In mijn verduisterde huis, op de zonnigste dag tot nu toe, zoek ik in de diepste, troebelste en donkerste poelen van mijn geest naar antwoorden. Zijn deze poelen dan zo troebel, donker en diep?
Het klinkt als depressie wanneer men mij niet kent.
Mijn poelen kunnen troebel, donker en diep zijn, echter ze liggen in een omgeving mooier dan de mooiste foto, mooier dan de mooiste vrouw.
Ze liggen diep in mij verborgen en tonen zich pas wanneer er vertrouwen is.
Ik sta op en steek een kaars aan. Het is slechts één kaars. Zijn warme licht schijnt op mijn gezicht en vertekend de contouren van mijn gelaat. Ik zie er jonger uit dan ooit tevoren.
Deze aanblik brengt me terug naar een tijd lang vergeten.
Vergeten hoe het was de weg van de wijsheid te volgen. Vergeten hoe het was de simpele maar harde disciplines te volgen. Dag na dag. Week na week. Maand na maand.
Altijd uit liefde, altijd met respect.
Mijn Sensei, mijn leermeester, die op iedere vraag een wijsheid ten toon spreidde waar Confusius jaloers op zou zijn geweest.
Sensei, leerde u mij niet dat het beter is een kaars aan te steken dan te klagen over de duisternis?
Sensei, leerde u mij niet dat ervaring niet meer of minder is dan een lantaarn die het pad achter mij verlicht?
Vandaag steek ik een kaars aan in mijn hart en ga op reis.
Vandaag neem ik een lantaarn om het pad achter mij te verlichten en vertrek.
Mijn reis brengt me naar één van mijn troebelste en donkerste poelen die ik ken.
Ken ik dan niet al mijn poelen? Helaas zal ik pas op mijn sterfbed mijn laatste poel ontdekken en mijn ziel weten te doorgronden. Tot die tijd rest mij slechts een lange, indrukwekkende reis door mijn eigen innerlijk.
Aangekomen bij de bestemming van mijn reis blijkt de poel te bestaan uit helder en koel verfrissend water.
Verbaast staar ik naar mijn weerspiegeling in het water.
Daar waar ik een zwaarmoedig persoon verwacht te zien kijkt een lachend gezicht mij aan. Open, stralende ogen lijken naar mij te glimlachen.
Een vergeten wijsheid borrelt omhoog uit het diepste van mijn zijn.
“Als je troebel water met rust laat wordt het vanzelf helder” Lao Tse
Ik glimlach terug naar de afspiegeling en bedank mijn Sensei.
Ik bedank mijn Sensei en bedank mijn medereizigers.
6 reacties
LouisP · 28 april 2010 op 19:25
Chi_Dragon,
weet je wat mijn eerste indruk was? Dit stukje rijmt niet met de persoon die ik voor me in gedachte had….de enthousiaste beginnende CXer. En toch ook wel in tegenstelling met je eerste hier.
De tekst op zich, met mooie zinnen vind ik zeker niet slecht maar ik mis een beetje puur, een beetje ‘gewoon.’
groet,
Louis
Chi_Dragon · 29 april 2010 op 08:00
Louis,
Bedankt voor je feedback.
Inderdaad strookt deze niet geheel met mijn vorige.
Het is een oudere tekst die ik heb aangepast naar mijn eerste column hier.
Het “gat” tussen die column en deze is inderdaad vrij groot.
Ik ben het dus geheel eens met je commentaar.
Thnks!
Fem · 29 april 2010 op 11:50
Tsja, de mens zit nu eenmaal tegenstrijdig in elkaar dus daar stoor ik me niet zo aan.
Wat ik wel jammer vind is dat je dingen uit je vorige stuk herhaald. Daardoor ga ik vergelijken en dan moet ik eerlijk toegeven dat mijn voorkeur uitgaat naar het wat minder complexe filosoferen…
Het had een heel mooie tweeluik kunnen zijn, zonder de verwijzingen!
Chi_Dragon · 29 april 2010 op 13:15
Fem,
Bedankt voor je feedback.
Met je advies kan ik veel. Inderdaad was het wbeter geweest om de verwijzingen weg te laten.
THNKS!!
pally · 29 april 2010 op 15:37
Tja, ik zou zeggen, blijf bij het gewone, Chi- dragon, dat is vaak meer bijzonder en ligt je beter, volgens mij,
groet van Pally
Chi_Dragon · 6 mei 2010 op 10:32
pally ook jij bedankt,
Was er door omstandigheden een paar weken niet maar ben weer terug 😀
Zoals ik al eerder aangaf was dit een bestaand stuk welke ik aangepast heb naar mijn eerste column. Dat is geen goede zet geweest.
Ik wilde te veel te snel.
Benieuwd naar je reactie op mn nieuwe hersenspinsel 😉