Heleen Nijkamp is 41 jaar, noemt zich Heleen Mees, is econome en juriste, columniste van NRC, woont in New York waar zij advies geeft over Europa en is bestuurslid van de afdeling New York van de PvdA. Een geslaagde vrouw dus. Maar soms slaat Mees de plank mis. Bijvoorbeeld als ze vrouwen die een deeltijdbaan hebben ‘luie vrouwen’ noemt die ‘het verpesten voor de rest en ook voor hun dochters en hun kleindochters.’ (…) ‘Ze zijn lui, bang om hun nek uit te steken en gemakzuchtig.’ Ze zijn volgens deze zichzelf powerwoman noemende single ‘een totale verkwisting.’ Dat je het maar weet.
Naar eigen zeggen jaagt Heleen mensen graag op de kast. Doe ik ook. Ik zou dit keer echter liever spreken van in de grond trappen. ‘Laat ze maar eens in de zorg komen werken, dan kan ze zien of ik lui ben’ reageerde de moeder van twee vanuit Mees’ oogpunt dus mislukte dochters die allebei zijn afgestudeerd en een zinvolle, op kinderen en hun ontwikkeling betrokken, baan hebben.
Hulde aan haar en haar deeltijd collega’s! Zij staan soms om 05:15 uur op voor hun werk. Draaien nacht- en weekenddiensten. Zijn soms rond middernacht thuis. Zorgen voor hulpbehoevende ouderen. Ik vind hen harde werkers, die beter verdienen dan minderwaardige opmerkingen van miss Mees.
Wat een onzin kraait Mees uit. Deze nieuwe [i]Meesias[/i] wijst naar Aziatische vrouwen die wél carrièrekippen zijn en zich massaal in het gareel van de bio-industrie van het kapitalisme inpassen met een voltijdbaan. De mens ís niet geboren om te werken – werken is een middel om in je levensonderhoud te voorzien of om anderen te helpen (zorg, onderwijs, medische en sociale beroepen). Als dat met minder uren kan, is daar niks mis mee. Ook veel meer mannen zouden in deeltijd moeten werken. Zeker nu we opnieuw in een crisis van overproductie zitten is minder werken geschikt om overproductie te remmen en massale werkloosheid, naar verwachting 210 miljoen mensen wereldwijd, te voorkomen. Bovendien is het een middel om toe te werken naar een samenleving waarin de mens voorop staat en niet geld, bezit, status, macht.
Een mees is een prachtig vogeltje, maar o wee als het vals zingt.
© Jan Bontje 2008
18 reacties
pally · 21 november 2008 op 12:27
Ik ben het behoorlijk met je eens, Jan. De gedachten van deze meesmuilende dame vind ik erg narrow minded. In haar beperkte zienswijze is carrière maken blijkbaar het hoogst haalbare in iemands leven.Wat armzalig!
Goed stuk,
groet van Pally
WritersBlocq · 21 november 2008 op 12:45
Wederom heb je een zeldzaamheid op deze site gezet Jan: een èchte column. En qua inhoud ben ik het er volledig mee eens.
Topverhaal, top geschreven!
Groetje, Pauline.
SIMBA · 21 november 2008 op 13:13
Een goed stuk, en ik ben het vreselijk met je eens!
Ma3anne · 21 november 2008 op 13:19
Mevrouw Mees neemt zichzelf als referentiekader waar alle vrouwen zich aan moeten spiegelen? Of begrijp ik het verkeerd?
Ik hou wel van vrouwen (én mannen én kinderen), die trots zijn op zichzelf, maar zodra ze anderen gaan verplichten dezelfde keuzes te maken als zij hebben gedaan, haak ik af. Dat is me toch echt te kortzichtig.
Mooi vrouw-solidair stukje, Jan.
😉
Dees · 21 november 2008 op 15:25
Tja, ik ben het volstrekt met je oneens. Ik weet dat ik daarmee hier ver in de minderheid duik, maar ik begrijp het vrouwengedrag niet. Dat geleuter over het hebben van een keuze en dat dan feministisch accomplishment noemen. Ik vind het kortzichtig. Ik zeg niet dat huisvrouwen lui zijn, wel dat het onverstandig is om echt weinig te gaan werken. Je gooit je eigen glazen in, want kansen op een baan op niveau na zoveel jaren inactiviteit of verminderde activiteit op de arbeidsmarkt zijn nihil.
Je geeft verder je kinderen het idee dat vrouwen thuis horen te blijven en verleert het om voor jezelf te zorgen als je niet werkt of onder je niveau werkt. En als je man je verlaat, door dood te gaan, of door een andere vrouw te ontmoeten, heb je dan de bijstand of de ex die voor je door blijft betalen. Goh, wat een feest.
Nederland is een van de landen waar vrouwen het minst werken en ik weet dat het bejubeld wordt als vrije keuze, maar het is met name korte termijn denken. Want kinderen worden groot. En dan? Het is opoffering ten koste van jezelf en het voedt het idee dat vrouwen verantwoordelijker zouden moeten zijn voor hun kinderen dan mannen.
Jammer ook dat zowel socialisten als christenen zo hardnekkig vasthouden aan vrouwen thuis. Voor mij een hele grote reden om nooit meer op een linkse partij te stemmen. Christenen liet ik al links liggen (ghe).
Ik zou er groot voorstander van zijn om vrouwen die niets doen met hun studie uit vrije keuze, hun studie dan ook maar terug te betalen. Loze investering, immers. Ik ben verder groot voorstander voor alimentatie voor kinderen, maar partneralimentatie vind ik absurd, het houdt afhankelijke mensen in stand. Mensen moeten voor zichzelf zorgen en zichzelf verantwoordelijk achten voor zichzelf. Zodat mensen die dat echt niet kunnen ook een ruime toelage krijgen om van te bestaan. Ik ben namelijk groot voorstander van zorg voor mensen die dat echt niet voor zichzelf kunnen. En laten we daar dan voor de verandering goed voor zorgen.
Zorg voor kinderen ontslaat mensen echter niet van de zorg voor zichzelf. De keuze voor kinderen is immers precies dat; een keuze. Niet een keuze waar je speciale behandeling mee verdient.
pally · 21 november 2008 op 16:40
Het gaat hier toch niet over vrouwen die thuis blijven, Dees? Het gaat om vrouwen die parttime werken. Dat vind ik nogal een verschil. Ik zou zeggen: ga minstens zoveel uren werken, dat je economisch zelfstandig bent. Want dat vind ik met jou, van het allergrootste belang. En dat geldt voor alle vrouwen, met of zonder kinderen. Je studie kun je ook parttime te gelde brengen.
groet van Pally
Dees · 21 november 2008 op 16:50
Klopt, ik trek er van alles bij dat niet in de column staat, maar wat wel een rol speelt. Want Nederlandse vrouwen die parttime banen hebben werken a. vaak zwaar onder hun opleidingsniveau en b. parttime werken is voor Nederlandse moeders vaak geen kwestie van een dag minder werken, maar meer 2 of 3 (deel-)dagen werken. Zoals Elma Drayer het formuleert, Nederlandse vrouwen gedragen zich als verwende prinsesjes. Maar dan ook nog als verwende prinsesjes die bijzonder slecht om zichzelf denken. En daar ben ik iig fel tegen en dat is ook de reden dat, hoewel ik het ook niet altijd 100% met Mees eens ben, ik wel blij ben dat er geluiden zoals het hare te horen zijn. Ze zijn te zeldzaam.
Ma3anne · 21 november 2008 op 17:52
Ik sta voor de zoveelste keer verbaasd, dat een gezin runnen en kinderen opvoeden en verzorgen nog steeds niet als baan wordt gezien, Dees. Na een zeer gevarieerd arbeidsverleden met banen op, onder en boven opleidingsniveau, kan ik uit ervaring spreken als ik zeg, dat mijn eenoudergezin runnen en mijn kinderen goed begeleiden de zwaarste baan is geweest (maar ook wel de leukste!) naast mijn part time banen.
Waar hadden die kids heen gemoeten als ik full time had gewerkt? Naar opvangmoeders, oma’s en buitenschoolse opvang? Hadden ze op straat moeten rondhangen? Had gekund, maar het was mijn keuze niet. Dan had ik een extra baan moeten nemen om al die oppas te betalen, want zorgtoeslag is nog maar heel recent en bestond toen nog niet.
Kinderen krijgen is een keuze met consequenties en als je die consequenties wilt dragen door tijd in die kids te steken en je eigen financiële boontjes te doppen voor een part time salaris, is het ook weer niet goed. :hammer: :pint:
Het is vaak moeilijk vanuit een totaal ander perspectief dan je eigen naar situaties te kijken en dat leidt tot waarde-oordelen en generalisaties die m.i. nergens op slaan. Jammer, dat we dat er maar niet uitkrijgen. 😕
WritersBlocq · 21 november 2008 op 18:01
@ Dees, zie met name deze quote maar het geldt voor je hele reactie.
[quote]De keuze voor kinderen is immers precies dat; een keuze. [/quote]
O ja?? Denk na voordat je een dergelijk kort door de bocht en persoonlijk relaas houdt zoals hierboven, dat op mij overkomt als breed bedoeld, maar Nederland op z’n smalst weerspiegelt.
Dees · 21 november 2008 op 19:44
@Ma3, nee, ouderschap is geen baan en dat vind ik ook niet gek. Is het ook nooit geweest. Kinderen zijn er altijd geweest en voedsel moest er altijd worden gezocht, hoeveel kinderen er al dan niet waren. En verder, als het al een betaalde baan zou moeten zijn, dan zou het nog niet exclusief een vrouwenbaan moeten zijn, maar gedeelde verantwoordelijkheid. Het kan mij niet schelen als je parttime werkt, maar wel als je niet zelfredzaam bent, of niet meer kunt zijn op het moment dat je partner wegvalt, omdat je die capaciteiten en mogelijkheden willens en wetens hebt opgeofferd met het idee dat een ander de kostwinner maar moet zijn. En voor zover ik jou ken is dat bij jou geenszins het geval geweest.
@WB, goh, dat maakt me al voor de tweede keer nederland op zijn smalst binnen een week. Ik maak eruit op dat je het er niet mee eens bent, maar een argument werkt dan toch wel iets beter dan zo’n opmerking. Probeer het eens, zou ik zeggen…
Ma3anne · 21 november 2008 op 20:14
Ik denk, dat we nu in definities van het woord ‘baan’ terechtkomen, Dees.
Weet je wat zo eigenaardig is? Zodra iemand anders dan de ouder zelf de verzorgende, verplegende, recreatieve, vormende en opvoedkundige taken op zich neemt, is het ineens wel een baan en zal ervoor betaald moeten worden.
Inhoudelijk komt het werk op exact hetzelfde neer.
Je wilt me toch niet vertellen, dat enkel degenen die zich laten betalen voor het opvoeden etc. van kinderen serieus genomen moeten worden en de ouders die dat niet uitbesteden, maar het zelf doen maar gestraft moeten worden voor al dat niets doen? 😮
P.S. Je kent me minder goed dan je denkt, want voor mijn scheiding was ik heerlijk huisvrouw en moeder en verdiende mijn man de kost. 😆
Dees · 21 november 2008 op 20:54
Volgens die redenering zou ik ook hetzelfde betaald moeten krijgen als een dierenverzorger in een dierenpension. Want ook dat werk is hetzelfde. Maar het principe erachter is toch anders.
Ach, would hate to step on your toes. Ik heb respect voor alleenstaande moeders, sowieso. Maar vrouwen zouden zich zeker wel beter kunnen voorbereiden op een dergelijk scenario en ik denk dat veel vrouwen juist dat niet doen door te makkelijk degene te worden die gaat zorgen en zich financieel laat verzorgen en te makkelijk de eigen mogelijkheden te beperken of zelfs te vergooien. En dat vind ik niet slim. Maar ik herhaal mezelf.
Ik vraag me wel af of jij je eigen dochter zou aanraden fulltime huisvrouw te worden. Goed, dat gaat me ook niet aan verder.
Ma3anne · 21 november 2008 op 23:08
Sorry Jan, dat Dees en ik even je column gebruiken om ons verschil van mening te ventileren. Maar je column maakt dus het een en ander wakker.
@Dees:
[quote]Ik vraag me wel af of jij je eigen dochter zou aanraden fulltime huisvrouw te worden.[/quote]
Ik zou haar het een noch het ander adviseren. Dat is helemaal haar eigen keus. Als zij met haar keus happy is, vind ik het prima.
Maar door ervaring wijs geworden, heb ik haar wel gestimuleerd zich zodanig op het volwassen leven voor te bereiden, dat ze self supporting [b]kan[/b] zijn, desnoods met kinderen.
Dat dan weer wel. 😉
Voor mijn zoon geldt overigens exact hetzelfde.
Troy · 21 november 2008 op 23:39
Ik sluit mij aan bij Dees wat betreft haar visie op zelfredzaamheid. Het hebben van een werkende/goed verdienende partner kan al snel een soort van comfort-zone oproepen. Dat is een gevaarlijke valkuil. Het feit alleen al dat zoveel vrouwen na een scheiding in regelrechte armoe belanden zegt genoeg, denk ik.
Het terugbetalen van studiegeld wanneer iemand niets doet met zijn studie vind ik wel een beetje doordraveritus 😉
En wat betreft de column van Jan Bontje: Well done! Je roept een discussie op en het is volgens mij best al een tijd geleden dat zoiets hier gebeurde.
WritersBlocq · 22 november 2008 op 18:40
Jan, ik moet ook effe wat aandacht geven aan een ander onderwerp dan jouw goede column, hoop dat je het niet erg vindt.
Dees, ik geef argumenten waar ik denk dat ze passend en nodig zijn, en merk op waar ik iets opmerkelijks lees. En verder maak ik niemand persoonlijk uit voor NL op z’n smalst, je moet wel goed lezen :slik:
Voordat het off-topic alarm afgaat hou ik erover op, je mag altijd mailen als je nog wat kwijt wilt.
Groetje, Pauline.
Dees · 22 november 2008 op 19:47
Doordraveritus? Ben nog niet eens begonnen… Maar zal er maar eens een eigen column over schrijven dan (sorry Jan) 😉
Mien · 24 november 2008 op 19:46
Op de eerste plaats de complimenten voor Jan.
Je hebt het weer bont gemaakt. I love it.
De reacties zijn al even bont.
Ook daarvoor mijn complimenten.
Aan stellingname valt hier niet te ontkomen.
Alhoewel … het feit dat zowel carrierevrouwen- en -mannen, als zorgenden moeders en vaders als kinderen uiteindelijk op pootjes terecht komen in kneuterland Nederland zegt genoeg.
Voor iedereen is er in Nederland een sociaal en economisch vangnet voorhanden, tenminste voor degene die het wil zien EN die er gebruik van wil maken. Kwestie van kiezen. Voor sommigen een onvermijdelijke keuze als consequentie van voorgaande keuzes.
Voor de rest is en blijft het vrijheid, blijheid in Nederland.
Gelovig, socialistisch of whatever, uiteindelijk groeit iedereen op met vallen en opstaan.
Moraal van het verhaal: zorg dat je in het bezit bent van de juiste knie-, elleboog- en hoofdbeschermers.
En als troost op de wonde: What doesn’t kill you makes you stronger.
Hoogachtend EN mismezend … Mien
JanBontje · 25 november 2008 op 19:56
Bedankt allemaal voor jullie reacties.