Moord

[i]”Ik háát je voor het geluk dat je mij hebt voorgehouden en het brandende verlangen ernaar dat je achterliet toen jij je eigen weg insloeg”[/i], schreeuwt hij uit. Met een waanzinnige blik in zijn ogen stormt hij op haar af en vliegt haar naar de keel. Ze verlamt van schrik. Aan de grond genageld verspeelt ze haar kans om weer te vluchten. Eindelijk heeft hij haar te pakken en dit keer zal hij haar nóóit meer laten gaan. O nee, daarvoor is zijn honger te groot. Als een roofdier heeft hij zich eindeloos lang verscholen in een duistere schuilplaats, geduldig wachtend om genadeloos toe te slaan. Nu is dat moment daar. Te laat beseft zij zich in welke situatie ze verkeert. Ze probeert met al haar levenskracht los te komen uit zijn wurging. Even lijkt hij uit balans gebracht door haar krachtuitspatting. De worsteling duurt slechts kort en snel heeft hij alles weer onder controle. Ze is niet opgewassen tegen zijn overmacht. Onvermijdelijk gevangen is ze overgeleverd aan de verstikkende greep van zijn wil. Haar mond wagenwijd open snakkend naar lucht die haar bruut ontnomen wordt. De oorverdovende noodkreet in haar hoofd wordt gesmoord tot een roggelend geluid als een pathetische roep om hulp. Hij verstevigt de grip rond haar hals om het smerig gorgelende geluid totaal te laten verstommen.

Zwijgend kijkt hij in de spiegel waarin hij ooit verdronken is. Op zoek naar zichzelf. Haar ogen zo groot als schoteltjes. Vragend, wat doe je me nu? Smekend, laat me toch gaan. Zinloos. Hij is voorbij de grens van rede en zijn gevoel verloochent hij reeds lange tijd. Wat heeft hij eraan als die enkel negatief is? De leegte gaf hem rust die hij nodig had zijn daad te beramen. Talloze keren was dit fragment door zijn hoofd geschoten overeenkomstig de werkelijkheid van nu. De macht te beschikken over het lot van haar leven wind hem op. Goddelijk. Het maakt hem harder dan hij ooit geweest is. Haar lippen kleuren blauw als die van een ijskoningin. In perfecte harmonie met deze koele daad.

Wellustig kust hij haar. Bevrediging volgt bij de aanraking van haar lippen. Nog even en samen met haar ontlasting laat ze het leven lopen. Een laatste daad in haar bestaan, onvermijdelijk bij een verstikkingsdood. Met het wegvloeien van haar leven neemt zijn kracht toe. Hij voert de druk nog verder op alsof hij zich aan haar laatste seconden wil vastklampen. Zacht krakend begeeft haar strottenhoofd het en tergend langzaam glijdt haar tijd door zijn vingers.

Met een indringend geluid gaat de wekker af. Hij sluit het venster naar zijn onderbewustzijn. Terug in het keurslijf van beheersing staat hij uitgerust op om aan de nieuwe dag te beginnen. In de badkamer opent hij de warme kraan en staart naar zichzelf in de spiegel. Slechts fragmentarisch herinnert hij zijn nachtelijk visioen. Een warm gevoel overspoelt hem bij de gedachte aan wat deze dag in het verschiet heeft. Vandaag zal hij zijn oude liefde na lange tijd weer ontmoeten.