Middernacht gedachtes

Het liefst schrijf ik op dit soort momenten. Een willekeurige vrijdagavond waar mensen elkaars geslachtsdeel in hun mond nemen, een sigaret tussen hun lippen stoppen, een alcohol bevattend drankje naar binnen slurpen of in diepe slaap liggen, omdat ze denken dat het normaal is om op zaterdag te werken en dus nu al op dit absurd vroege tijdstip te slapen. Het is twaalf uur geweest, de nacht verschijnt op het toneel. De mensen leven en ik schrijf. Het meest grote verschil is de actie en de gedachte. Denkende mensen leven te weinig en denken teveel. Levende mensen leven teveel en denken te weinig. Aan jou om uit te maken welk mens je wilt zijn of al bent. Ik heb zo’n dorst. Één die je het beste kunt vergelijken met die van een kameel waarvan de bulten uit protest op de grond zijn gevallen en weigeren terug te komen. Dan maar een 7up. Hij ligt al eeuwen in de koelkast, maar het lot wilde dat hij vandaag leeggezogen zou worden. Sommige penissen worden op dit moment ook leeggezogen. Nu kun je wellicht denken: ‘zeg, wat ben jij voor seksistische of gefrustreerde schrijfster?’, maar die gedachte is zo schattig en tegelijkertijd zo onuitstaanbaar dat ik nu weg loop.

En weer terugkeer, want zo zijn mensen nu eenmaal. Ze gaan van je weg, maar komen altijd weer terug. Soms niet meer in levende lijve, maar zeker in gedachte. Om terug te komen op het zuigende gedeelte, zo zijn mensen nu eenmaal. Een zin die ik, zoals je wel merkt in deze alinea, vaak in de mond neem en vol met waarheden zit. Niet enkel mannen denken vaak aan seks gerelateerde zaken, maar vrouwen ook. Zelfs als ze niet eens zin hebben in seks, kunnen ze er nog wel aan denken. En waarom ook niet? De voortplantingsdrift is immers het meest sterke gevoel wat ons in ons leven stuurt.

De dokter heeft mij eindelijk weer helemaal gezond verklaard. Dat werd tijd ook, want elke dag met de gedachte zitten dat je iets ernstigs zou kunnen hebben is niet bijzonder prettig kan ik je zeggen. Gelukkig bleef het bij een longontsteking. Een hele week tegen de muren lopen, omdat ik niet naar buiten mocht. Ik voelde me net een depressieve cavia die zijn eigen nek probeert om te draaien. Ik kan gerust meer woorden laten verschijnen zonder doel, maar daar heb ik geen zin in. Er staat nog een filmpje in mijn korte termijn planning deze nacht en die kan niet wachten tot al mijn gedachtes uitgeschreven zijn. Dan zou hij namelijk moeten wachten op mijn laatste adem. En ik heb zo’n gevoel dat dat nog wel eens heel lang kan duren.