Het is zaterdagavond en ik neem de afslag Nijkerk richting Lelystad. Ik rij over een onbekende binnenweg naar een dorp waar ik een afspraak heb. Het is donker en ik rij een dichte mist in. Soms doemt er een lantaarnpaal op die omgeven is door een op een aureool gelijkende krans van licht; een spookachtig tafereel. Ik stop. Half acht is het, ik zet mijn motor af en luister. Niets anders is er te horen dan alleen het tikken van mijn motor dat wordt veroorzaakt door het uitzetten van het metaal. Heel in de verte hoor ik het gedempte geluidsignaal van een trein, dat moet het traject Harderwijk-Zwolle zijn. Een zoemend geluid hoor ik naderbij komen en ik kijk om mij heen maar zie niets. Aan de overkant ontdek ik het profiel van een fietser die zich losmaakt uit de mist en het zoemen komt van de dynamo. Aan het geluid kun je het ritme horen waarmee de fietser trapt. Hij steekt zijn hand op naar de voor hem vreemde automobilist, ik zwaai terug. Langzaam lost de fietser op in de mist en het geluid ebt weg.

Ik zie maar enkele witte strepen op het asfalt, meer zicht is er niet. Langzaam rij ik over de binnenweg tot ik een verkeersbord zie dat wazig, door de mist, zichtbaar is. Lelystad staat erop met ernaast het aantal kilometers; het dorp waar ik moet zijn staat er niet bij. Te oordelen naar het aantal kilometers moet het nog 10 minuten zijn en dan ben ik er.

De weg is recht en lang en doordat er weinig zicht is lijkt er geen einde aan te komen. Als ik op mijn klokje kijk dan rij ik al 30 minuten zonder mijn dorp te ontdekken. Ben ik soms de afslag voorbij gereden? Niet één lantaarnpaal, stoplicht of verkeersbord kom ik tegen; zelfs geen tegenligger. Hulpeloos rijdend door niemandsland heb ik geen idee waar ik ben. Was ik mijn mobieltje maar niet vergeten dan kon ik mijn vrienden bellen dat ik wat later kom.

De mist wordt dunner en ik zie een oranje gloed. Huizen zie ik en geparkeerde auto’s. Eindelijk een bewoonde wereld maar hoe heet het hier? Hoe verder ik rij des te meer trekt de mist op en is het zicht een stuk beter. De oranje gloed wordt veroorzaakt door een verlichte autoweg. Ik rij door een industriegebied en zie kraakinstallaties en olieopslagtanks. Een raffinaderij van Q8? Waar ben ik?

“Dit is het nieuws van zondagavond acht uur”, klinkt er uit de autoradio. Zondagavond? En ik was op zaterdagavond op weg naar mijn afspraak? Eindelijk zie ik een plaatsnaambord waarop staat: Rozenburg. Nu moet ik aan de kant gaan staan want hier begrijp ik niets van. Langzaam dringt het tot mij door dat dit echt is, dit is realiteit; ik ben hier echt.

Door de Benelux tunnel rij ik naar huis en eenmaal thuis bel ik meteen mijn vrienden waar ik een afspraak mee had. Sorry hoor jongens dat ik gisterenavond niet langs ben geweest maar er is mij zoiets raars overkomen.
Maar Peet, je hebt ons toch keurig op tijd gebeld dat je niet kwam; is toch in orde zo. Alles goed verder?

Op teletekst lees ik dat er in de Flevopolder en in Friesland in het gehele weekend, plaatselijk zeer dichte mist kan voorkomen.

Categorieën: Fictie

10 reacties

lagarto · 4 november 2007 op 09:18

Mooie column met sfeer en spanning Prlw.
(Eén klein piep klein dingetje: Als je gereden hebt is de moter warm. Als je daarna de moter uitzet, hoor je door het afkoelen, tikken van het krimpen en niet van het uitzetten.)
Groeten Lagarto.

Prlwytskovsky · 4 november 2007 op 10:16

@Lagarto: als je na een rit de motor afzet dan valt ineens de koeling weg en stijgt de temp even. Dit veroorzaakt een snel getik dat na korte tijd overgaat in een ander ritme, dat is het afkoelen wat jij bedoelt.

Dank voor je reactie.

lagarto · 4 november 2007 op 10:18

Hahaaaa…wat zijn wij twee eigenwijsneuzen…
Ga zo door zou ik zeggen.
Fijn weekend.

klapdoos · 4 november 2007 op 10:58

Een heerlijke sfeervol spooky verhaal, en die motor? Je hebt gelijk Peet,maar dat heeft niks te maken met het verhaal en de sfeer eromheen. Voortaan toch maar wakker blijven onderweg? Of zat je stiekem bij een houseparty in Lelystad industrieterrein!!!! 😆 😆 Nee hoor, sfeervol in één adem uitgelezen,
groet van leny

Beryl · 4 november 2007 op 12:34

Hele mooie column, P.Kovsky!

SIMBA · 4 november 2007 op 14:09

😆 Te diep in het glaasje gekeken? Ow nee, het is fictie. 😀

pally · 4 november 2007 op 14:51

Zo’n column Prlwt, daar hou ik van! De sfeer van mist die het gewone transformeert tot mysterie. En dan het mistige stuk dat verdwenen lijkt.
Heel mooi, ook goeie titel, trouwens.

groet van Pally

arta · 4 november 2007 op 17:13

Ook ik houd erg van dit soort columns.
Mooi geschreven weer, Prlwyt!
🙂

Li · 4 november 2007 op 22:31

Was jij even letterlijk en figuurlijk de weg kwijt!
Mooi geschreven P!

Li

KawaSutra · 8 november 2007 op 00:23

Beetje laat maar toch met veel plezier gelezen. Prachtig mystiek verhaal, er is meer tussen hemel en aarde.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder