Met een beetje positiviteit, schop je het ver.

Op een willekeurig punt in Amsterdam vertelt Harold hoe hij zo succesvol is geworden.

Sdnis ki ied neppalk po njim dfooh gjirk, taarp ki tein laameleh reem rekkel..
“Hey Belle!” …BAM!…
Gelukkig, het gaat geloof ik weer wat beter. Ik zal mij even voorstellen: mijn naam is Harold, maar iedereen noemt mij Belle. Ik ben drieëndertig jaar en ik krijg vaak klappen op mijn achterhoofd. Dan hoor ik opeens achter mij: “Hey Belle, kerel!” en een halve seconde later komt de klap. Ik zal je vertellen hoe dat zo gekomen is. Het is echt een heel leuk verhaal. Ik ben geboren met een hazenlip, wat het communiceren ook al niet bevorderde, haha!
Na overleg met de artsen besloten mijn voogden om mij maar niet te laten opereren omdat ze vonden dat mijn hazelip de aandacht afleidde van de rest van mijn gezicht. De kinderen op mijn basisschool waren erg lief tegen mij en ook nog eens heel beleefd. Ze lieten mij altijd in mijn waarde en gaven mij altijd en overal de ruimte. Ook was iedereen altijd heel stil als ik wat vertelde. Een teken van respect, zo leerde ik later. Als ik soms vanuit de meterkast naar de klas moest om bijvoorbeeld een nieuwe vulling voor mijn vulpen te halen, ging iedereen netjes voor mij aan de kant. Soms als ik vanuit de klas terugliep naar mijn eigen kamer, begonnen er kinderen te huilen. Onze meester was streng maar rechtvaardig. Op een dag liep ik perongeluk de verkeerde groep in. Ik zat toen zelf in groep zeven maar ik vergiste mij en liep groep drie in. Heel veel kinderen moesten toen huilen omdat ze mij zolang al niet gezien hadden. Ik vond dat zo lief dat ik ook moest huilen maar toen renden ze allemaal gillend en lijkbleek de klas uit. De meester heeft mij toen als beloning een hele voorraad vullingen en gummen meegegeven zodat ik altijd een vulling had als de mijne leeg was.

Op de middelbare school bleef het respect. Op mijn eerste dag hoorde ik een groepje oudere jongens praten over dat ze die nieuwe ‘bruggers’ wel eens goed de oren zouden wassen. Toen werd ik wel even bang want met mijn oren zouden ze wel een uur bezig zijn en dan kwam ik zeker te laat. Maar nee hoor, niets van dat alles. Ze lieten mij vier jaar lang met rust. In die tijd begon ik ook naar meisjes te kijken. Heel veel meisjes vonden mij leuk toen. Als ik door de gang liep en ik had bijvoorbeeld een nieuw t-shirt aan, dan hoorde ik ze soms verlegen giechelen. Als ik dan voorzichtig terug lachte vluchtten ze snel de wc in. Dat gaf mij altijd wel een goed gevoel. Het is belangrijk om niet het eerste de beste meisje te bespringen en je tong in haar mond te stoppen. Een vriendelijk gezicht en een lach brengt je namelijk veel verder.

Uiteindelijk ben ik terecht gekomen in de film- en entertainmentindustrie. Een baan waar menige jongen van droomt. Ik liep een keer op straat en botste per ongeluk tegen een meneer aan. Natuurlijk bood ik mijn excuses aan en nadat hij een half uurtje later zijn stem terugvond, sprak hij mij aan. “Goe..goedemiddag me..neer..?..mijn naam is Joop van het Einde. We raakten in gesprek en hij was gefascineerd door mijn uitstraling. Hij vertelde dat hij musicals maakte en vond mij de uitgelezen persoon voor een hoofdrol in zijn nieuwe musical: Belle en het Beest.
Ik voelde mij vereerd! Uiteindelijk vond ik haar helemaal niet zo afzichtelijk als je zou denken bij zo’n beest, maar wat een succes! Mensen klapten voor mij en vertelden dat ik mijn rol zo goed speelde. Ook was iedereen waanzinnig enthousiast over de schmink en make-up artiesten. Dat vond ik gek want die mensen heb ik al die maanden nergens gezien.
Hoor mij eens, ik draaf maar door. Nu zullen jullie ook wel begrijpen waarom iedereen mij zo hartelijk groet en klopjes geeft. Je ziet tenslotte niet iedere dag een bekende nederlander op straat!