In de uiterste verte staat een koe zonder poten hoog tussen twee wolken. Bomen kijken toe. Er snerpen wat krekels rondom ons, in het hoge gras. De halmen zijn blij even plat te kunnen liggen op onze picknickplaats. Ook gras zoekt wel eens rust. Op de luifel van het busje valt als uit het niets plotseling regen met corrigerende tikken. Mijn zonnehoed hangt links aan de leuning van de stoel, net niet onder de luifel. Ik laat hem gewoon nat worden. De luchtkoe heeft zich uit zijn wolken teruggetrokken naar waar zij alleen weet. Steeds overmoediger wordt de regen. Maar, god, wat ruikt het lekker naar nat en kruidig. De lange grasstengels staan tegen elkaar te mopperen. Ze zijn zich er vast niet van bewust hoeveel mooier ze worden met die zilveren druppels blinkend op hun rug. Logisch, spiegels hebben ze nou eenmaal niet. En kan ik in een winkel gaan vragen om grasspiegels? Nee, toch? Bovendien zouden ze ruzie krijgen. Ze zijn met zoveel.

Bomen en kale heuvels worden steeds meer van matglas. Een groep witte koeien – wat veel van die beesten zijn er hier – is dicht tegen elkaar gaan liggen om hun nat te worden oppervlak te verkleinen. Zo wordt het één dier met veel koppen. Slimmeriken, al kijken ze zo niet. Een onzichtbare vogel probeert de regen te gebruiken als begeleiding voor zijn middagzang. Volgens mij moeten er wel wat vaker geoefend worden door deze regenvogelband. Ik neurie een eigen wijsje mee. Klinkt iets beter zo.

Een bliksemflits tekent zich af en daarna een roffel paukenslagen van de donder. Ik probeer gewoon door te zingen, maar het valt in het niet. Samen met de vogel, de krekels en de regen val ik stil en word klein. Best fijn om de verantwoording over te geven aan dit natuurgeweld. Soms begrijp je godsdienstigheid even, je overgeven aan een grotere macht waar je toch niet tegen op kan. Er tegen aan leunen.

Na een paar minuten is het onweer voorbij, de regen ook en de vogel zingt nu zonder begeleiding als je het geknerp van de krekels niet meerekent.
We rollen de luifel op en maken een foto, die we nooit meer zullen bekijken, van deze plek.

Die plek waar niks gebeurde, maar toch alles.

Categorieën: Reisverhalen

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

12 reacties

LouisP · 8 juli 2012 op 10:23

Elke alinea een stukje fijn en bijzonder. Doordat ze bij elkaar zouden moeten horen voel ik de gezochtheid van de zinnen.

bv
Bomen en kale heuvels worden steeds meer van matglas.
Dit is goed gevonden en heel beeldend. Maar door de vele andere spitsgevonden omschrijvingen wordt ie minder.

‘ Soms begrijp je godsdienstigheid even, je overgeven aan een grotere macht waar je toch niet tegen op kan. Er tegen aan leunen.’

Een slimme zin Pally, om over na te denken maar in het palet waarvan de andere zinnen zijn geschilderd valt die weer uit de toon.

‘Ik neurie een eigen wijsje mee. Klinkt iets beter zo.’

Klinkt iets beter zo, hoe je dat laatste zinnetje opschrijft, dan denk ik dat het een vluggertje is geweest. Allee, zoals ge rap een kleintje schrijft.

En juist daarom is het bijzonder om te lezen, niet omdat het zo geweldig is geschreven maar ’t voelt aan alsof je met een grassprietje in je mond met je armen onder je hoofd in een berg hooi naar de lucht kijkt. In de pauze van het maaien, schrijven schilderen. Met veel nieuwe kleuren. Zoals op een schilderij van Vincent

pally · 8 juli 2012 op 12:45

Je commentaar is treffend, Louis en heel waar. Ik heb het inderdaad achteloos geschreven, zittend onder de luifel in het natte gras, met het idee er later een paar beelden van te gebruiken. Toen er maar 2 columns in de wachtrij stonden, heb ik het zonder bewerking opgestuurd. Losse fotootjes die nog geen geheel vormen, maar misschien wel een sfeerbeeld weergeven.
Jouw laatste reactiealinea is om in te lijsten :wave: ,
dank voor de zorgvuldigheid,

groet van pally

Mup · 8 juli 2012 op 15:58

Je had me op het verkeerde been Pally, ik dacht na iedere alinea, nu komt het, nu komt het.

Die laatste zin vind ik dan wel weer heel treffend.

En deze erg leuk;
[quote]Bovendien zouden ze ruzie krijgen. Ze zijn met zoveel.[/quote]

Groet Mup

Prlwytskovsky · 8 juli 2012 op 23:05

Volgende keer een beetje beter weer uitzoeken om je verhaal te laten lezen.
En grasspiegels? Wa benne da voor dingn?

Nachtzuster · 9 juli 2012 op 01:07

De halmen zijn blij even plat te kunnen liggen op onze picknickplaats. Ook gras zoekt wel eens rust.

Mooi gevonden!
Een niemendalletje beschreven in een prachtige sfeer met mooie zinnen.
Knap!

WritersBlocq · 9 juli 2012 op 01:36

[quote]Toen er maar 2 columns in de wachtrij stonden, heb ik het zonder bewerking opgestuurd. Losse fotootjes die nog geen geheel vormen,[/quote]

Zonde joh, dat je hierdoor kwantiteit boven kwaliteit verkiest. Het is niet jouw taak om de wachtrij te vullen, nee toch 😉 en je kunt zoveel beter.

Juist jij met je vergrootglas voor speciale dingen. Die grassprieten kun je laten weerspiegelen in de druppels van de regen, bijvoorbeeld – dat zijn toch al spiegels? Het zijn geen mensen, ze maken geen ruzie en als je dat wel voorspiegelt aan de lezer, dan trek je het, voor mij in elk geval, in het ver overdrevene. Maar dat vind ik 🙂

Fijn je te lezen, dat altijd.

Yfs · 9 juli 2012 op 06:58

Bomen die toekijken, halmen die blij zijn, gras wat rust zoekt, een luchtkoe die zich terugtrekt,overmoedige regen, mopperende grasstengels, de regen en een vogel die zingen zonder begeleiding…….

Wat heb ik hier ongelooflijk van genoten. Als ik alles wat ik mooi vind met een gele highlight stift had moeten markeren, zou er geen ‘wit’ overgebleven zijn.

En dan die slotzin….. de absolute genadeklap!

:wave:

Sagita · 9 juli 2012 op 12:20

Mooie penseelstreken in aquarel Pally!

Mien · 9 juli 2012 op 21:54

Een Pally los uit de pols.
Veel vaker doen.
Geeft lucht en mooie schetjes.
Nu maar weer wachten op twee in de rij.
Zucht.

Mien

KingArthur · 9 juli 2012 op 22:52

Ik ken Morvan niet maar je hebt wel een plaatje neergezet. Even meegenoten.

pally · 12 juli 2012 op 11:52

Heel erg bedankt voor de (deze keer wel héél uiteenlopende) reacties. Het levert stof tot nadenken,

groet van pally

arta · 14 juli 2012 op 12:26

Mooi geschreven, Pally!

Ik hou van losse gedachten aaneengevlochten tot één en dat heb jij hier goed gedaan!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder