Het is een wat druilerige dag in april. Op de achtergrond staat de radio aan. Commentatoren doen wat ze het beste doen: ze becommentariëren. Ik hoor het eigenlijk al bijna niet meer. Het gaat over een aanslag in een stad die ik alleen ken van de landkaartjes van het NOS-journaal. Over honger in een gebied waar ik de naam niet van ken. En over de alsmaar toenemende tegenstellingen. Geloof tegen geloof. Oost tegen West. Arm tegen Rijk. Politiek Links tegen Politiek Rechts.

Ik sla de pagina om van het boek wat ik aan het lezen ben. De Dalai Lama vertelt mij vanaf de pagina’s over het belang van leven vanuit liefde. Een leven vanuit compassie.

Zijn boodschap is simpel: als we allemaal meer uit compassie leven, dan wordt de wereld en het leven een stuk mooier.  Op de achtergrond verandert het onderwerp, nu gaat het over een ex-werknemer die met een vuurwapen wraak op zijn oud-collega’s heeft genomen.

Ik zucht, leg het boek terzijde en zet een kopje thee. In mijn hoofd woedt een storm. Leven vanuit compassie. Het klinkt zo eenvoudig, maar als je het nieuws hoort is duidelijk dat het in de praktijk niet meevalt. En de Dalai Lama kan wel zo leuk vertellen dat je uit compassie moet leven (en de voordelen met anekdotes laten zien), maar hóe doe je dat dan?

Geen aalmoes

Ik zet de laptop aan en surf naar een forum waar ik de vraag stel: wat is compassie voor jou? Al snel komen de reacties binnen. Bij velen gaat het over het geven aan iemand die het slechter heeft. Maar is dat nu waar het over gaat? Over het geven van een aalmoes? Het kopen van de daklozen krant? Nee, dat wil er bij mij niet in. Compassie moet toch meer zijn dan dat? Gaat het niet over het respecteren van de ander? Over de ander ruimte laten, het recht geven te zijn wie ze zijn?

Ik ga door naar Google, dat me vertelt dat Wikipedia compassie hetzelfde vindt als medelijden. Ook dat voelt niet goed. Het past niet in het inspirerende verhaal dat ik net heb gelezen. Ik probeer het in het Engels en kom terecht bij een Goede-Doelen-Organisatie. Dus ook hier weer zo een nauwe definitie; als je geeft heb je compassie, als je niet geeft (blijkbaar) niet?

Er moet toch meer zijn? Maar waarom kan ik dan niets vinden?

Ik neem het laatste slokje van mijn thee, en dan weet ik wat me te doen staat! Ik ga op zoek naar de ware betekenis van compassie. En daarbij ga ik verslag doen van wat ik tegenkom. Persoonlijke verhalen, maar ook voorbeelden uit de media die -voor mij- getuigen van Compassie. En omdat ik ongetwijfeld niet alleen sta in mijn zoektocht, omdat vast ook anderen in google vastlopen, ga ik mijn zoektocht openbaar maken.

Compassion News Network

Al snel begin ik te fantaseren over een nieuw soort nieuwsbron. Een bron waarin we het eens niet gaan hebben over alle ellende en haat, maar over de hoopgevende dingen in de wereld. Een bron die een positief geluid verspreidt en mensen kan inspireren om hun eigen zoektocht te beginnen, naar hun eigen vorm van compassie. Compassion News Network is begonnen. Dit moet de wereld gaan veranderen.

Al snel krijg ik hulp aangeboden van een grafisch ontwerper. Ze vraagt me wat ik precies zoek in een logo en maakt vervolgens iets totaal anders. Iets dat vele malen mooier is. En langzaam begint de blog zich te vullen. Wat ik al een beetje vermoedde blijkt waar; als je maar goed kijkt, zijn voorbeelden van compassie op vele plaatsen te vinden.

Nóg een zoektocht

Eén ding blijkt echter wat lastig. Namelijk; hoe betrek je anderen in het project. Want Compassion News Network werkt natuurlijk het beste als het een breder gedragen project is, met meerdere mensen die bijdragen leveren. Mensen die hun ogen open houden en tips met mij (en hopelijk snel: ons) delen. Mensen die zelf artikelen willen posten. Artikelen waarbij ze inspireren, zonder te willen evangeliseren. En zo leidt de zoektocht naar compassie naar een nieuwe zoektocht; die naar compassievolle bloggers…

Heb jij een goed idee? Laat het me weten via een comment!