Mijn lijf is een bouwpakket

Een beetje moderne man durft tegenwoordig voor zijn vrouwelijke kant uit te komen. Hij weet van wanten in de keuken, is zich bewust van de mode en laat de waterlanders af en toe de vrije loop. Een vrouwelijke kant is de evolutionaire stap tussen oerman en moderne man. Ik ben ook een geëvolueerde moderne man. Misschien nog wel iets verder geëvolueerd. Ik ben een bouwpakket van vrouwelijke en mannelijke kanten. Zelfs van buiten. Ik ontdekte hem in de spiegel, mijn vrouwelijke buitenkant. Jaren had ik er overheen gekeken. Niet heel vreemd want datgene wat een man in essentie tot man maakt laat bij mij niets te wensen over. En de kenmerken die ten principale het vrouwzijn definiëren, ze ontbreken. Het leek duidelijk. Van mijn voeten omhoog is er voorlopig geen sprake van welke vrouwelijke buitenkant dan ook. Schoenen met naaldhakken van maat 45 bestaan waarschijnlijk niet eens. En mijn benen zouden een drama zijn onder een minirok. Afgezien van de geringe beharing zijn het echte mannenbenen, niet al te recht met her en der flinke spierbundels en stevige knieën. Die horen duidelijk thuis in een broek minstens tot op de kuiten. Maar net boven het schaamhaar verandert het landschap. Ik vond altijd dat het niet helemaal af was. Beetje spieren kweken zou geen kwaad kunnen. Ik dacht het maar daar kwam het nooit van. Toen vielen de schellen me van de ogen. Het was wel degelijk af, en hoe! Een zacht buikje, onberispelijk strak maar allesbehalve een sixpack. Een zacht glooiend heuveltje rond de navel met kuiltjes aan weerszijden. Ik zou tekenen voor een vriendin met zo’n buikje.

En daar houdt het niet op. In combinatie met een smalle taille is het resultaat een zandloperfiguur waar genoeg vrouwen een moord voor zouden doen! En verder naar boven dringt zich onweerstaanbaar een term op die mijn lijf feilloos beschrijft: Rank! Bijna als een meisje van 18, als de producten van Mac Donalds nog niet verwoestend hebben toegeslagen. Naar mijn schouders toe neemt de rankheid wat af. Aan de brede kant en net iets te gespierd, uit vrouwelijk perspectief dan. Maar minder dan Inge de Bruin. En ook mijn armen blijven binnen het vrouwelijk gareel. Borsten, ik heb het eigenlijk al gezegd, ze schitteren door afwezigheid. Maar waar hebben we het over? Ik ben een man! Verder geëvolueerd, maar niet zover!

Toen ik mijn eigen vrouwelijk schoon eenmaal ontdekt had riep mijn vrouwelijke binnenkant mij steeds vaker naar de spiegel. En ik ken dus inmiddels alle vrouwelijke zorgen van dien. Als ik direct na het eten een blik op mijn gespiegelde zelf werp word ik van mijn buikje niet altijd blij. Maar ’s ochtends als ik naar de wc ben geweest is het weer een lust voor het oog. Met het regelmatig afscheren van de ontsierende toefjes haar op mijn torso was het helemaal af. Op de finishing touch na: De navelpiercing! Voor mijn vrouwelijke binnenkant was het toen niet meer acceptabel dat ik dat moois bijna alleen voor mezelf hield. Laat zien die handel!

De gewone ruimbemeten te saai of juist te schreeuwerig gekleurde hemden waarmee de mode mannen toetakelt voldeden niet meer. In plaats daarvan kwamen er strakke shirtjes in vrolijke vrouwenkleuren. Ze benadrukken mijn vrouwelijke vormen en geven veel arm en soms schouder bloot. En tussen zo’n shirtje en de hyperlage heupbroek verschijnt regelmatig dat spannende reepje strakke blote zomergebruinde buik. Je kan het slechter treffen met je vrouwelijke kant. Die van mij is een lekker wijf. Maar wel 100% lesbisch.