Maria

Sinds een paar weken woont Maria wegens omstandigheden bij mij. Maria is een lekkere, gevatte, allesbehalve saaie puber. Laatst sprak ik haar even stevig toe omdat ze over mijn grenzen was gegaan. “Ik ben aan het puberen, dus wèn er maar aan!” siste ze, met haar handen in haar zij. Ik kon niet anders dan keihard lachen en Maria volgde mijn voorbeeld; het was weer goed. Dit schooljaar is zij gestart op het VMBO. Elke dag fietst zij in een lange sliert jongeren naar school. Ik was blij voor haar dat ze daar snel aansluiting had gevonden en zich bij mij thuis voelt. Blij voor haar ouders, omdat ze de zorg voor Maria even niet hebben. Uiteraard was ik ook blij voor mijzelf, totdat een reeks onopvallende zaken ging opvallen.

Maria stotterde praktisch van de ene op de andere dag en durfde mijn blik niet meer te vangen. Ik begon geld te missen. Onlangs vroeg ze mij 20 euro te leen, en ik vroeg haar waar zij dat geld voor nodig had.
“Voor J-J-Judith van school, h-h-heeft het nog t-t-t-tegoed”, zei ze, haar blozende hoofd wegdraaiend.
“Twíntíg euro? Wel een beetje veel hè?”
“Ik heb haar MMMP3-speler laten vallen en J-J-J-J-Judith vindt het goed als ik het afkoop mmmmet twintig euro.”
“Niks daarvan, dat is verzekeringswerk, wat is Judith’s telefoonnummer?”

Maria begon hysterisch te huilen. Het duurde lang voordat ze bedaard was, maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Judith terroriseert Maria. Onderweg naar school moet zij hàrder fietsen, vèrder fietsen, haar band leeg laten lopen en snel weer oppompen, want anders steekt Judith hem lek met het mes dat zij bij zich draagt. Op school moet Maria Judith’s tas dragen en allerlei ‘klusjes’ doen. Ze moet geld van mij jatten, make-up en sieraden bij warenhuizen wegsnaaien, en nog veel meer.

Die avond heb ik haar MSN opgestart en in de historie las ik ondermeer, dat Judith het konijnenhok in de fik zal steken en daarna de hand aan Maria zal slaan als ze het verraadt. Ik heb de hele nacht op internet gezeten om uit te vogelen wat ik moest doen. Zo las ik dat elke school een vertrouwenspersoon heeft en zou dat niet voor deze school gelden, dan leg ik de verantwoordelijkheid in handen van de eerste de beste die wij daar morgen tegenkomen. Er moet snel ingegrepen worden, want de verhalen die ik op internet ben tegengekomen over soortgelijke situaties liegen er niet om. Moord, zelfmoord, en ook ‘minder erge’ dingen.

De volgende ochtend hoorde ik haar wekker afgaan, maar Maria stond niet op. Ik wachtte op geluiden van iemand die ontwaakt; het bleef doodstil. Met weke benen sloop ik naar haar slaapkamer, mijn trillende handen duwden de deur open. Daar lag ze. Gelukkig, nog in diepe slaap, dit bewees het dekbed dat op en neer bewoog op het ritme van haar ademhaling. Ik kroop naast haar, maakte haar zachtjes wakker en pakte haar vast. Onze lichamen schokten om het hardst tijdens een gigantische, maar opluchtende huilbui. Samen zouden wij haar ouders inlichten, de school op de hoogte stellen en naar de politie gaan om aangifte te doen.

[i]Maria’s dekbed bewoog nog op en neer, maar het dekbed van een kind van dezelfde leeftijd, ik een soortgelijke situatie, lag doodstil op het nog warme lichaam van het slachtoffertje dat zichzelf van het leven had beroofd. ‘Van het leven bevrijd’ waren de woorden die hij op een met bloed besmeurd vodje had gekrabbeld.
De ouders hadden niets gemerkt, de school was niets opgevallen en in de buurt was hij altijd het makkelijke ventje geweest. [/i]