Mijmeringen van een sportvisser

‘Nou daar zit ik dan weer op mijn kist vol dobbers, snoeren, haken en aas.
Mijn groene tentje tegen regen en zon opgezet in de berm, het lijkt erop dat ik het vandaag niet nodig heb. Gelukkig maar, want zo leuk is het niet langs de waterkant.
De meeste vissers aan weerszijden van mijn vaste plek denken waarschijnlijk dat ik hier dagelijks voor mijn lol zit.
Eigenlijk zit ik hier naar die dobber te staren omdat mijn vrouw vindt dat ik thuis te veel ruimte inneem. Ik zit haar in de weg als ze haar dagelijkse poetspraktijken op ons sociale huurwoninkje loslaat. Je zou zeggen je bent wel een keer klaar in dat petieterige onderkomen van ons, maar zo steekt mijn vrouw niet in elkaar.
Elke dag komt de stofzuiger tevoorschijn, worden de meubels nat afgenomen en staan de ramen wijd open om de boel te luchten. Gek word ik ervan.
Je kunt beter de weergoden trotseren en je hengeltje in het water gooien dan de hele dag met zo’n vrouw opgescheept zitten. En denk maar niet dat ik de gevangen vis mee naar huis mag nemen. Vis en baklucht zal je bij mij thuis niet ruiken.
Op weg naar huis haal ik bij de visboer een portie kibbeling dat ik voor zijn toonbank naar binnenwerk, scheelt een hoop gezeur aan mijn kop.
Het liefst was ik een moestuin begonnen, beetje aardappelen en bonen poten, onkruidje wieden, meedoen aan de wedstrijd wie de hoogste zonnebloem op de tuin heeft, dat soort zaken vind ik leuk. Maar ik mag van Trientje Poets niet met zand aan mijn schoenen thuis komen, laat staan dat ze zanderige aardappelen en groente in haar brandschone keuken duldt. Je hebt op zo’n tuin ook meer aanspraak dan in de visserswereld waar zwijgzaamheid een groot goed is.
Ach, het komt me wel uit, hoef ik niet op te biechten waarom ik hier ‘s zomers elke dag de boel optuig.’