Metalen mug

De rust is compleet verstoord. Een vreemde karavaan trekt door mijn bos. Het doet pijn aan ogen en oren. Felle kleuren vliegen door de lucht, ik kan het even niet plaatsen. Net als het scherpe geluid. Keihard wordt er luid toeterend tussen de bomen doorgereden. Uit de ramen van maffe stinkende koetsen wordt van alles het bos in gegooid. Ik maak me grote zorgen. Waar is Raakhout? In zijn verliefde toestand wil hij zijn hoofd wel eens verliezen. Onoplettendheid is het ergste wat hem nu kan overkomen. Ongerust ga ik naar hem op zoek. Ik moet me vasthouden aan een berk want ik word bijna overreden door een man op een hard hollend ijzeren paard die al blazend op een fluitje, drukgebarend mij denkt weg te wuiven. Dat gaat niet gebeuren. Ho ho, dit is mijn bos. Maar al snel begrijp ik waarom die maffe ridder mij weg wil hebben van het bospad. Het bos kotst in één keer wel honderd supergrote metalen muggen uit. Op de rug van de muggen zitten allemaal mannetjes die voorovergebogen en geconcentreerd naar het bospad turen. Ze komen recht op mij af. Ik duik snel weg achter de berk. Zoemend sneren ze voorbij en zuigen mij bijna mee in een slipstream. De muggen dragen allemaal een klein helmpje op hun hoofd en stinken naar zweet en iets chemisch. Ze dragen felgekleurde tshirts. Ik zie geel, groen en wit. Als ik ook nog rode bolletjes voorbij zie komen slaat de schrik om mijn hart. Het zijn toch geen bloeddruppels? Ik denk aan Raakhout en hoor hem plots zacht kwaken. Het is niet waar? Ik ren keihard richting het einde van de muggenstroom en zie Raakhout op het bospad zitten. Hard huilend nu. Naast hem ligt Slijmballetje, zijn grote liefde, badend in het bloed. Overreden door een metalen mug. Raakhout is ontroostbaar.