Wat ik zo aan mijn huisdieren bewonder, is hun voorwaardelijke liefde. Een volle eetbak, een comfortabel slaapplekje, dagelijks vers water en ze zijn tevreden. Je kunt ze geen ongelijk geven. Als kind was ik veel romantischer. Ik droomde van een hond. Niet zomaar een hond, maar een vriend, een zielsverwant. Alles zou ik hem of haar (had mijn droomhond een geslacht?) vertellen. Samen trekken we door de velden, genieten van de vrijheid, de wind door onze haren… dat soort fantasieën. Iedere verjaardag en Sint prijkte het boven aan mijn verlanglijstje: een hond. Mijn truc om gewoon niets aan Sint te vragen behalve een hond (want allicht dat je er dan wel een moet krijgen) werkte niet.

Mijn dwepende dierenliefde zocht een ander doel. Toen vond ik haar. Ik herinner me die ochtend nog goed. Het was ook wel een zielig gezicht, zoals de tong uit haar neusje kwam. Dat smoeltje, ik zal het nooit meer vergeten. Was het de zielige aanblik die het hem deed? Het was genoeg om mijn gedachten op hol te laten slaan. Een kwetsbaar wezentje met een gebrek. Bovendien, een dier zonder bewegingsruimte, vluchten kon ze niet.

Zonder aarzeling pakte ik mijn blokfluit en speelde mijn deuntjes voor mijn nieuwe vriendin. Zou ze het mooi hebben gevonden? Ik hoopte het. En ik hoopte dat ze er beter van werd. Een week later was ze weg. Ik vroeg de grote mensen waar ze naartoe was gegaan, maar niemand gaf antwoord.

Nu ik zelf groot ben weet ik wel wat er met haar is gebeurd. Mismaakte dieren krijgen een enkeltje slachthuis. Waarom ik blokfluit voor haar heb gespeeld begrijp ik eigenlijk nog steeds niet. Voor mijn dierenbende thuis heb ik het nooit gedaan. Het was naïef, natuurlijk, maar soms vind ik het ook jammer. Dat je sommige dingen verliest, als je ouder wordt.

Categorieën: Thema column

15 reacties

LouisP · 25 september 2010 op 14:04

Beste Raadwieikbennetje,

ge bent een dierenvriend hee? Een echte..
Blokfluit spelen voor uw beestje…een diertje met een gebrek…m’n hart is er van in…van dat diertje en van uw stukske….
Complimenten…mooi!

groet,
LouisP

sylvia1 · 25 september 2010 op 14:25

Het dier blijft wel vaag… moeilijk raden :eh:

LouisP · 25 september 2010 op 15:00

Raadwieikbennetje,
oei.. vergeten te raden wie je bent en welk dier…
Pally, die zie ik zomaar blokfluit spelen voor een..euh lammetje

gr.
Louis

lisa-marie · 25 september 2010 op 15:14

blokfluitliedjes spelen voor je dier das pas echte liefde 😀
Het dier is wel moeilijk te raden , twijfel tussen een poes en een lammetje, lammetje vanwege het slachthuis maar eerder neigde het naar een poes.

En de schrijver dat denk ik dat dat pally is , die zie ik dat zo doen.

pally · 25 september 2010 op 15:35

Lieve schatten, bedankt voor het compliment maar ik was het niet. Door het woord ‘dierenbende’ kwam meteen Arta in mij op…

groet van Pally

p.s. ik speel ook geen fluit, alleen een pietsje trekzak, maar niet voor een dier. Tenzij je huisgenoten dieren noemt 😀

Avalanche · 25 september 2010 op 16:03

Dit is wel een heel lastig te raden dier. Ik gok dat Arta hier schrijft over een… een…. een konijntje?

DreamOn · 25 september 2010 op 20:52

Nee, dit is niet Arta.
Ik denk aan Simba. En het dier? Een klein leeuwtje misschien? 😀

Ma3anne · 25 september 2010 op 21:01

Een kalfje? Het kan van alles zijn.

Wat een aandoenlijk beeld, een kind dat blokfluit speelt voor een diertje met een zichtbaar gebrek. Agottietoch.

De schrijver? Ik gok op Simba.

Edit: had Do haar suggestie nog niet gelezen. :hammer:

Mien · 25 september 2010 op 22:47

Het konijn van Li.
Mooie column.
Sterk.

Mien

Edit:
Ik twijfel nog over de schrijf(st)er.
Avalanche zou ook zo maar kunnen.

Prlwytskovsky · 26 september 2010 op 00:46

Tja, ik neig naar Arta.
En het dier? Een Polifinario?

arta · 26 september 2010 op 10:19

It wasn’t me…
Maar wat een lief verhaal!
Sorry, Sylvia, dat je weer aangehaald wordt, maar ik zie jou wel blokfluit spelen voor het konijn/eekhoorn/cavia-tje!

SIMBA · 26 september 2010 op 11:02

Ik speel geen blokfluit dus ik was het niet.
Ik heb wel een heel spannend dier in gedachten maar momenteel te weinig energie om het uit te werken 😕

Kwiezel · 26 september 2010 op 17:15

Het belangrijkste is dat ik dit een mooi geschreven verhaal vind, recht uit het hart. Moest direct aan Avalanche denken, in mijn hoofd een prima match met dit kunstwerkje 😉

sylvia1 · 26 september 2010 op 19:17

Sorry? Het is best vleiend hoor als je een paar keer als de schrijver gezien wordt… Om dan vervolgens zwaar te gaan analyseren… waarom waarom (grinnik)

Avalanche · 27 september 2010 op 23:01

Avalanche wast haar handen in onschuld! Even goed dank voor het compliment….

Geef een reactie

Avatar plaatshouder