Mombasa Dagboek (11) – Kweldagen

Dit is waar: Één van mijn klanten heet van achteren Kweldag.

-Kweldag-. Een aparte naam, maar wel één die mijn huidige bestaan perfekt beschrijft. Voordat ik naar Kenia ga, breng ik de laatste dagen door in een gedeeld huis, samen met vijf veel jongere mannen. Twee zijn studenten, één was een student maar is net met zijn eerste baan begonnen, de vierde is een accountant en de jongste de zoon van de huisbaas. Ik heb geen flauw idee wat hij voor de kost doet, maar hij is er bijna nooit. Het is zijn verantwoordelijkheid om het huis schoon te maken, en daar gaat het mij om – waarom elke dag nu een kweldag is -. Hij verzuimt om dit te doen, ik denk dat de laatste keer dat de grote prullenbak in de keuken werd geleegd minimaal twee weken geleden is. De keuken zelf was die dag ook schoongemaakt, maar werd binnen twee dagen weer zo vies dat ik er niet in durf – alleen om mijn was te doen en heel snel eten uit de koelkast te halen, om dit vervolgens in mijn kamer te nuttigen.

Hetzelfde geldt voor de badkamer. De jonge mannen maken het walgelijk vies en ik schat dat het schoongemaakt werd ongeveer drie tot vier weken geleden. Als ik me moet scheren, moet ik de wastafel zelf schoonmaken en als ik de plee wil gebruiken, moet ik hem eerst met een natte doek afvegen. Alleen al bij het binnentreden van deze twee kamers moet ik kokhalzen.

Ik heb de huisbaas meerdere malen gevraagd per telefoon en SMS om het allemaal schoon te maken, maar het levert niets op, ondanks het feit dat dat schoonmaken wel in het contract zit. Verder heeft het geen zin om het op te volgen, want ik blijf maar twee weken en heb geen zin om grote ruzie te maken hierover.

Ook op mijn werk is elke dag een kwelling. Ik weet het, ik weet het, ik moet me daar niet druk over maken, maar ik kan me nog steeds kapot ergeren aan de kuren van de klanten, hun arrogantie, ongeduld, en kinderachtig gedrag. En mijn eigen bazen dragen er ook een steentje bij: tot drie, vier maanden geleden bestond het Nederlands sprekende team uit vier mensen. Wegens vakanties en ziekte moesten wij het die laatste 8 tot 12 weken met drie, twee of maar één persoon (ik dus) doen, wat enorm veel stress oplevert.

En breek me de bek niet open over het weer. Het lijkt alsof Engeland vastberaden is om mij nu elke dag te straffen omdat ik het lef heb om het land te verlaten.

Twee weken te gaan, oftewel om precies te zijn, 14 kweldagen, dan ga ik met pensioen. Dan nog 8 kweldagen van het Engelse weer, en dan… verlossing!