Onlangs mocht ik getuige zijn van de nieuwste vorm van kindermishandeling. Op Nederland 1 werd op sentimentele wijze getoond hoe 2 dove ouders hun kind graag doof geboren zagen worden. Deze 2 kwartels waren zo blij met hun levenslange rust, dat ze deze met liefde doorgaven aan hun kind. Enige vorm van therapie was dan ook uitgesloten.
Grote blijdschap was er dan ook in gezinne Kwartel toen bleek dat de jongste telg ook met handen mocht leren praten.
De nieuwste vorm van kindermishandeling kan op grote sympathie rekenen van vele onwetenden in ons land. Ouderliefde te over kan rekenen op vele steunbetuigingen.
Mijn eerste gedachte was er één van aanklagen. In welke geest kan het opkomen een kind een handicap toe te wensen. Natuurlijk wilden ook deze ouders het beste voor hun kind, maar dan wel zonder oren. Men was in de veronderstelling dat niet horen het leven een stuk aangenamer kan maken.
Onlangs was ik in de riante positie een boottocht te mogen maken van Gorkum naar Utrecht. Halverwege (rond Ielerswoude) heb ik de boot stilgelegd en ben ik gaan luisteren naar het fluitspel van moeder natuur. Met mijn ogen dicht (als een kieviet) heb ik mogen beleven hoe de natuur communiceert, ontwaakt, sterft en weet ik wat nog meer. Het was prachtig. Na deze relativerende ervaring ben ik verder gevaren met een glimlach op mijn snuit.
Terug naar vanavond. Ik besefte mij dat ouders een keuze hebben gemaakt om hun kind deze momenten te ontnemen. Willens en wetens prefereert men een handicap. Wederom een relativerend moment….er zijn altijd gekkere mensen dan ik.
Lief klein doof meisje. Jij zal door het leven gaan zonder oren. Maar niet getreurd, ook jouw leven wordt prachtig. Ook jij zal genieten van vogeltjes en vriendjes. Maar nooit zal jij langs Ielerswoude varen, de boot neerleggen en getuige zijn van de creatuurtjes van moeder natuur. Daar zal je nog wel overheen komen, maar spijtiger vind ik het dat de wreedheid van de mens al zo vroeg hebt moeten ervaren.
Ik vraag je om iets te doen…gebarentaal het uit. Schreeuw met je handen. Geef mij 150 toeren per minuut, wapper alsof je leven ervan afhangt en neem mij mee in de achtbaan van je teleurstelling. Laten we nooit, maar dan ook nooit toegeven aan het egoisme van de moderne doven.
13 reacties
KawaSutra · 24 juli 2005 op 13:16
Ik heb het door jou aangehaalde programma niet gezien, ik kan er dan ook niet echt over oordelen. Maar ik kan mij wel voorstellen dat ouders die zelf doof geboren zijn zo kunnen reageren. Zij hebben geen voorstelling van wat het is om geluiden te horen. Voor hen is doof zijn normaal. En wat je als goed ervaart dat wil je voor je kinderen ook. Het is niet goed te praten natuurlijk maar ergens wel begrijpelijk.
Ik zou ze dan ook niet egoïstisch willen noemen, meer naïef.
Ik vermoed ook wel dat dove mensen een vrij geïsoleerd bestaan leven binnen de besloten familiegemeenschap. Een kind dat wel hoort zal vanuit haar positie veel meer contacten aangaan buiten het kleine dovenwereldje. Dit zou als bedreigend kunnen worden ervaren door de ouders.
Ook is het lijkt mij zo dat als je als dove ouders een doof geboren kind krijgt, dat je dat goed probeert te praten. Als ze een horend kind hadden gekregen zouden ze toch niet teleurgesteld zijn?
Ik denk dat een goede maatschappelijke begeleiding in dit soort situaties de angst en onzekerheid van dove ouders m.b.t. horende kinderen makkelijk weg zou kunnen nemen.
Jouw ervaring op het water zou je toch niemand willens en wetens willen ontnemen?
:warn: Goeie column!
Troy · 24 juli 2005 op 13:46
Een goede column. Sluit me verder wel aan bij Kawa. Die ouders weten niet beter en zien zodoende ook niet in wat hun kind zal missen. Ik moet er persoonlijk niet aan denken om doof te zijn. Om b.v. nooit geen muziek meer te mogen horen…Verschrikkelijk.
Grt Troy
Dees · 24 juli 2005 op 13:52
Het is een andere leef- en belevingswereld, denk ik. Maar of die per definitie armoediger is, weet ik zo net nog niet. Wat dat betreft kan je net zo min over hun beleving oordelen als zij over de beleving van mensen die horen. Denk ik. Het is toch ook niet zo dat ze het kind met opzet doof hebben gemaakt?
Raindog · 24 juli 2005 op 14:06
Een paar dingen. Ten eerste vind ik het fantastisch leuk en grappig geschreven. ‘Kwartels’, ‘levenslange rust’, ‘met de handen leren praten’; in principe allemaal zaken die een glimlach van horend oor tot horend oor op mijn gezicht tevoorschijn toveren.
Ik denk dat de meeste, zo niet alle ouders het beste voor hun kind wensen. Bij twee dove ouders is het min of meer verklaarbaar of begrijpelijk dat zij deze wens uitdrukken in kaders die voor henzelf bekend zijn. Neemt echter niet weg dat ik mij ook verbaasd heb over deze wens en de stelligheid waarmee deze gepresenteerd werd. Je zou toch namelijk verwachten dat (aanstaande) ouders in allereerste plaats een gezond kind wensen los van wel of niet doof. Ik heb de uitzending hooguit twee minuten volgehouden; alweer iets dat mij niet interesseert. Verder blijft het moeilijk oordelen over anderen die een andere manier van doen en leven gewend zijn. En zo’n advies op zijn beurt is dan misschien wel vaker aan dovemansoren gericht dan wenselijk zou zijn.
Volgende week start een nieuwe docu-shit over tikkende biologische klokken bij, naar ik meen, een achttal vrouwen tussen de 32 en 40 jaar. In deze bange tijden lijkt me dat voldoende explosief materiaal om nog eens een column te schrijven. Maak er dan weer iets leuks van zou ik zeggen.
bert · 24 juli 2005 op 15:34
Ik vind het mooi dat je dit onderwerp op deze manier ter sprake brengt. Ook ik heb het programma niet gezien en totaal geen ervaring met mensen die doof zijn of beiden andere zintuiglijke waarnemingen moeten missen.
Om deze reden vind ik het ook moeilijk om mijn oordeel te vellen over een kinderwens, uitgesproken door deze echtparen. Zelf gun ik iederen kinderen en hoop ik dat de kinderen in liefde kunnen opgroeien. 🙂
melady · 24 juli 2005 op 16:37
Heb het programma niet gezien, nu door jouw ogen wel.
Ik vind dat je een heerlijke schrijfstijl hebt[quote]wapper alsof je leven ervan afhangt en neem mij mee in de achtbaan van je teleurstelling. [/quote]
Kippenvel
Ik zag laatst een documentaire over mensen met een verstandelijke handicap die kinderen verwekten en vervolgens dit kind niet of nauwelijks konden opvoeden en het met veel dramatische toestanden uit huis geplaatst werd.
Vervolgens ‘maakten’ze dan nog maar een kind, die daarna ook weer uit huis geplaatst werd, etc.
Ik zit dan echt te janken voor de TV.
Je column zet aan om lang over na te denken.
Ik vind de reaktie van raindog super.
WritersBlocq · 24 juli 2005 op 16:57
Hoi Vlek, ook ik heb het programma niet gezien maar daar ben ik alleen maar blij om. Een vriend van mij is doof, het is een prachtkerel die goed met zijn doofheid omgaat, nu de maatschappij nog! Waar hij tegenaan loopt is onvoorstelbaar, ik had er al eens een column over willen schrijven maar het is zoveel, dat moet doorsudderen. Tsja, dat mensen willen dat hun kindje met dezelfde handicap als zij hebben geboren wordt, houdt eenvoudigweg in dat ze niet beter weten, ik kan het ze niet kwalijk nemen. Zij ervaren 100% kwaliteit zonder dat ze horen. Als je niet weet wat je mist, mis je ook niets, zou dat het zijn? Ik ga ervan uit dat het niet kwaadwillend is, in de zin van ‘ik heb het niet dus mijn kind ook lekker niet’, het zal inderdaad meer uit naïviteit geboren zijn, die dove kinderwens. Goede column!
Ma3anne · 24 juli 2005 op 17:24
Ik heb het programma wel gezien en vind dat Rain de spijker op de kop slaat.
Ik kan me jouw reactie ook wel enigszins voorstellen en je hebt een leuk verhaal neergezet. maar naar mijn smaak heb je toch wat nuances gemist en niet alles helemaal begrepen.
Mosje · 24 juli 2005 op 20:23
Goede column.
De term kindermishandeling lijkt me niet juist. Het was voor die ouders toch ook maar afwachten of hun kind doof zou zijn of niet. Die kans is redelijk groot, daar waar de doofheid genetisch bepaald is. Onze bioloog niet meer in ruste moet ons maar een voorrekenen hoe groot die kans is.
klungel · 24 juli 2005 op 21:52
Mooie column met genoeg stof voor een urenlang gesprek 😀
’t moge duidelijk zijn dat deze mensen niet weten wat horen is. Het lijkt mij echter sterk dat zij nooit ervaren hebben hoe het is om je niet verstaanbaar te kunnen maken in een situatie waar dat echt wel nodig is. Om zo’n situatie te wensen lijkt mij kortzichtig.
Louise · 24 juli 2005 op 22:56
Absoluut een sterke column. Boeiend onderwerp.
Ik denk dat de ouders niets missen en volmaakt gelukkig zijn met hun leventje. Dat gelukkige leventje gunnen ze hun kind ook. Net als iedere ouder.
sally · 25 juli 2005 op 00:00
De term “kindermishandeling” is niet van toepassing in dit geval.
Maar jouw verontwaardiging begrijp ik wel.
Ik heb het zelf niet gezien.
Maar ik begrijp wel dat de ouders zichzelf er goed psygisch op hebben voorbereid dat voor hen het krijgen van een doof kind geen ramp zal zijn.
Als het horende was geweest waren ze er zeker weten even blij mee geweest.
Het kind zal misschien gelukkiger worden dan menig horend kind.
Goeie column.
Groet Sally
sally · 25 juli 2005 op 00:00
De term “kindermishandeling” is niet van toepassing in dit geval.
Maar jouw verontwaardiging begrijp ik wel.
Ik heb het zelf niet gezien.
Maar ik begrijp wel dat de ouders zichzelf er goed psygisch op hebben voorbereid dat voor hen het krijgen van een doof kind geen ramp zal zijn.
Als het horende was geweest waren ze er zeker weten even blij mee geweest.
Het kind zal misschien gelukkiger worden dan menig horend kind.
Goeie column.
Groet Sally