Onderweg naar huis van de lezing over eenzaamheid vroeg Niemand zich af of de spreker gelijk had gehad. Was eenzaamheid van alle emoties werkelijk de meest eerlijke? Of was het misschien eerlijk de meest werkelijke? Hij dwaalde, verdwaalde, in zijn gedachten naar huis. Ging links waar hij rechts had gemoeten, liep door waar hij om had moeten draaien. Als zijn eenzaamheid werkelijkheid was dan was het nog maar de vraag hoe eerlijk hij dat eigenlijk vond. In het geval het juist andersom was en zijn eenzaamheid een staat van eerlijkheid was, dan vroeg hij zich af of dat een werkelijkheid was die hij zou willen accepteren. Eerlijkheid of werkelijkheid?

Met hem was er nog één iemand op straat. Hij zag haar niet, wat hem betrof was er niemand buiten hem en hij schrok dan ook toen Iedereen hem riep. Hij herkende haar bij de eerste toon van haar stemgeluid en dacht in een reflex terug aan zijn eerste ontmoeting met haar op het strand op die regenachtige dag. Hetzelfde moment stond ze voor hem in het schijnsel van een straatlantaarn alwaar zij hem staande hield.

“Werkelijkheid of eerlijkheid. Waarom denk je dat je een keuze moet maken?” vroeg ze aan hem. Nog bijkomend van zijn schrik zweeg hij. Wat in zijn zwijgen tevens meespeelde was de impact die de vraag op hem had. Hoewel het op dat moment het vraagstuk was dat hem plaagde, realiseerde hij zich dat er in redelijkheid geen goede keuze tussen de twee te maken was. Want ondanks dat hij wist dat oneerlijkheid alleen tot onwerkelijkheid zou leiden, kon hij zich maar niet neerleggen bij de gedachte dat zijn eenzame werkelijkheid een eerlijke was.

Iedereen, de vrouw, nam het woord opnieuw. “Je hoeft je er niet voor te schamen hoor. Er zijn veel mensen zoals jij die in de veronderstelling leven dat de werkelijkheid meestal oneerlijk is en eerlijkheid meestal onwerkelijk. En aangezien ze het gelijk van die veronderstelling regelmatig bewezen zien lijkt het een onmogelijk dilemma. Maar zij zien daarbij iets belangrijks over het hoofd en dat is de rol van het kwaad. Het leven is namelijk geen matrix want het kwaad moet je zien als een derde dimensie die speelt met de werkelijkheid maar dat op oneerlijke manieren doet. Hierdoor is het in staat om de werkelijkheid te vertekenen waardoor je je in de diepte van de dingen vergist of erin verdwaalt. De enige manier om het tegen te gaan is in eerlijkheid. In eerlijkheid geloven, hopen en liefhebben maar de meeste van de drie – ach, daar komen we later misschien nog wel eens over te spreken. Wat ik nu belangrijker vind om je te vertellen is het volgende. Soms, soms zit het kwaad in jezelf. Dat eerlijk onder ogen te zien is misschien wel de grootste opgave waarvoor een mens zich in zijn leven gesteld kan zien. Voor jou is het nu tijd geworden om daar eerlijk over te worden. Het kwaad heeft onmiskenbaar een invloed op de werkelijkheid. Tot hoever die kwade invloed reikt heeft men voor een groter deel dan je zou denken in eigen hand. Vanuit eerlijkheid zul je je in werkelijkheden kunnen begeven die je stoutste dromen zullen overtreffen. De diepte daarvan zul je niet altijd zelf kunnen bepalen – voor mij iets om nu eerlijk over te zijn – maar je zult in ieder geval in staat zijn om ze juist in te schatten en te zien. Al met al gaat het dus niet om een keuze tussen eerlijkheid of werkelijkheid, ongeacht wie je daar ook over spreken hoort, jijzelf incluis. Eerlijkheid is de keuze, werkelijkheid het gevolg.”

Niemand stond nog steeds als aan de grond genageld. De woorden van de vrouw galmden nog na in zijn hoofd met als gevolg dat hij zijn eigen niet meer kon vinden.

“Je hoeft niets te zeggen,” antwoordde de vrouw. “Je hebt geluisterd en dat is genoeg. Ga nu maar naar huis om te rusten of om je – hoe zeggen jullie dat ook alweer? – in Morpheus’ armen te vlijen.”

Ze kuste al wat op zijn lippen lag maar daar niet over kwam ten afscheid en het licht van de lantaarn doofde even plotseling als de vrouw verschenen was. Niemand werd wakker met een lichte hoofdpijn maar voelde zich op een vreemde manier nieuw. Alsof het leven met al haar vragen hem opnieuw was ingeblazen.

Categorieën: Diversen

15 reacties

KawaSutra · 7 maart 2006 op 20:17

Ik heb ze inmiddels allemaal gelezen en dan vind ik dit toch wel de mooiste uit de serie.
[quote]Eerlijkheid is de keuze, werkelijkheid het gevolg.[/quote]
Een filosofische gedachtenstroom maakt dit in mij los. Ik krijg ook steeds associaties met het vroegere VPRO-programma ‘Herenleed’ met Cherry Duyns en Armando. Prachtig hoe je die onwerkelijke sfeer weet op te roepen in je columns.

Mug · 7 maart 2006 op 20:21

Wauw, het vervolg! Prachtig Raindog, een nadenkertje. Ik heb hem nu twee keer gelezen, en ga hem zo nog eens lezen denk ik:-)

Goh, eerlijkheid tegenover werkelijkheid, ik had het nog nooit zo bedacht, maar nu je het zegt! Ik vind het een prachtig stuk, iets om langer over na te denken. Tegelijkertijd schep je ook nog eens een mooie sfeer…

Komen er meer ‘delen’? Ik hoop het!

Mup · 7 maart 2006 op 20:50

[quote]De woorden van de vrouw galmden nog na in zijn hoofd met als gevolg dat hij zijn eigen niet meer kon vinden. [/quote]

[quote]Ze kuste al wat op zijn lippen lag maar daar niet over kwam ten afscheid en het licht van de lantaarn doofde even plotseling als de vrouw verschenen was.[/quote]

Erg mooi, ik ben een fan van Niemand.
Groet Mup.

Mug · 7 maart 2006 op 21:01

Ok, bedankt Kawa voor het noemen van de andere columns, had geen idee dat er meer Niemand columns waren, kende alleen de laatste twee.

Vandaar ook mijn tweede reactie, even als reactie op alle voorgaande niemand columns: prachtig Raindog, alleen ben ik nu een beetje triestig van al die columns achter elkaar…waar is de wijn? Maar laat het weten als ze ooit gebundeld in een boek komen, het zou de moeite zeer zeker waard zijn. En al hoop ik op nog vele Niemand columns, ik hoop dat hij snel naar Iedereen gaat luisteren.

Outsider · 7 maart 2006 op 22:20

[quote]Was eenzaamheid van alle emoties werkelijk de meest eerlijke? Of was het misschien eerlijk de meest werkelijke? [/quote]

Het klinkt heel literair en interessant, maar het is abstract gelul waar niemand een cent wijzer van wordt.

(P.S. dit lijkt misschien of ik Raindog eens even flink wil afkraken, maar dat is het niet. Ik vind zijn reacties op stukken vaak steengoed en zeer genuanceerd. Maar de schrijverij als in deze column vind ik helemaal niks.)

senahponex · 7 maart 2006 op 23:47

[quote]Met hem was er nog één iemand op straat. Hij zag haar niet, wat hem betrof was er niemand buiten hem en hij schrok dan ook toen Iedereen hem riep. Hij herkende haar bij de eerste toon van haar stemgeluid en dacht in een reflex terug aan zijn eerste ontmoeting met haar op het strand op die regenachtige dag. Hetzelfde moment stond ze voor hem in het schijnsel van een straatlantaarn alwaar zij hem staande hield. [/quote]

Bijna poetisch het is bijna boeiend ik ga de andere ook lezen

Shitonya · 8 maart 2006 op 10:24

Zo lichtzinnig / zweverig geschreven, dat er geen bal aan is. Althans…misschien een kwestie van smaak. Maar volgens mij snappen de meeste mensen die dit lezen minstens de helft niet eens en dat is niet vreemd gezien de schrijfwijze. Een combinatie tussen een politicus, dominee en helderziende.

Mosje · 8 maart 2006 op 10:25

Niemand zal beweren dat dit geen goede column is.
😕 😛

(prachtig stukje Raindog!)

sally · 8 maart 2006 op 11:44

Niemand kent zo iemand als Niemand.

😉

Liefs
Sally

Ma3anne · 8 maart 2006 op 14:50

Mijn hersens zaten bijna in de knoop om het te volgen, maar het is gelukt. Het heeft wel iets van een Zen-verhaal.

Erg knap!

WritersBlocq · 8 maart 2006 op 16:05

Met hardop lezen kwam het binnen; alleen via mijn netvlies lukte het gister niet. “Dit had ik bij de Troy-stukken ook moeten doen, hardop lezen”, dacht ik. En dat ga ik dus alsnog doen, misschien vind ik ze bij nader ‘in-zien’ toch mooi.
Zinnen als deze
[quote]en het licht van de lantaarn doofde even plotseling als de vrouw verschenen was.[/quote]
zijn absoluut mijn ding.
Groetje, Pauline.

Li · 8 maart 2006 op 21:13

Ik ben niet als iedereen. Mijn hersenhelften zijn lichtelijk in de knoop geraakt.
Daar heeft Niemand schuld aan.

Li

bert · 8 maart 2006 op 21:35

Ook ik was eigenlijk al na de eerste paar alinea’s afgehaakt. Toch wilde ik de reacties van anderen wel lezen op dit stuk met die titel die me best trok.
De reacties hebben er toe geleid dat ik jouw schrijven opnieuw ben gaan lezen. Nu pakt het me wel, ook al vat ik niet elke zin. 🙂 🙂 🙂

Raindog · 9 maart 2006 op 00:02

Okee dan… Geen Matrix-fans dus? In ieder geval wel Matrix-elementen gezien in jullie reacties. Dat is tenminste iets. Voor mij dan.

Fijn dat het enkelen van jullie aanspreekt, begrip voor dat het dat niet iedereen doet of kan doen.

‘Herenleed’ ken ik alleen van naam Kawa. Als ik het zo een beetje inschat ben ik daar misschien iets te jong voor om te kennen. Ik moet daar nog eens iets mee denk ik.
Ik ben stiekem ook wel een klein beetje fan van Niemand Mup en Mug. (Ik wilde jullie namen graag in één zin zeggen.) Mijn nickname heeft hier stiekem ook een klein beetje mee te maken maar dat mag je aan Niemand doorvertellen.
We zullen zien of Niemand ooit nog naar Iedereen gaat luisteren. Net als dat voor Niemand in bepaalde opzichten geldt zoals je inmiddels weet Mug, geldt voor mij evenmin dat er een plan onder ligt. Eerlijk.

Tenslotte wil ik aan hen wiens hersens een beetje in de bocht of knoop gelegen hebben, maar in het bijzonder aan Li, excuses namens Niemand aanbieden.

😉

Hartelijk dank voor reacties….

Raindog

Trukie · 9 maart 2006 op 16:59

Eerlijk is eerlijk.
Het is een indringend mooi stukje
Werkelijk waar

Geef een reactie

Avatar plaatshouder