Mijn verwerking

Mijn naam is Daniëlle en ik ben 26 jaar.
2 maanden geleden ben ik begonnen met het verwerken van mijn jeugdtrauma’s. Dat begon met hele erge rugpijn. Zo’n pijn dat ik niet meer kon lopen en uiteindelijk aan de morfine moest. Nog steeds kan ik nog niet eens halve dagen werken maar ik ben het steeds meer aan het opbouwen. Nog steeds komen er dingen naar boven en nog steeds heb ik dagen dat ik heel erg veel pijn heb. Wat ik heb meegemaakt is ook niet niks. Het begon allemaal al toen mijn moeder zwanger was van mij. Mijn vader is een alcoholist en verkrachtte mijn moeder toen ze 7 maanden zwanger was van mij. Mijn vader is bouwvakker dus vroeger zag ik hem of niet, of hij was dronken. Hij en mijn moeder hebben ook niet de perfecte jeugd gehad. Mijn vader uitte zijn frustratie uit op mijn moeder en als mijn moeder het niet meer aan kon liep ze weg en liet ze mij bij hem achter. Ik ben dus psychisch mishandeld door mijn vader en zwaar emotioneel verwaarloosd door mijn moeder. Mijn oma had op haar beurt hetzelfde gedaan bij mijn moeder dus ze zal wel niet beter geweten hebben. Op de een of andere manier voelde ze zich wel schuldig dus kocht ze alles voor mij wat ik maar wilde. Maar nooit is een keer een knuffel of ik hou van je ofzo. Ik heb ook een zusje en een broertje. Hun begrepen nooit waarom ik alles kreeg en hun een stuk minder. Nu gelukkig wel. Zij zijn nooit zo behandeld door mijn ouders. Zolang als ik me kan herinneren gebeurt dit al. Op mijn 14e kwam uit dat mijn moeder seksueel misbruikt is door haar opa. Hij heeft alle vrouwen in de familie misbruikt behalve mij en mijn zusje. Er kwam uit dat mijn oma alles heeft laten gebeuren omdat ze bang was. Ik was verdrietig, boos, verward. Op mijn 20e wilde ik zo graag het huis uit omdat ik alles niet meer aan kon. Mijn zus was inmiddels al het huis uit en wilde geen contact meer met iemand van ons gezin. Nu ik zelf ook helemaal bij hun uit de buurt ben begrijp ik dat pas. Ik heb nu eindelijk een leuke vriend, woon samen en heb een leuke baan. Eindelijk rust en mijn verwerking kan beginnen. Op mijn 20e leerde ik mijn ex kennen en het voelde als de ticket weg van mijn ouders. En die nam ik met beide handen aan. We kochten een huis en ik ben nog 4 jaar bij hem gebleven. Hij bleek een copie van mijn vader en nog een tikkeltje geweldadiger. Dus ik heb gedaan wat mijn moeder nooit gedurft heeft en ben bij hem weggegaan. Daarna ben ik door hem bedreigd en gestalkt. Daarna nog een vriendje, zelfde verhaal maar dit keer heb ik er na 9 maanden een punt achter gezet. Tussen door is er een jongen van 16 voor mijn neus overleden zonder oorzaak toen ik aan het werk was. En de ex van mijn vorige huisgenootje heeft mij ook gestalkt en bedreigd.
Dit hield pas op toen ik vorig jaar mijn huidige vriend heb leren kennen en ben verhuisd.
Best heftig allemaal.
Ik heb een vriendin waarmee ik praat en die me masseert. Ik schrijf alles op wat er naar boven komt.
Soms heb ik woede aanvallen en komt het vanuit mijn tenen. Dit is woede van vroeger en dat moet er allemaal uit. Veel huilen. Ik wordt er ook letterlijk ziek van. Mijn vriend heeft het er wel moeilijk mee maar hij weet er steeds beter mee om te gaan. Ik krijg ook herbelevingen. Dan kijk ik tv en zit ik ineens in een situatie van vroeger. Dat doet pijn, maar als je het geen plekje geeft komt het er toch vroeg of laat uit.
Mijn doel, waarom ik dit nu doe, is omdat ik dolgraag moeder wil worden. Maar ik wil niet hetzelfde zijn als mijn moeder en mijn oma. Ik wil mijn shit van vroeger eerst opgelost hebben en dat mijn kinderen clean met een schone lei geboren worden. Ik vind dat iedereen dit moet doen. Kinderen verdienen het niet om met baggage geboren te worden. Mensen beginnen te laat met het verwerken van hun trauma’s en krijgen daardoor een midlife crisis, of reageren het af op anderen.
Ik ben blij dat ik er nu mee bezig ben en de juiste mensen om mij heen heb die mij kunnen helpen zodat ik een goede moeder kan zijn zonder bagage van vroeger.