Schrijven over de liefde van je leven, al is het maar één maal, daar ontkom je niet aan. En ik wil het maar gehad hebben. Zelfs als dit betekent dat ik misschien voor gek sta op een site voor letterliefhebbers. Ik kan er niets anders van maken. Boeken hebben me veel, heel veel gebracht. Nieuwe werelden, openbaringen, humor, ontroering en mijn passie voor schrijven. Maar gered hebben ze me nooit. En dat deed de liefde van mijn leven wel en meer dan dat.

Muziek brandt regelmatig een gat in mijn hart. Trekt mijn verloren ziel door mijn strot naar buiten en ramt deze redelijk hersteld ongeveer op haar plek terug. Laat mijn razendsnel ratelende hersens telkens opnieuw weten dat ik meer ben dan dat alleen.

Maar hoe ga ik zonder geluid, muziek laten horen? Hoe maak ik geloofwaardig dat ik ‘Solitairy man’ van Johnny Cash grijs heb gedraaid, terwijl ik niet eens van country hou? Wil ik wel dat mensen weten dat ik lijstjes maak van albums waarvan alle liedjes zo goed zijn dat ze een perfect organisch geheel vormen? En kan iemand ooit begrijpen dat ik niet meer dan een schaduw van mezelf zou zijn, als ik nooit had kunnen dansen?
En denk ik nu echt dat ik de ultieme vorm van muziek, goede live optredens voldoende eer kan geven? Vertel ik dan dat de chemie van het samenspel van muzikanten me soms mijn adem beneemt? Nee, beter om te zeggen dat ik me bij de allerbeste optredens geborgen, verloren, onoverwinnelijk, pijnlijk kwetsbaar en 100% gelukkig voel. En dat allemaal tegelijk.

Ik heb echt geen idee hoe ik deze grote liefde zonder geluid kan overbrengen maar ik weet precies waarom ze nooit slijt. Steeds weer word ik tot over mijn oren verliefd. Zoals op die laatste cd van K’s Choice. Die is echt goed maar ‘Come live the life’ is bijna te veel. In mijn eentje in mijn auto en dan minimaal tien keer achter elkaar. Heel hard meezingen en bij ‘All is forgiven’ telkens weer kippenvel en brandende tranen.
Een afwijking is het natuurlijk wel. Laat je geliefde tien keer achter elkaar zeggen dat hij zóóóóveel van je houdt en na een keer of wat zeg je ‘tuurlijk schatje’ en doe je moeite om je gaap in te houden. Of je grootste vijand, die een keer of wat achter elkaar dreigt dat ie je strot gaat dichtknijpen. De eerste keer is best spannend, maar na een paar keer denk je ook ‘leuk voor je’.

Bij goede muziek heb ik dat nooit. In die liedjes geloof ik elke keer weer net zo hard. Daarom kan ik instemmend meezingen met de tekst van ongeveer de beroerdste compositie ooit: ♪Music is my first love and it will be my last. Music of the future and music of the past♪.

Waarmee maar bewezen is dat zelfs op zijn slechtst muziek nog iets te bieden heeft. Dat kun je zéker niet van elke liefde zeggen.


14 reacties

Frans · 9 augustus 2010 op 12:14

Een tv-kok zei het vorige week zo: beter een slechte saus dan geen saus.
Ik vind je ode aan de muziek in ieder geval mooi verwoord.

dashuri · 9 augustus 2010 op 12:50

Niet voor de hand liggende liefdesverklaring. I like.

X the girl who’ll stay and play games behind you

SIMBA · 9 augustus 2010 op 13:06

Na die eerste alinea vreesde ik het ergste 😀 maar hij is leuk!

LouisP · 9 augustus 2010 op 13:45

Anti,
goed geschreven vind ik…’k ben er ook een paar keer aan begonnen maar het lukte nooit,
bij jouw is het gelijk boenk erop….

groet,
Louis

Pluiskop · 9 augustus 2010 op 13:55

Vind ‘em erg mooi…
Intens genieten, voelen vooral, en meezingen.
In de auto, rood stoplicht of niet. 😉

pally · 9 augustus 2010 op 15:04

Heel mooi verwoord, jouw muziekliefde, Anti, absoluut. Gewoon onvoorwaardelijk erin, klasse!

Beetje jammer van de titel

groet van Pally

Avalanche · 9 augustus 2010 op 16:30

Mooie column! En inderdaad: muziek is…. alles!

Kwiezel · 9 augustus 2010 op 17:01

Vooral de 3e alinea Anti, die vind ik zooo mooi geschreven! Ben het met pally eens voor wat betreft de titel, maar tis prachtig geschreven.

maurick · 10 augustus 2010 op 00:10

Wat kan er bij een mens meer emoties losbranden dan een goede song die naar het hart reikt. Elke keer als ik ‘Too much love will kill you’ van Brian May hoor, dan schieten de tranen in mijn ogen. Niet dat het me aanspreekt, maar de emoties in het stemgeluid en het dramatische samenspel van de instrumenten breken de dam die de tranen behoort tegen te houden. En wat kan me meer blij maken dan een nummer als ‘Walk of life’ van gitaarlegende Knopfler. Letters op papier of op het scherm zijn droog, terwijl de gezongen zinnen sappig de oren invliegen en je hart vastklemmen en pas weer loslaten wanneer de muziek stopt.
Goede column :wave:

arta · 10 augustus 2010 op 10:13

Geweldig onderwerp en de alinea die Kwiezel aanhaalde is echt super, maar voor de rest vond ik het schrijftechnisch niet zo heel sterk. (Het liep hier en daar niet zo lekker en ook de bruggetjes van alinea naar alinea zijn vrij slap)Kan aan mij liggen, gezien de vorige reacties.

Prlwytskovsky · 10 augustus 2010 op 12:54

Een mijmering lees ik hier. Mooi geschreven.
Muziek is eindeloos; liefde helaas niet altijd.

Anti · 10 augustus 2010 op 17:09

Dank jullie allen voor de heerlijke reacties weer! Ben helaas op dit moment wat onthand door gebrekkige overhuizing door KPN van internet naar mijn nieuwe huis. Maar gelukkig pik ik zo nu en dan een onbeveiligd netwerkje op zoals nu. Moet dan wel recht voor het raam gaan zitten, ziet er lichtelijk vreemd uit kan ik jullie vertellen.
Pally en Kwiezel: titel is een beetje uit armoe geboren. Lang getwijfeld maar ik wist gewoon echt niks beters. Als iemand nog een mooie weet…
En verder heb ik vooral weer erg genoten van de grappige, bemoedigende, kritische en positieve reacties.

Anti · 18 augustus 2010 op 23:50

ik vind die van die saus wel erg sterk Frans, die houden we er in 😀 . Maar in de eetpraktijk skip ik toch echt liever slechte saus.

Anti · 18 augustus 2010 op 23:53

Ik ken het Pluiskop, in de file met een busje grijnzende bouwvakkers naast je. Ik lach dan maar een keertje terug, ga gewoon door waar ik mee bezig was en hoop dat we snel weer kunnen rijden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder