Meterkast en dergelijke

Het ergste van stofzuigen is niet het stofzuigen maar de meterkast. Het is niet te geloven hoeveel mensen hun stofzuiger in de meterkast zetten. Waarom doen ze dat. Het is de kleinste kast in een huis en er staat de meest uiteenlopende rotzooi in waardoor het nog moeilijker wordt om daar de stofzuiger uit te vissen als je hem nodig hebt. Extra nadeel is dat de graad van moeilijkheid stijgt wanneer je hem er weer in wil zetten. Daarom staat mijn stofzuiger vòòr de meterkast. Nadeel daarvan is dat je bij thuiskomst altijd over dat kreng struikelt.omdat de meterkast naast de voordeur is gesitueerd. Ook al zoiets krankzinnigs.Wie verzint zoiets.

Onder het stofzuigen belt een vriend of ik hem wil helpen een paar rioolspinnen bij hem thuis te vangen.Durft hij zelf niet dus vraag ik hem of hij ze niet gewoon met de stofzuiger op kan zuigen. ’Dat heeft geen zin,’ zegt hij. ‘Want tegen de tijd dat ik dat kreng uit de meterkast heb gepuzzeld, hebben die rioolspinnen al minimaal drie nesten jonkies geproduceerd.’
Dat bedoel ik dus. Soms verbaas ik mij wel eens over mijn eigen inzichten

Op weg naar de rioolspin-executie loop ik door de straatjes van mijn stadje.Een braderie annex vrije markt is neergestreken in alle uithoeken en gaten van de stad.
Dat kan ik dus niet volgen. Die mensen die voor dag en dauw op een kleedje op straat gaan zitten met om zich heen dezelfde ouwe rotzooi van zolder die ze in de zes vorige edities van dezelfde jaarmarkt ook al niet aan de straatstenen kwijt konden.
Ik baan mij een weg door deze tot leven gekomen Hollandse kneuterigheid en schop hier en daar wat Ming vazen en niet van echt te onderscheiden Incasso’s opzij. Of heette het nou Picasso’s. Hoe dan ook, dat levert enig boegeroep en boze kreten op maar hallo zeg, mijn leven gaat ook gewoon door ja!
Halverwege het slagveld waarbij niet onvermeld mag blijven dat ik bleef haken achter de poot van een wankel tafeltje waardoor een bijna echt porselein servies het leven liet, kom ik twee mannen in een geel hesje tegen. Net echt. Op het hesje staat in zwarte letters “stewart”
Er had net zo goed “security’” op kunnen staan. Of “kampbeul” , maar die hesje waren zeker niet op voorraad of elders harder nodig. Ze hebben ook nog ieder een levensgrote portofoon in de hand waar een hoop gekraak uit komt. Waarschijnlijk hebben ze moeder de vrouw thuis opdracht gegeven af en toe iets in een microfoon te roepen om het echt te laten lijken. Zo van, “we hebben hier een code rood, over? Kraakkraak”

‘Doe effe normaal, man’, schreeuwt stewart één tegen mij terwijl ik een twee meter hoge stapel boeken omduw. Boeken van Reader’s Digest. Bestaan er echt nog mensen die dat lezen?
Omdat ik normaal altijd twee stapels omduw en nu maar één voldoe ik aan het vriendelijke verzoek en schop nog een schaal met gemengde blauwtong en blauwalg omver. Op het kaartje dat met de blauwtong meevalt staat dat ze het hier Vietnamese loempia’s noemen. Ik verbaas mij nergens meer over.
Zonder de stewarts verder een blik waardig te keuren loop ik door en in de haast om mij te pakken struikelt één van hen over een stofzuiger die je vroeger gratis kreeg bij een abonnement op Readers’s Digest. Kun je nagaan hoe oud dat kreng is. En dan nog proberen te verkopen ook natuurlijk.En natuurlijk altijd iemand die daar weer intrapt en er hier volgend jaar weer zelf mee aan komt. Hoe houd je elkaar bezig.
‘Dat krijg je er nou van,’ roep ik mij omdraaiend naar de steward. Een stofzuiger hoort niet op straat rond te slingeren maar in een meterkast. Hoe vaak moet ik dan nou nog zeggen.’

Ik weet nu al wat ik met die rioolspinnen ga doen als ik ze eenmaal gevangen heb.Op de terugweg. Als ik mij opnieuw een weg moet banen door deze demonstratie van Hollands koopmanschap…