Murphy’s law

“Ach,” suste mijn vriendin. “Soms heb je van die dagen.”
Jahaa. Ik weet dat veel mensen dat hebben. Maar niet ik. Ik heb van die wéken. Een van mijn langste relaties is namelijk die met Murphy. Dikke maatjes, is hij met mij. Ik kan hem alweer een stuk minder waarderen. Maar ja, zijn wil is nou eenmaal wet. Doe je niks aan. Dus probeer ik dat ook niet eens. Ik zie wel wat er op me af komt. Zo ook afgelopen Koninginnedag. Omdat Murphy me de laatste week weer behoorlijk op de hielen zat, besloot ik de risico’s zoveel mogelijk te beperken. Amsterdam was dus al off-limits. Teveel grachten daar. Na veel wikken en wegen besloot ik mijn ongeluk te beproeven in Bussum, waar ik jaren heb gewoond. Alles beter dan Almere tenslotte.

Nadat ik al was uitgegleden onder de douche, vochtinbrengende bodycrème aanzag voor shampoo, de strijkbout iets te lang op m’n broek liet staan, de strijkplank een duikvlucht maakte en pijnlijk op mijn voet landde, ik grond had gezien waar nog drie traptreden zaten en dus onderaan het trappenhuis in [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=1573]de kinderwagen[/url] tuimelde, mijn auto kuren vertoonde en de trein een half uur te laat was, eindigde ik eindelijk in Bussum. Toen moest het feest nog beginnen. Voor mij en mijn zusje tenminste, want de rest van het dorp was al flink in de olie.

Vastbesloten onze achterstand snel in te halen, sloegen we een aantal wijntjes, biertjes en smirnoffjes achterover. Binnen de kortste keren kon het me niets meer schelen wie ik tegen zou komen. Dus togen we naar het centrum van het Koninginnedaggebeuren, Spoorpop. Waar je erop kunt rekenen iedereen tegen het lijf te lopen die je al jaren met succes hebt weten te vermijden. Dit jaar was geen uitzondering. Ik struikelde het terrein nog niet op, of viel al tegen een ex aan. Nou is Koninginnedag typisch zo’n dag waarop je plots uit nostalgische overwegingen met de tong van een oudgeliefde in je strot kunt belanden, maar dat was ik zeker niet van plan. Ben nu een volwassen vrouw tenslotte.

Dus kletste ik wat en liep verder. Tegen een andere ex aan. Daarbij hoefde ik niet eens moeite te doen me in te houden, want dat hij niet kan zoenen is inmiddels een publiek geheim in Bussum. Nou zijn vrouwen altijd in de veronderstelling dat ze een man nog kunnen veranderen, daarom heeft die scharrel nog een paar weken geduurd. Toen gaf ik het op. Mijn zusje daarentegen leek dit fenomeen eens met eigen mond te willen ervaren, want vijf minuten later plakten hun lippen tegen elkaar. Of eigenlijk zat haar hoofd in zijn mond, de meest accurate omschrijving.

Met verbazing bekeek ik dit onwaarschijnlijke tafereel eens, haalde mijn schouders op en ging op zoek naar beter gezelschap. En die vond ik. Vrienden, kennissen, vreemden, iedereen was gezellig. Kwam nog een goede vriend van vroeger tegen, waar ik gelijk maar wat nummers en emailadressen mee uitwisselde. Altijd leuk. De band klonk traditiegetrouw nergens naar, maar dat mocht de pret niet drukken. Zelfs de buitelingen die ik maakte op de terugweg deerden me niet. Toen ik dan ook ’s avonds uitgeput weer in mijn bed lag, prijsde ik me gelukkig. Ik was de dag zonder al te veel kleerscheuren doorgekomen.

Kwiek stond ik de volgende dag alweer vroeg naast m’n bed, bewonderde mijn dikke enkel en talrijke blauwe plekken eens en zette de computer aan. Kennelijk was ik niet de enige, want de goede vriend van vroeger had me al een mailtje gestuurd en me toegevoegd aan zijn MSN-lijst. Niet veel later zaten we dan ook genoeglijk te chatten.
“Je zoent lekker”, verscheen plots op mijn scherm. Uhh??!
“Van wie…” begon ik al te typen, toen me iets begon te dagen. Oh jee. We hadden wel meer uitgewisseld dan alleen nummers en e-mailadressen. In dat Ierse café… de naam ontschoot me even.
Hij stuurde me een knipoog en vervolgde: “Best een leuke kroeg, die [url=http://www.murphysbussum.com/]Murphy’s[/url].”