Marijke

Ik heb ze vaker van die momenten. Een goede Nederlandse uitdrukking is er niet voor meen ik.
Een ‘felt sense’ waar ook ik mij zo nu en dan op betrap het te hebben: het ‘Aha-erlebnis.’
Zo ook vanochtend. In een slakkengang naar de kiosk bij het treinstation om Trouw mijn krantje te kopen en samen met de eeuwige kop koffie de trein naar R. te nemen.
Het was rustig op het perron en ik probeer wat zonnestralen mee te pikken die weken geleden voor het laatst had moeten schijnen.Verder was alles normaal. De koffie was als gewoonlijk wat lauwig en ook de trein was keurig te laat, niets vreemd dus. Eenmaal mijn vaste plek in de trein ingenomen, op een klapstoeltje in de verbindingsruimte tussen twee treinstellen, sjokken twee jonge langharige rockers voorbij met elk aan een hand het handvat een spiksplinternieuw geluidssysteem, zo groot dat ik de titel ‘portable’ er niet aan zou willen geven. Ik besluit ze Neil en Ozzy te noemen.
Op een sociaal wenselijk volumeniveau krijg ik rock uit de eighties voorgeschoteld en ik sla met een tevreden zucht misschien wel de beste krant van Nederland open.
De reis vordert, zo ook mijn ochtendkrant.

De kop heb ik nog niet gelezen, wel gezien maar is niet tot mij doorgedrongen. Naast de tekst staat een foto. Tamelijk groot.
Er staat een vrouw op die foto, en verdomd ik ken haar ergens van. Wat zegt de krantenkop?
Er wordt ge-quote: “Ik heb toch de leukste pop.”
Met een schuin oog kijk ik de rockers aan. ‘Wat kijkt die vent moeilijk’, zie ik ze denken.
Die vrouw, op wie lijkt dat mens?

Een van de rockers draagt een shirt van Soundgarden, een van de betere band uit de negentiger jaren.
En verhip, het schiet me te binnen.
De vrouw in de krant lijkt sprekend op een creatuur uit de videoclip [i]Black Hole Sun[/i] van Soundgarden.
Een ‘gemodificeerd’ vrouwenhoofd dat blootstaat aan een apocalyptische hitte en waarbij de ‘verbeteringen’ in haar gezicht beginnen te smelten.
Dit is ze, de vrouw uit de clip. Op pagina zestien staat ze in het katern ‘de Verdieping’.
Niet dus.

Het blijkt Marijke Helwegen te zijn, de ‘ambassadrice van de cosmetische chirurgie’, zoals ze zich zelf graag noemt.
Een dame van vierenvijftig stokoude lentes. Toch zou je haar dat niet geven. Ik weet namelijk niet wat ik haar zou moeten ‘geven’. Elk menselijk aspect is volgespoten of ge-liposuctiedeerd. Net als die vrouw in de clip, die naast van de olie glimmende bodybuilder haar onethisch grote lippen stift.
Complimenten aan de fotograaf! Iemand zo op de gevoelige plaat weten te leggen dat je echt gaat denken dat ze een special effect uit een videoclip is, een vakman!!

Zelf denk ik dat Marijke aan de basis heeft gestaan van het briljante recycle idee. Haar talloze liposuctiebehandelingen hebben aardig wat overtollig vet opgeleverd. In plaats van hiermee de composthoop te verhogen heeft zij dit als eerste gerecycled.
Het scharrelzwijntje bij haar lokale bio-boer heeft heerlijk gesmikkeld van die pudding.
En later, na een ‘heerlijk’ leventje, ligt knorretje in de koeling bij de lokale buursuper als biologisch speklapje in de koeling. Met BSE, dat wel. En je durft het bijna niet hardop te zeggen, maar dat krachtvoer waar die beestjes zo ziek van worden…….Het vet van Marijke!!

Nu is Marijke een strakgetrokken doos in de laatste fase van haar leven. Haar borsten zo hard van de siliconen dat ze ‘er een kopstoot mee kan geven.’
Marijke broedt haar volgende plannetje uit. Om chemische luchtverontreiniging te voorkomen levert ze bij elke begrafenis of crematie van een ‘cosmetisch chirurgisch’ geholpen iemand een klein chemisch afvalbakje. Een beter milieu begint bij jezelf moet ook Marijke denken.

…

De rockers plaatsen een nieuw cd-tje in de lade van de speler die geruisloos opgaat.
Ik vraag wat ‘zo’n ding’ nu kost.
“Bijna driehonderd euro”, zegt Neil. “Nou eigenlijk iets meer. Er zat ook nog een verwijderingbijdrage bij.”
Meteen moest ik aan Marijke denken, kort want de machinist meldde dat we R. binnenreden, het eindstation.

[img]http://home.hetnet.nl/~columnx5/copyrightmartijn.jpg[/img]