Memento animali: Het Cadeau

Het was een mooie zondag. De zon scheen en de temperatuur was rond de 7 graden. Mijn terugkeer naar mijn eigen huisje leek niet verstoord te kunnen worden. Na 9 maanden elders te hebben gewoond eindelijk terug naar het huisje dat nu helemaal van mij zou zijn.
Mmmm, dus niet. Een van de kadootjes die voor me waren achter gelaten naast een berg oude meubels die ze niet wou hebben, waren zowaar wat huisdieren. Heerlijk, terugkeren in een huis met huisdieren. Vooral als je ze voorheen niet had. Ze waren gekomen via het raam en ik was al op de hoogte dat ze er waren. Niet wat ze waren, want net als mijn droger die de geest gaf enkele maanden daarvoor, werd mij fijntjes medegedeeld dat het mijn probleem was. Zoals alles sinds ik vertrokken was en ik besloot om haar uit te kopen. Nee, de huisdiertjes die gekomen waren met de lavendel uit Frankrijk en die een warm en donker thuis hadden gevonden in de sokkenzak waar zij graag mee sliep, waren na zo’n 70 dagen uit hun pyjama gekropen en waren overal in het huis te vinden.
Een beetje bruin en klein, niet meer dan zo’n 3 tot 4 mm per stuk, hadden ze hun intrek genomen in kieren en naden en waren lustig begonnen met het verorberen van hun dieet van katoen en andere voedingswaren op natuurbasis. Een plaag die zich, volledig vrij gelaten door mijn voormalige eega, van de slaapkamer naar de huiskamer had verplaatst en aldaar op kleine oppervlaktes van de aanwezige kussens en overige bekleding.

Gewapend met vuilniszak en het voornemen zonder huisdieren te zullen leven, ging ik de invasie van mijn eigendom te lijf. Alle beren die nog waren achtergebleven, moesten eraan geloven. Alle kussens van mijn eetkamer, mijn bank en mijn bed werden met doortastende hand verwijderd. Net als de bedden overigens en het beddegoed dat erop gelegen had, want daar waren de eerste tekenen van hun aanwezigheid al kenbaar gemaakt. Niet verrassend, want de lavendelknuffel had daar gedurende lange tijd mogen verblijven.

Slapen in mijn bed bleek onmogelijk, je moet er toch niet aan denken dat al die fijne met het blote oog nauwelijks waarneembare vriendjes je een nachtzoen komen geven. Mijn leren bank bracht uitkomst, de eerste nachten zou ik daar doorbrengen.
Hoe graag ik mijn huis ook deel, de kleine vriendjes moesten gaan. De ruige mannen van de ongediertebestrijdingsdienst dus maar gebeld. Na het verstrekken van de riante bijdrage kwam er een keurige heer met een tank op de rug die onderzoekend rondkeek naar mijn vriendjes.
“Yep, dat zijn ze. Ik moet wel overal in alle naden sproeien en u mag dan de komende drie maanden niet schoonmaken. Anders loopt u het risico dat het probleem terugkeert. De plaag is nu nog niet zo groot, maar meestal moeten we twee keer komen sproeien.” De man knikte er geruststellend bij en verzocht mij even een paar dagen ergens anders te logeren. Mijn moeder maar gebeld en daar een paar nachtjes geslapen. Je moet wat, nietwaar?

Na drie dagen keerde ik terug in mijn huisje en stelde naar tevredenheid vast dat er geen vriendjes nog krioelend door mijn huis trokken. De eerste slag was voor mij, maar ik was zeer bezorgd of ik mijn hypotheek nog kon verhogen mocht blijken dat de vriendelijke heer nogmaals in mijn appartement genood moest worden.

Inmiddels zijn we vele maanden verder en is gebleken dat eenmaal sproeien voldoende was. Ik was er wel blij mee want hoe comfortabel mijn bank ook lag, het was een waar genoegen uiteindelijk toch weer op mijn ledikant een matras te hebben kunnen plaatsen. Heerlijk die binnenvering, een veerkracht die na 9 jaar trouwe dienst niet meer verwacht kon worden van mijn bankstel. De kleine vrienden heb ik niet meer gezien. Gelukkig maar, want ik had er wel tabak van.