Meisje van plezier?

Met haar ogen stijf gesloten ligt Susan op het bed. Op haar wordt gekreund en gehijgd. “Zeg dat je van me houdt, schatje.” Lusteloos liegt ze: “Ik houd van je.” Grommend komt hij op deze woorden tot een hoogtepunt. Ze kan een zucht van opluchting niet onderdrukken. Het ontgaat hem. De toegestoken honderd euro stopt ze snel weg.

Vlug neemt ze een douche en gaat weer op haar stoeltje voor het raam zitten. Het is rustig vanavond. Freek zal niet blij zijn. Haar beroepsmatige kilte verdwijnt als Susan aan haar vriendje denkt. Haar trekken verzachten en een vage glimlach omrandt haar lippen. Elke avond komt hij bij haar langs om te kijken hoe de zaken gaan. Meestal brengt hij iets lekkers voor haar mee. Ze begrijpt al die mensen niet, die zeggen dat hij slecht is. Meestal is hij erg lief.

Uitdagend lacht ze naar een langslopende man. Zonder succes. Ze kijkt op de klok. Één uur pas, dus nog minstens vier uurtjes te gaan. De straat goed in de gaten houdend probeert ze de tijd te doden met een boekje. Zuchtend legt zij het na tien minuten weer weg. Ze blijft maar denken aan wat er vanmiddag gebeurde.

Kort nadat ze haar plaats aan het raam had ingenomen kwam er een vrouw binnen. Ze wilde met haar praten. Algauw zat Susan verhalen te vertellen van jaren geleden. Even was het alsof ze niet hier zat. Even was ze weer een meisje en geen leeftijdsloze prostituee. Ze vertelde over haar jeugd, over haar ouders die hun carrière belangrijker vonden dan haar. Ze bleven er maar op hameren dat een goede baan en goede leerresultaten belangrijk waren, zelfs toen Susan haar school al niet meer bezocht.

Zogauw de coffeeshop open ging zat zij daar. Ze zorgde er voor om altijd op tijd thuis te zijn, zodat haar ouders niets zouden merken. Dat ze geld van hen stal voor wiet hadden ze niet door, maar één slokje uit hun whiskeyfles werd wel gelijk opgemerkt. De alarmbellen gingen pas écht rinkelen toen er ook nog een zakje wiet van haar werd gevonden. Een enorme ruzie volgde, waarbij de gedachten van anderen belangrijker leken dan de gevoelens van Susan. Geheel overstuur verliet zij haar ouderlijk huis. “Als je nu weggaat hoef je nooit meer terug te komen,” riep haar vader nog. Wanhopig ging ze op zoek naar Freek Al kende ze hem nog maar kort, toch ving hij haar liefdevol op in zijn flat. Ze kwam bij hem niets tekort. Hij had zelfs pillen voor haar om haar zorgen te vergeten.

Pas weken later begon hij om tegenprestaties te vragen. Natuurlijk sputterde zij eerst tegen. Hoe kon ze met andere mannen naar bed gaan, terwijl ze van hem hield? Freek bleef echter doordrammen. Nadat hij haar dreigde de pillentoevoer te stoppen, gaf ze toe. Het ‘gevoelens uit-knopje’, waarvan hij zei dat elk mens het bezat bleek ook bij haar aanwezig. Al snel zat ze achter het raam, wachtend op de volgende klant.

Terwijl Susan nog wel uren door had kunnen ratelen tegen de vrouw, stond Freek plots in de ruimte. Zijn gezicht was vertrokken van woede. Hij beval de vrouw weg te gaan. Toen Susan alleen met hem achter was gebleven, vertelde hij haar dat ze een hulpverleenster was die meisjes als zij weer wilde herenigen met hun ouders. Woedend dreigde hij haar tot de dood te zullen volgen als ze hem verliet. Zijn doorslaggevende argument bleek een rake klap tegen haar hoofd. Ze was sprakeloos. Hij had haar nog nooit geslagen. Huilend, vol angst en twijfels liet hij haar achter.

Paniek maakt zich van haar meester. Haar pillen zijn op en Freek heeft vanmiddag niets voor haar achtergelaten. Ze heeft er één nodig nu ze zich zo slecht voelt. Haar lichaam begint koortsachtig aan te voelen en trilt hevig. Een klant, ze moet een klant hebben om haar gedachtes te verzetten. Ongeduldig kijkt ze de straat in. Het is rustig. Freek zal niet blij zijn.
Alsof hij voelt dat ze aan hem denkt, gaat de deur open en stapt Freek binnen.

“Sorry liefje,” zegt hij en slaat zijn armen om haar heen. Tranen van opluchting vullen haar ogen, terwijl ze de -haar toegestoken- pil vlug inneemt.