Mooi ingelijst

Fotohoekjes, Pritt, Velpon, Bisonkit, ik heb alles uit de la getrokken. In die volgorde ga ik ook proberen het mooiste portret van de straat te lijmen. Maar eerst heb ik de schaar nodig. Ik wil deze lieve gast en profile en zonder achtergrondvervuiling portretteren. Bij fotohoekjes hoort dan even uitleg. Het zijn eigenlijk geen fotohoekjes in de juiste zin van het woord. Foto’s worden namelijk niet meer ingeplakt maar ingeladen. In een digitaal fotoboek.

Kent u ze nog? Die fotohoekjes die je van de rol moest trekken uit een kartonnen doosje. Waarvan telkens het lint brak of oppropte, vastplakte in het doosje. Grote gruwel. Fotohoekjes met een doorzichtig plastic driehoekje op een kartonnetje waar je dan, op hoop van zegen, in een keer een hoek van de foto in kon schuiven. De foto in het vierde hoekje schuiven was dan het meest lastig. En ja hoor. Dan bleek ook nog eens dat je de verkeerde foto had geselecteerd. Nou, probeer dan maar eens de foto weer kreukloos uit de vier fotohoekjes te peuteren. Lastig.

Nee, ik doel eigenlijk op de dubbelzijdig klevende fotohoekjes, rechthoekig. Die zijn wel handig. Behalve als ze aan de vingers blijven plakken. Ook oppassen geblazen dat je de foto niet scheef op de pagina van het fotoboek plakt. Zo’n fotoboek met rugring. Als je te hard trekt, trek je de hele pagina los of het papier aan gort. Heel vervelend.

Nou die fotohoekjes bedoel ik dus. En waarom dan de Pritt, Velpon en Bisonkit? Heel simpel. De lijmlaag van de meeste fotohoekjes kan nog wel eens van inferieure kwaliteit zijn. Helpt Pritt niet, dan gaan we over op de Velpon. En ja, als die zelfs niet voldoende plakt dan is er altijd nog Bisonkit. De professionele, uiteraard. In die volgorde? In die volgorde. Lijmhierarchie.

Zo die hangt. Prins Carnaval Rini d’n Irste. Maar mijn portret heeft grijze haren, zie ik nu. Dat kan toch niet? Of nee, nee, het is de Bisonkit die drupt. Shit. En nu plakken mijn vingers ook nog eens aan elkaar. Dat wordt weer kauwen. Met precisie.