Wanneer ben je “meisje af” en wanneer ben je een vrouw? Ben ik nog een meisje omdat ik nog met een knuffel slaap, omdat ik nog kan genieten van de aandacht van mijn ouders, dat ik mezelf nog een “kind” voel wanneer ik ziek ben? Ben ik nog een meisje omdat ik niet de wijsheden bezit die een ander wel heeft, ik het heerlijk vind om weg te kruipen in de armen van een man en me heel klein en veilig voel? Ik ben een 25-jarige student, met mijn 7de opleiding bezig. Ik woon op kamers in een studentenhuis met mensen die ruim 5 jaar jonger zijn dan ik. Klinkt niet als een vrouw van de wereld. Maar ik betaal huur, doe mijn boodschappen, betaal zelf mijn opleiding. Ik heb mijn verantwoordelijkheden. Ik ga naar school, loop stage en ik heb mijn werk. Ik heb sociale contacten, familie, waaraan ik aandacht besteed.

Natuurlijk denk ik na over de wereldproblematiek. Ik zie ook dat het niet goed gaat in deze wereld. Dat we elkaar uitmoorden op basis van geloof, veroordelen op basis van sekse of afkomst. Ik zie ook de verschillen in rijk en arm.
Ik zie de hypocrisie van de mens, de onwetendheid, de onverschilligheid.
Maar is het heel erg dat ik me daar niet in verdiep? Soms mijn ogen sluit?
Ik vind het soms prettig om de gedachte te hebben dat ik in een coconnetje zit, dat al dat leed en andere ellende een ver van mijn bed show is.
Ik vind het namelijk beangstigend, leven in deze wereld. Ik heb het nodig om me daarvoor af te sluiten, soms, zodat ik kan overleven.
Het frustreert mij, dat de mens elkaar zoveel aan doet. We willen allemaal hetzelfde, liefde, rust, vrede. Maar allemaal op onze eigen manier.
Ik wou soms dat ik nog een klein meisje was. Ik weet namelijk niet hoe dat voelt…

Wanneer ben ik een vrouw? Ben ik dat als ik een carrière heb, literatuur lees, weet wat er speelt in de maatschappij? Of dat ik mee kan discussiëren over de politiek, de hongersnood in Afrika, me bezig hou met de wisselkoersen en dat ik vind dat ik geen man nodig heb? Als een kip zonder kop het leven doorrennen, om maar te voldoen aan het beeld wat er tegenwoordig geschept wordt van de moderne vrouw.
Laat me niet lachen zeg. De geëmancipeerde vrouw, de feministe.

Ben ik pas een vrouw als ik op mijn tenen moet lopen, om maar vooral niet te laten zien dat ik eigenlijk doodmoe ben? Want het lijkt mij vreselijk vermoeiend. Feministe zijn. Of carrière vrouw. 70 uur in de week werken. Het liefst een leidinggevende functie.
Daarnaast heeft de feministe een druk sociaal netwerk. Ook feministen. Een eigen huis, eigen auto, een kind, van een donor uiteraard, maar vooral geen man. De feminist heeft geen man nodig. Mannen zijn immers de grote boosdoeners.
Mannen dienen zich aan te passen aan de moderne vrouw. Mannen moeten zich veranderen. Vrouwen blijkbaar niet. Volgens de feministe.
Mannen zijn onhandig in het huishouden, kunnen niet Multi-tasken en gaan vreemd. Allemaal.
Hallo?! Met wie gaan ze vreemd dan?! Juist, met vrouwen.
Als de moderne vrouw nou eens wat minder zou zeuren over mannen en hoe waardeloos ze eigenlijk wel niet zijn, dan zouden er vast minder mannen vreemd gaan.

Zwart en wit, dik en dun, hoog en laag, hemel en aarde, mannen en vrouwen. Voor alles is een tegenstelling. Dat hoort zo. Dat is heel natuurlijk. Juist de verschillen tussen mannen en vrouwen, maakt het zo leuk. Ook ingewikkeld soms, maar daar leer je van.

Ik vind mezelf ook een feministe. Op mijn eigen manier. Ik bepaal zelf hoe ik mijn leven leidt, waar ik gelukkig van word en waarvan niet. Als ik ervoor kies, om getrouwd te zijn, 3 kinderen te hebben en om ’s middags het eten klaar heb voor mijn hardwerkende man dan ben ik feministisch. Want het is mijn keuze, ik word daar gelukkig van.

Vrouwen zijn rare wezens. Ga op een zaterdag naar een willekeurige discotheek. Dat is een regelrechte vleeskeuring. Vrouwen hijsen zich in te korte en te strakke rokjes en topjes en draaien met hun kont alsof hun leven ervan af hangt. Vervolgens vinden ze het vreemd en vervelend dat mannen daar heftig op reageren en aan ze zitten. Natuurlijk is het zo dat je als vrouw je zou moeten kunnen kleden zoals jij dat wilt, zonder last te krijgen van hitsige mannen. Mannen behoren niet zomaar naar je billen of borsten te graaien. Maar… Als je daar geen behoefte aan hebt, trek dan wat anders aan! Een spijkerbroek met een shirtje. Zonder naveldiep decolleté. Kan ook heel sexy zijn. Sexy zijn zit hem niet in je kleding. Sexy zijn zit tussen je oren.

Die vrouwen staan dus in een discotheek te draaien en te schudden met alles wat ze hebben en tegelijkertijd roepen ze dat ze niet als een lustobject bekeken willen worden. Huh?! Dat is toch wat je laat zien op zo’n moment?
Ik quote een man: Iff you sell it, we buy it, if we buy it, we use it, if we have enough of it, we dump it.

We rennen met z’n allen naar de plastische chirurg om ons om te laten bouwen tot Barbie. Borsten worden vergoot, vet wordt weggezogen en gezichten worden geplastificeerd met Botox. Dat doen vrouwen, omdat dat het modebeeld is. Gecreëerd door de mannen zeggen ze. Tjonge jonge zeg. We kunnen ook weigeren hoor.
Als we 80 zijn, zijn we allemaal gerimpeld. Dan is het enige wat overblijft, je persoonlijkheid. Als het er op aan komt, dan kiezen mannen voor persoonlijkheid. Niet voor een vrouw die voldoet aan het modebeeld.

Vrouw en man, fantastische tegenstelling. Laten we vooral niet moeilijk doen.
Ook de feministe heeft liefde nodig, van een man. Iemand die een grote spin weg haalt. Of de olie ververst van de auto. Daar zijn ze goed in. Vinden ze ook leuk om te doen voor een vrouw. Niet omdat ze vinden dat ze dat beter kunnen, maar omdat ook mannen willen zorgen voor een ander.

Ik zal nooit zeggen dat ik geen man nodig heb. Ik vind ze lief, leuk, grappig, interessant maar soms ook vreselijk irritant. Andersom geldt dat ook. Doe je niks aan.
Ik vind het prettig om te weten dat er een man is die voor me wil zorgen als dat nodig mocht zijn, of voor die grote spin die ik niet durf weg te halen.

Als dat betekent dat ik geen vrouw ben maar een meisje? Prima.


8 reacties

FatTree · 5 september 2008 op 12:08

Een eerlijk stuk tekst, met als hoogtepunt voor mij de zin

Als ik ervoor kies, om getrouwd te zijn,’..’
Want het is mijn keuze, ik word daar gelukkig van.

Verder wel een beetje een hak op de tak gehalte, maar je weet het toch samen te brengen.

arta · 5 september 2008 op 12:30

Een hoop gegeneraliseer, een hoop cliché’s, vrij kort door de bocht. Nee, dit is niet mijn ding…

SIMBA · 5 september 2008 op 12:43

Een hoop overpeinzingen waar niks mee gedaan wordt en ik krijg de kriebels van het generaliseren. Bijvoorbeeld:
[quote]We rennen met z’n allen naar de plastische chirurg [/quote]
Maar…volgens mij kun je wel schrijven dus ik ben heel benieuwd naar je volgende stukje!
Welkom op ColumnX!

pally · 5 september 2008 op 12:48

Volgens mij, Fokje, wil je even snel de wereld doornemen in een column en dan staat alles voor je vast en wordt(schijn)zekerheid. Ik wens je veel onzekerheden toe en vaak vallen in kuilen waar je moeizaam uit moet kruipen. Daar leer je van en dan voel je wat leven is. Succes. Je schrijft niet slecht,

groet van Pally

lisa-marie · 5 september 2008 op 17:35

Je punt snap ik maar het is te veel onderwerpen in een column vind ik.
Op naar een volgende.

Prlwytskovsky · 5 september 2008 op 18:00

Welkom op CX. Dit als eerste.

Als ik je verhaal lees dan wordt ik heen en weer gegooid zoals bij deze paradox: een feministe heeft liefde van een man nodig.
Dan denk ik: als je dan feministe wilt zijn moet je ook zelf maar je olie verversen, toch?

En ja, ooit heb ook ik geroepen geen vrouw meer nodig te hebben, en best zonder kan. Maar dan die bepaalde momenten he, dat je alleen op dat kleedje zit; voor de open haard. 😥

Een onaantrekkelijke lap tekst, dat wel, maar ik heb het helemaal doorgelezen en kijk uit naar je volgende.

Neuskleuter · 5 september 2008 op 19:15

Welkom op ColumnX 😉

Het onderwerp volwassenheid spreekt me wel aan. Vooral omdat het erg speelt. Meisjes van 14 willen 18 lijken en meisjes van 40 willen 28 lijken. Bijvoorbeeld.

Strikt genomen ben je een vrouw als je 18 bent. Maar journalisten gooien het zelf flink door de war, want ‘een 18-jarige man heeft een overval gepleegd op een 18-jarig meisje.’
Biologisch gezien is een meisje een vrouw als ze vruchtbaar is. Kijk maar eens naar sommige culturen waar een kind van 14 wordt uitgehuwelijkt.

Ik snap na je inleiding echter niet waarom je het feministische spoor ook nog eens in wilt. Feminisme en volwassenheid zijn twee verschillende dingen. Daarom kan je deze beter in twee verschillende columns uitschrijven. Dan kom je minder warrig over en is je tekst korter en krachtiger.

Ik hoop dat je iets kan met deze tips, want je schrijft verder lekker vlot, beeldend en columnachtig. Nu nog iets minder clichés en gewoon blijven schrijven. Je hebt al de juiste basis!

Teunis · 8 september 2008 op 14:10

Mij viel op dat je veel zinnen met “ik” begint. ‘Ik’ denk daarom dat je niet zozeer feminist bent, maar meer een egocentrist. ‘Ik’ word van hen vaak een beetje moe. ‘Ik’ heb dan de neiging het stuk niet te lezen.

Groeten Teunis

Geef een reactie

Avatar plaatshouder