en zou mij weleens goed op weg kunnen helpen. De lunch ontaardt in wedstrijd wie de meeste mensen in de industrie kent en wie op de mooiste plekken heeft gewoond. Huub helpt me goed op weg, maar ik kan niet zeggen dat de lunch nou ook daadwerkelijk een geweldig succes is. Huub krijgt een herkansing van me volgende week, maar als die afspraak ook zo’n oppervlakkig blijft dan gaat Huub mooi achterin de Rolodex. Ik ben veertiger en heb dus wat recht op diepgang en oprechtheid!
De verhuizing van Stockholm naar Singapore betekent dat we ook op het sociale vlak weer helemaal opnieuw moeten beginnen. We kennen eigenlijk niemand in Singapore en alhoewel het over het algemeen vrij makkelijk is om mensen te leren kennen, begint deze eerste fase me eigenlijk de keel uit te hangen. Het is nu de 5e keer nu we onze tent in een nieuw land hebben opgezet en nieuwe vrienden maken wordt een steeds grotere opgave.
“Ik mis m’n vrienden”, hoor ik mezelf ’s avonds tegen Joris zeggen en schrik eigenlijk van deze burgerlijke heimwee bekenning. Joris schrikt er ook even van, maar tovert dan een mooie glimlach op z’n gezicht. “Had je liever in Stockholm blijven wonen?”, vraagt hij me met zijn mannelijke logica. “Dat is het niet, Singapore is een paradijs, maar ik zou graag willen dat onze vrienden uit Stockholm hier ook waren”. Joris verklapt dat dat niet mogelijk is en ik erger me aan zijn realiteitszin. Dank je Joris. Hoepel maar even op nu.
Dan maar snel even op Skype om met mijn beste vriendin Alexandra te kletsen. Alexandra woont nog steeds in Shanghai, waar we ook woonde voordat we naar Stockholm verhuisden, en heeft er ook meteen zin in. Een uurtje later en enkele glazen wijn verder ben ik weer volledig opgefleurd.

[i]Margriet doet verslag van haar leven in Singapore, waar ze werkt voor een Zweedse multinational en waar ze woont met echtgenoot Joris, haar zoons Aron (7), Gilles (5), Elias (2) en haar hond Wubbo.[/i]