Mijn God!

God vroeg mij laatst iets waar ik erg om moest lachen.
‘Waarom heb je Mij eigenlijk nog nodig?’ Vroeg Hij; God, de Alwetende?! Aan mij?!
‘Ga even zitten.’ Antwoordde ik Hem. ‘Het is een lang verhaal, maar ik zal het kort houden. Ik heb U nodig, omdat ik het soms even niet meer weet. Dan ga ik doorgaans onfatsoenlijke dingen zeggen of doen. En zonder U heb ik daar geen excuus voor.’

‘Dus Ik ben jouw excuus?!’ Reageerde God geschrokken.
‘Nou, zo cru wil ik het ook niet stellen, maar een beetje wel ja. Overigens wel een goeie, hoor. Tot nu toe werkt het. Wie weet hoe lang de evolutie nog moet duren voordat het bewustzijn van de mens dat excuus niet meer kan handhaven? Dat ga ik niet meer meemaken.’
‘En tot die tijd besta Ik?’
‘Tsja, besta, besta. Lastige vraag. Als ik U zelf als oplossing geschapen heb, dan landt ieder antwoord daarop bij mijzelf terug. Dat boet in op de geloofwaardigheid van mijn excuus, waarmee Uw bestaan dubieus wordt… Wat niet wil zeggen dat het immer goede excuus uit Uw naam geen bestaansrecht heeft. Een causaal evenwicht, vindt U niet? Gelukkig ben ik niet de enige die U aanwendt als kapstok voor de ontkenning van zijn zonden. Als ik de enige zou zijn geweest, dan zat ik nu waarschijnlijk samen met U in een gesloten inrichting.’

‘Had je Mij niet eerst kunnen vragen of Ik zou willen bestaan?’
‘Hoe kon ik U dat vragen toen U er nog niet was?!’
‘En als Ik, jouw Schepper, jou zeg dat Ik niet besta. Geloof je Me dan?’ (Dat vroeg God aan mij. God?!)

‘Nee, tot nu toe zie ik daar geen aanleiding toe. Ik geloof in U, maar blijft U dan wel bij de les graag. Bij de les uit nota bene Uw eigen handleiding voor mijn bestaan waarin ik iedere dag lees, opdat ik mijn excuses kan blijven legitimeren. Ik vind trouwens wel dat U erg Uw best doet om mij te overtuigen dat U niet bestaat. Maar daar trap ik vooralsnog mooi niet in… Blieft U nog thee?’

‘Nee, dank je… En Allah dan?’
‘Zelfde laken en pak. Maar Allah is zo 15^e eeuw. Zijn scheppers hebben hem getracht in deze tijd mee te integreren, maar daar valt niet tegenop te subsidiëren. De mensen die hem aanwenden zie ik gaandeweg op dezelfde manier teleurgesteld raken als degenen die destijds dat Griekse of Scandinavische projectje als excuus gebruikten. Wie misbruikt vandaag de dag nog Zeus of Odin om zich te schonen van zijn onvolmaaktheid?’

‘Ik vind het een slecht verhaal.’ Stelde God, waarna Hij Zijn handen op Zijn knieën sloeg, opstond en wilde vertrekken. ‘Je volhardt in dat Ik besta, al is het maar om je te ver excuseren, zonder Mij daarin te kennen? Zolang je van Mij niet wilt aannemen dat Ik niet besta, dan besta Ik tegen wil en dank. Daar doe Ik niet aan mee.’

‘Ja, ho eens even, dat gaat zomaar niet. Als U mij niet meer vrijwaart, dan heb ik geen excuus meer.’
‘Je hebt je kans gehad. Lees Mijn boek nog maar een keer en bid. Wie weet begrijp je het dan. Ik laat Mij niet meer inzetten voor een egocentrisch doel. Laat Mij zijn wie Ik ben. Want Ik ben! Desnoods zonder jou.’

Tsja, dat laatste begreep ik niet. Hoe kon Iemand die ik zelf geschapen had zich zo tegen mij keren?