Moordtrein

De omgeving kan achteraf altijd de handen in onschuld wassen en zeggen dat er geen signalen zijn afgegeven.
Bullshit. Al die keren dat ik blakend van levensvreugde de trein binnenhuppel en langzaam verkleur van groen naar geel, kom op zeg, dat ziet men toch?
Dus.

Vroeger kon je bij een rijdend karretje je frustratie ietwat wegeten met een deegbal met daartussen een plakje kaasachtig iets en wegspoelen met koffie om daarna een pakje peuken weg te paffen.
Dat mag allemaal niet meer.
Binnenkort ga ik door het lint.

Die moderne moeder met haar twee etterbakkerige mormels pak ik dan het eerst aan.
Ze gillen de hele coupé bij elkaar.
‘Ssssst’ zegt moderne moeder..’we zitten in de trein en jullie moeten niet gillen’.
Er gloort hoop in mijn binnenste.
Maar even later (drie seconden) krijst er weer een mormel.
‘Sssst’ zegt moderne moeder, ‘we zitten….’
Haar mobiel krijst. De ringtone kan concurreren met het volume van haar ettertjes.
Het is haar man/vriend/minnaar. De hele coupé geniet mee van haar koos en keuvelwoordjes…’Nee engeltje..ja scheetje..oh hartje..mm poepie’.. kortom. Brr.
Had ze nou gewoon het lieftallige woordje : poppedeintje gezegd, kijk…kijk
dan was alles nooit zo uit de hand gelopen.
Oké?
De kinderen ontdekken de prullenbak…die kan leuk en hard klepperen.
De kinderen ontdekken vele mensen in de trein waar ze allerlei vragen aan stellen: ‘reis jij ook met de trein?….lees jij daar een boek?… en als er geen antwoord komt steken ze hun tong vol met chipsresten uit.

Een van de kinderen loopt door het gangpad en ik ‘pootje haak’ snel.
Het kind struikelt ,ik raap het op, draai het raampje open en gooi het naar buiten.
Zo.
Raampje weer dicht.
Geen bloed, geen sporen geen gekrijs.
Het andere kind kijkt zoekend rond en ik wenk het.
‘Waar is mijn broertje’ schreeuwt het.
‘Sssst’ fluister ik…’ niet schreeuwen, je zit in een trein’.
Het loopt achter me aan richting WC.
Eerst het koppie en daarna de rest.
Het lijkt op een bevalling maar het is een te late abortus.
Ik spoel netjes door.
Geen bloed geen sporen geen gekrijs.

Teruglopend neem ik gelijk even die oude muts te grazen die al een half uur mijn oren teistert met piepgeluidjes van haar koelkastmobiel.
Oude mutsen mogen wel sms-en maar zet dan godsamme die klote piep af.
Ik ruk in het voorbijgaan de mobiel uit haar handen..trap dat ding eerst met mijn hakken fijn en daarna ga ik er met beide voeten op dansen.
Vervolgens trek ik haar damespantalon van haar damesreet en stop de resten van haar mobiel in haar damesspleet.
Ik hoop dat ze piepend en gillend de trilfunctie binnenkort ontdekt.

Het is inmiddels vrij rustig geworden in de coupé.
Maar de moderne moeder belt nog steeds en die zwijmelende blik valt ff verkeerd bij me.
Ze heeft net twee kinderen verloren.
Ik pak mijn mes en scheur haar kleren met dodelijke precisie in reepjes van haar lijf.
Die joggingbroek duurt wat langer,
Kutdingen zijn het.
Opeens ontdek ik dat ze geen ondergoed draagt.
Vreemd.
Het is nu zo stil in de coupé, dat je een mes kan horen vallen.
Ik laat die dan ook geruisloos vallen.
‘Ssssst.. je zit in de trein’.

Ik ga weer lekker zitten.
Het is nu doodstil.

‘Station Groningen…eindpunt van deze trein’

Ik schrik wakker.