Muziek

Schrijven over de liefde van je leven, al is het maar één maal, daar ontkom je niet aan. En ik wil het maar gehad hebben. Zelfs als dit betekent dat ik misschien voor gek sta op een site voor letterliefhebbers. Ik kan er niets anders van maken. Boeken hebben me veel, heel veel gebracht. Nieuwe werelden, openbaringen, humor, ontroering en mijn passie voor schrijven. Maar gered hebben ze me nooit. En dat deed de liefde van mijn leven wel en meer dan dat.

Muziek brandt regelmatig een gat in mijn hart. Trekt mijn verloren ziel door mijn strot naar buiten en ramt deze redelijk hersteld ongeveer op haar plek terug. Laat mijn razendsnel ratelende hersens telkens opnieuw weten dat ik meer ben dan dat alleen.

Maar hoe ga ik zonder geluid, muziek laten horen? Hoe maak ik geloofwaardig dat ik ‘Solitairy man’ van Johnny Cash grijs heb gedraaid, terwijl ik niet eens van country hou? Wil ik wel dat mensen weten dat ik lijstjes maak van albums waarvan alle liedjes zo goed zijn dat ze een perfect organisch geheel vormen? En kan iemand ooit begrijpen dat ik niet meer dan een schaduw van mezelf zou zijn, als ik nooit had kunnen dansen?
En denk ik nu echt dat ik de ultieme vorm van muziek, goede live optredens voldoende eer kan geven? Vertel ik dan dat de chemie van het samenspel van muzikanten me soms mijn adem beneemt? Nee, beter om te zeggen dat ik me bij de allerbeste optredens geborgen, verloren, onoverwinnelijk, pijnlijk kwetsbaar en 100% gelukkig voel. En dat allemaal tegelijk.

Ik heb echt geen idee hoe ik deze grote liefde zonder geluid kan overbrengen maar ik weet precies waarom ze nooit slijt. Steeds weer word ik tot over mijn oren verliefd. Zoals op die laatste cd van K’s Choice. Die is echt goed maar ‘Come live the life’ is bijna te veel. In mijn eentje in mijn auto en dan minimaal tien keer achter elkaar. Heel hard meezingen en bij ‘All is forgiven’ telkens weer kippenvel en brandende tranen.
Een afwijking is het natuurlijk wel. Laat je geliefde tien keer achter elkaar zeggen dat hij zóóóóveel van je houdt en na een keer of wat zeg je ‘tuurlijk schatje’ en doe je moeite om je gaap in te houden. Of je grootste vijand, die een keer of wat achter elkaar dreigt dat ie je strot gaat dichtknijpen. De eerste keer is best spannend, maar na een paar keer denk je ook ‘leuk voor je’.

Bij goede muziek heb ik dat nooit. In die liedjes geloof ik elke keer weer net zo hard. Daarom kan ik instemmend meezingen met de tekst van ongeveer de beroerdste compositie ooit: ♪Music is my first love and it will be my last. Music of the future and music of the past♪.

Waarmee maar bewezen is dat zelfs op zijn slechtst muziek nog iets te bieden heeft. Dat kun je zéker niet van elke liefde zeggen.