Na lang wachten is het vandaag zo ver, het gaat gebeuren ik ga hem ontmoeten! Natuurlijk gaan er ook voorbereidingen in zo een ontmoeting vooraf. Je moet natuurlijk eerst heel veel mailen over wat, hoe en wanneer. Als dat eenmaal gebeurd is moet je natuurlijk wel zorgen dat alles gereed is, zijn nummer in je gsm zetten dat je ff kunt bellen als het later wordt, zorgen dat je geld hebt gepind om eventueel iets te drinken aan te kunnen bieden en dan is het wachten. Dat wachten kan nog behoorlijk lang duren, vooral als je een half uur te vroeg bent. De zon staat hoog aan de hemel en de terrasjes zit bom vol, je loopt langs de afgesproken kroeg en kijkt of je hem ziet staan. Nee dus, misschien heeft hij al een tafel gezocht! Ik kruip tussen andere tafels door om te kijken of ik iets zie wat hem zou kunnen zijn maar nee hoor.
Zelf al een tafel zoeken? Nee das niet handig want we hadden voor de drie gezusters afgesproken en alleen aan de zijkant waren nog tafels vrij. Leuke naam trouwens voor en kroeg “de drie gezusters” ik besluit om van mijn half uur voorsprong gebruik te maken en te kijken welke van de drie de lekkerst is en die dan te versieren. Hij mag dan kiezen welke van de 2 overgebleven, minder lekkere dan mijn gezuster, gezusters hij wil hebben.

Toen bleek dat de gezusters weg waren op skivakantie besloot ik om maar wat rond te gaan lopen. Mijn handen zitten in de zakken van mijn te dikke winterjas als mijn gsm begint te piepen, 14.30 je moet nu voor de kroeg staan. Hij was er toen ja, ik nog niet want ik moest eerst terug slenteren, met mijn handen in mijn zakken naar de andere kant van de stad.
Ja hoor hij is er, zodra ik om de hoek kwam zag ik hem en herkende ik hem terwijl ik hem nog nooit eerder had gezien. Hij zag mij ook, waarschijnlijk vond hij die effen dikke winterjas, die je eerder verwacht bij een NSA agent als bij een jongen van 16. Precies passen bij een columnist die vol tegenstrijdigheden en seksuele frustraties zit aangezien de gezusters niet in de stad waren.

Hij stak met kop en schouders boven te menigte uit en zwaaide mijn richting in, het was een zwaai om mij duidelijk te maken “hé hier ben ik.” En als ik het niet was geweest en mensen zouden vragen waarom zwaai je naar mij te kunnen antwoorden “ik zwaaide niet maar mijn arm slaapt en ik maakte hem even wakker.” Eenmaal dichterbij blijkt dat hij niet zo groot is maar op een bloembak staat, je moet wat hè. Hij stapt van zijn wachtpost en geeft me een hand, je verwacht een zweterige krachtige hand met harde eeltkorsten, maar als je de hand vastpakt voel je een zachte hand die je bij een man niet verwacht. Als je die hand dan bekijkt zie je dat hij goed verzorgd is en dan schaam ik me dood met mijn afgeknaagde nagels.

Ik maak gebruik van het feit dat ik het terrein (lees: terras) al verkend had en wist dus waar er nog tafels vrij waren. We zoeken er eentje en gaan zitten, kan eindelijk die jas uit. We beginnen met ons gesprek over iets waar we allebei mee te maken hebben, nee niet columnx maar de Universiteit van Tilburg waar hij werkt en ik die ochtend geweest ben.
Plots horen we glazen kapot vallen en staat er een stief-gezuster aan ons tafeltje met de vraag of we iets te drinken willen. Ja graag doe mij maar een biertje.

Einde deel 1

Categorieën: Overig

2 reacties

Martijn · 30 maart 2003 op 15:56

Werkt Marlon Brando bij de universiteit in Tilburg?
[img align=left]http://www.bbc.co.uk/radio4/today/email/images/godfather.jpg[/img]

Leuk geschreven.
Zit te wachten op de sequel….

Groet Martijn.:-D

Yannick · 30 maart 2003 op 19:25

Je moet de foto wel goed bekijken, ik heb hem wat scherper gezet voor je, nu moet je hem toch wel herkennen.[img]http://www.hekjeflood.nl/sites/dayslikethis/yannick/godfathercasper.jpg[/img]

Geef een reactie

Avatar plaatshouder