Ik heb eens een ‘gezinsplaatje’ uitgepluisd voor u. Zeker geen Familie Doorsnee, maar wel een plaatje van deze tijd. U bent waarschijnlijk na de tweede alinea de draad al kwijt, maar ik kan u verzekeren, het is een bestaande situatie en klopt exact. Uitgangspunt is de 16-jarige A. A woont sinds kort weer alleen met haar moeder. De vriend van haar moeder is met zijn zoontje B naar elders vertrokken. De vriend heeft tien jaar bij de moeder van A gewoond. Eerst met zijn zoontje B en zijn dochtertje C. B wilde echter liever bij zijn moeder en haar vriend wonen, maar kwam na een paar jaar weer terug. Zijn plaatsje verruilend met zijn zusje C die op dat moment liever bij haar moeder wilde wonen. In de weekends kwam D. De zoon van de moeder van A, die bij zijn vader woont. Hij heeft een andere vader dan A. Dus A en D zijn half-broer en half-zus.
Binnen dit gezin zijn in totaal drie vaders in beeld, twee moeders en een aantal stiefvaders en stiefmoeders.
A groeide op bij haar moeder en stiefvader. Ze ging om de paar weekends naar haar vader en zijn wisselende vriendinnen. Haar halfbroertje zag ze alleen in de weekends als ze thuis was. Ze groeide eerst een paar jaar op met haar stiefzusje en stiefbroertje. Toen verdween het stiefbroertje en kwam alleen weekends en later kwam dat stiefbroertje weer terug en verdween haar stiefzusje en die zag ze af en toe een weekend.
Kunt u het nog volgen? Waarschijnlijk niet. Maar dat geeft niet. Het is alleen een situatieschets, zij het een uitgebreide. Wees niet ongerust, de betreffende kinderen zijn allemaal goed op hun pootjes terecht gekomen en zitten lekker in hun vel. Sterker nog: het zijn stuk voor stuk geweldige jongvolwassenen!
Het gezin de hoeksteen van de samenleving. Welk gezin? Het gezin met één papa één mama en een paar kotertjes die samen in één hokje wonen en waar mama de hele dag bij de pappot zit? Begint dat niet zo langzamerhand een minderheidsgroep te worden? Moeten we ons niet eens gaan richten op een heel nieuw TEAMVERBAND waarin kinderen opgroeien in deze tijd?
Ik heb destijds het zekere voor het onzekere genomen en me niet in nieuwe relatie(s) gestort toen ik met mijn kinderen alleen kwam te staan. Het éénoudergezin is een redelijk overzichtelijke situatie en dat leek me wel net zo gemakkelijk. Een man met een paar kinderen erbij was niet wat ik voor ogen had. Opa en oma kwamen hier het TEAM af en toe versterken, waar zij erg van genoten en waar ik heel blij mee was. Ik kon ten slotte niet overal tegelijk zijn.
Het bovenstaande familieverband betreft vrienden van me en ik zou het ze niet na hebben gedaan om de situatie zo harmonieus voor alle kinderen te laten verlopen. Het heeft ze veel bloed, zweet en tranen gekost en ik ben daar vaak getuige van geweest. Maar waar liefde is en het welzijn van de kinderen prioriteit, kunnen wonderen worden verricht.
Het ‘gezin nieuwe stijl’ kan net zo goed hoeksteen van de samenleving zijn, dat hebben die vrienden van me bewezen en ik zelf ook denk ik, als alleengaande moeder. Kinderen die niet uit de traditionele huisje-boompje-beestje-situatie komen kunnen ook harmonieus opgroeien, al brult de publieke opinie wel eens dat dat onmogelijk is.
Het gezin-als-hoeksteen-van-de-samenleving-verhaal mag wat mij betreft dan ook eens flink onder de loep worden genomen. Het doet de mensen tekort, die in andere omstandigheden kinderen grootbrengen of groot hebben gebracht op een succesvolle manier. In elke situatie liggen specifieke kansen en worden fouten gemaakt. De kern van het verhaal zit hem in een veilige haven voor kinderen, goede opvang, serieuze begeleiding en veeeeel liefde.
Een moderne samenleving, gebouwd op één soort hoeksteen en daar het beleid op aanpassen, is de klok terugdraaien. Er is intussen een leger van ervaringsdeskundigen dat gepionierd heeft in nieuw ontstane gezinssituaties en nieuwe mogelijkheden heeft ontdekt.
Wordt het niet tijd dat we met al die verschillende soorten hoekstenen samen kastelen gaan bouwen?
15 reacties
pepe · 4 juni 2004 op 08:53
[quote]Wordt het niet tijd dat we met al die verschillende soorten hoekstenen samen kastelen gaan bouwen?[/quote]
Daar heb je wel een punt. Dat zouden we zeker kunnen proberen.
Maar helaas verloopt een echtscheiding niet bij iedereen zo harmonieus. Vaak zijn de kinderen nog de dupe van touwtrekkerij van beide ouders.
Kinderen maken soms ook graag gebruik van die situatie.
eveltje · 4 juni 2004 op 08:59
ik kom uit een twee-moeder gezin met een weekendvader.
column met een actueel en zeer goed thema
zeer leuk uitgewerkt ook
Kees Schilder · 4 juni 2004 op 09:47
Dez column is voor mij gesneden koek en simpel te volgen omdat ik zelf kinderen met verschillende moeders heb.Niettemin lijkt mij het traditionele een stuk simpeler.Alleen al, chaotisch/technisch gezien.
Aan de andere kant ben ik het met je eens dat er niks mis is met andere hoekstenen.
Louise · 4 juni 2004 op 10:53
Ik ben het ab-so-luut met je eens, Ma3anne, dat het gelukkig opgroeien van kinderen niet afhangt van de gezinssamenstelling. Het gaat om heel andere dingen en dat heb je luid en duidelijk overgebracht!
Wat mij betreft mag deze column best in een mooi lijstje 😉
Shitonya · 4 juni 2004 op 11:44
Goeie column! Ben het er helemaal mee eens. Elk kind kan gelukkig zijn in wel “gezin” dan ook.
Hans · 4 juni 2004 op 13:36
Zoals ik zag, allemaal tevreden lezertjes.
Ik was ooit hoeksteen, daarna een witte hoeksteen in een gekleurde cultuur, daarna ….. sja wat daarna… bouwsteen alleen moet ie nog wel effe worden opgehaald door iemand die er iets mee kan. Dat gaat niet eenvoudig zijn denk ik en straks ben ik mischien wel gedenksteen. Daarna zal wel bouwafval zijn maar daar denk ik nog maar even niet aan. 😕
Irma · 4 juni 2004 op 14:00
Nou Hans!!!! Jij bent je eigen ‘hoeksteen’…!
En gedenksteen komt later. Ik hoop dat dat voor ons allen geldt 😉
Inderdaad schud ik een aantal keren mijn hersenpan door elkaar bij je eerste alinea’s. Maar je punt is duidelijk!
Mee eens; er is geen ‘gezinssituatie’ die garant staat voor een goede opvoeding.
Een achterhaald principe van een achterhaald CDA.
Goed geschreven en onderschrijf het helemaal.
Dees · 4 juni 2004 op 17:10
Vroeger had ik een schooljuf, juf Vos. Die vertelde in het verteluurtje over al haar beslommeringen. Nou ja, de hare, die van de achter achternicht van oom Henk, je weet wel, dat is de buurman van de bloemist wiens vrouw er in 1980 vandoor ging met een kermisklant, ik snapte nooit om wie het ging. Zo gaat dat hier inderdaad ook. Erg grappig. Ik vraag me alleen af waarom je zo nodig hoeksteen zou willen zijn. Ik gun ze de positie graag, de CDA-gezinnetjes, zo ze nog bestaan. Laat die maar saai in het hoekje saai staan wezen. Het is toch veel leuker om in het huis van onze maatschappij dat gekke erkertje te zijn, of de tuin, waar alles in en uitvliegt. Nou ja zoiets dus. Het gezin nieuwe stijl is in opmars en daar kan geen Balkenende iets aan veranderen. Dat imago volgt vanzelf wel.
Met al dat commentaar vergeet ik helemaal te zeggen: leuke column!
R@@F · 4 juni 2004 op 19:49
Goede column en heel goed gevonden dat:Met één soort hoeksteen is het slecht bouwen
Groet
R@@F
Bakema_NL · 4 juni 2004 op 22:37
[quote]Vroeger had ik een schooljuf, juf Vos. Die vertelde in het verteluurtje over al haar beslommeringen. Nou ja, de hare, die van de achter achternicht van oom Henk, je weet wel, dat is de buurman van de bloemist wiens vrouw er in 1980 vandoor ging met een kermisklant, ik snapte nooit om wie het ging. Zo gaat dat hier inderdaad ook. Erg grappig. Ik vraag me alleen af waarom je zo nodig hoeksteen zou willen zijn. Ik gun ze de positie graag, de CDA-gezinnetjes, zo ze nog bestaan. Laat die maar saai in het hoekje saai staan wezen. Het is toch veel leuker om in het huis van onze maatschappij dat gekke erkertje te zijn, of de tuin, waar alles in en uitvliegt. Nou ja zoiets dus. Het gezin nieuwe stijl is in opmars en daar kan geen Balkenende iets aan veranderen. Dat imago volgt vanzelf wel.[/quote]
Mja, klinkt allemaal leuk natuurlijk, maar waar komen al die vervelende problemen met veel jongeren van tegenwoordig toch vandaan vraag je je af? Niet geheel toevallig valt dit samen met de manier waarop tegenwoordig toch geleefd word denk ik. Neemt niet weg dat er genoeg probleemgevallen in keurige gezinnetjes zijn, ik ben niet blind, maar het geeft je toch te denken.
Verder ben ik geen cda-aanhanger, maar ik houd het toch gewoon bij mijn vrouw, lekker saai getrouwd, op andere punten nogal afwijkend van de massa, maar vooral heel duidelijk voor ons zoontje. Van wat ik van het gezin nieuwe stijl zie bevalt me toch niet veel. Flikker die kinderen maar in de opvang worden ze lekker zelfstandig van………..right. En zo kun je nog wel wat zaken opnoemen. Een relatie kan altijd op de klippen lopen en dan is het verstandig om de eigen weg te gaan, maar er zijn niet zoveel scheidingen die lekker harmonieus gaan zoals we weten. Dus ik vertrouw toch meer op de oude vertrouwde gezinssamenstelling, dat heeft zichzelf namelijk al bewezen, het commentaar over de jeugd van nu (terecht) komt niet uit de lucht vallen.
Eftee · 4 juni 2004 op 23:46
Duidelijkheid, eerlijkheid en liefde is het belangrijkste voor elk kind. Het maakt dan niets uit bij wie het opgroeid. Van mij mag het gezin-als-hoeksteen-van-de-samenleving ook wel eens flink opgeschud worden. Er bestaan tegenwoordig vele gezinsvormen en ik ben ervan overtuigd dat allemaal hoekstenen-van-de-samenleving zijn.
Maatje, je hebt het weer zeer kritisch beschreven. [img]http://www.examedia.nl/columnx/images/subject/icon14.gif[/img]
Irma · 5 juni 2004 op 01:32
Ik vergeet er nog bij te vermelden dat ik je punt onderschrijf, TERWIJL ik nota bene volledig aan dat beeld van dat CDA-hoeksteengezinnetje voldoe… 😀 😛
😉
Ma3anne · 5 juni 2004 op 06:48
Bedankt voor alle reacties.
Pepe: Daarom juist. Omdat iedereen het wiel uit zit te vinden als een ’traditioneel’ gezinnetje uit elkaar valt en het vaak eerst helemaal niet goed gaat, zou er meer van de ervaring van anderen gebruik gemaakt kunnen worden. Dat was nou net mijn punt.
Eveltje: ook aan dit soort gezinnen denk ik. Ik ken een gezin met twee vaders en twee kinderen van één van de vaders. Is een constructie die ook prima werkt in dat geval.
Kees: Het is inderdaad waar dat al die nieuwe gezinsvormen niet altijd de gemakkelijkste manieren zijn. Het kost vaak veel extra inspanning om de kinderen te geven wat ze nodig hebben en verdienen.
Louise: tegenwoordig zijn er zoveel vormen, dat kinderen ook nergens meer van opkijken. In de tijd van mijn scheiding was dat nog wel een beetje anders. Mijn kinderen werden behoorlijk gediscrimineerd in het begin. Maar vlak daarna kwam er een enorme scheidingsgolf en verstomden de akelige reacties die ze aanvankelijk kregen van de kinderen op school en hun ouders.
Shitonya: precies.
Hans: jij bent geen steentje, maar een rots om op te bouwen… 😉
Irma: één van de vele redenen voor mij om geen CDA te stemmen inderdaad.
Desaparecida: leuke gedachte om dat hele begrip hoeksteen te laten varen! Geweldig!
R@@f: dank dank. Ben blij met weer een keer een reactie van je. Waar blijft je column over Madurodam nou? Durf je niet? 😀
Bakema: ik was er al bang voor, dat je deze mensen ook weer alles over één kam scherend de schuld zou gaan geven van de narigheid in de maatschappij. Misschien kun je er een keer een column aan wijden wie het allemaal fout doen en wie goed?
Eftee: jouw gezinnetje is ook een levend bewijs van hoe goed het kan gaan!
Irma: Ik kom zelf ook uit een solide hoeksteengezinnetje. Niks mis mee, maar de reactie erop was in de sixties wel, dat we het anders zouden gaan doen. Jarenlang was een commune mijn ideaal… en in zekere zin zijn mijn kinderen in een enorm teamverband opgegroeid tussen vrienden. We woonden dan wel allemaal in ons eigen hok, maar hebben altijd heel veel samen gedaan met alle kids, oppasmoeders en -vaders gespeeld voor elkaars kinderen. Waren heerlijke jaren waar ik op terugkijk. Nogmaals: een TEAMverband is een heel plezierige constructie.
Bakema_NL · 5 juni 2004 op 21:49
[quote]Bakema: ik was er al bang voor, dat je deze mensen ook weer alles over één kam scherend de schuld zou gaan geven van de narigheid in de maatschappij. Misschien kun je er een keer een column aan wijden wie het allemaal fout doen en wie goed?[/quote]
Dat zit hem toch echt in je eigen interpretatie dan, het blijft lastig.
sally · 5 juni 2004 op 23:33
ik geneer me soms al om te zeggen dat ik al zo lang getrouwd ben.
Zie mensen al kijken van: gossie, wat saai!
Ik zie het als massel dat het bij ons zo lekker verloopt.
En ik blijf vinden dat het de makkelijkste weg is. En voor kinderen het rustigst.
Hoewel ik begrijp dat het soms niet anders kan en andere situaties ook heel goed kunnen verlopen.
Dat gescheiden mensen met de nek aangekeken worden is al lang verleden tijd. Gelukkig!
ik gun iedereen geluk op z’n eigen manier.
En heb zelfs heel veel respect voor iedereen die het op een andere manier weet te rooien als de traditionele hoeksteenwijze.
Sally