Het is nog lenteklaar zaterdagavond als vriend Ilias en ik naar het busstation fietsen. Hij heeft afgesproken met een paar vrienden en ik mag mee als vriendinnetje van. Eenmaal op de bus lijkt een avondje voor de televisie hangen me het paradijs. De meisjes die de andere jongens meebrachten, zijn stuk voor stuk gemaquilleerde blonde delletjes, die bij het rijden over een drempel het op een hysterisch gillen zetten. Echt, ik probeer een gesprek met hen aan te knopen, maar telkens weer dwaalt het af naar oogschaduw en Vuittonhandtassen. Mijn humeur staat dan ook op pisnijdig als Ilias ineens naast me komt zitten. Dat schijnt een teken te zijn voor de trutjes om het af te bollen. Goedmoedig werpen ze zich in de armen van hun players, want dat de jongens niet zo “halal” zijn, staat op hun mooie gezichtje geschreven. Hun ogen verschuilen zich achter fake Dolce&Gabbana brillen en dan heb ik het nog niet eens over Armaniriemen, die een wel erg pimpkarakter hebben. Nonchalant, want lief zijn tegen een meisje schijnt de complete afgang te betekenen- vraagt Ilias me of “alles çavatjes” is. Even onverschillig probeer ik: “Een reeks barbiepoppen in combinatie met laag IQ en gehele saaiheid zijn zéér bevorderend voor mijn stemming, ja”. Ik vraag me überhaupt af wat ik hier doe: Ilias’ achteloze houding irriteert me mateloos; we zijn zo ongeveer de enige die geen zwijmelend stelletje zijn en dus is depressie verzekerd.
Maar zijn lach breekt de opkomende neerslachtigheid: “Ik zei het nog tegen de guys, dat je het niet zou kunnen vinden met hen. Te slim enzo”. Hoewel mijn ego een serieuze opkikker te verwerken krijgt, zie ik zijn lachen als uitlachen en klap ik nu gewoon helemaal dicht. Bovendien hoor ik achter ons van dat roddelend gegniffel.
“Zeg, zie je me nog een beetje graag?” vraagt Ilias ineens geïnteresseerd.
“Nee.”
“Oeh, da’s jammer. Want ik jou wel heel veel.”
Met hem ontluiken de eerste lentebloemen in mei.
13 reacties
Teunis · 20 april 2008 op 15:56
En zo laat je ondanks al dat intellect je uiteindelijk gewoon piepelen. Je bent wel erg makkelijk tevreden te stellen dashuri. Even lief naar je lachen en huppatee. Kom op. Girrrrlpower. Je ballen laten zien.
arta · 20 april 2008 op 18:02
Voor geen goud zou ik qua leeftijd terug in de tijd willen, maar vaak bij het lezen van jouw stukjes krijg ik dat melancholische ‘ojaaa’-gevoel. 20 jaar terug maakte een paar lieve woordjes idd al heel veel goed 😀
Je schrijft lekker, Dashuri, enne…ik zou er als ik jou was trots op zijn dat jij je bij die ‘dames’ niet thuisvoelde…
Vuittontassen…brrrrrrr, nee, geef mij maar zo’n tas: (ff onbeschoft reclame maken voor een vriendinnetje van me…)[url=http://www.fabriek-c.nl/][b]linkje naar Carlijn’s zelfgemaakte tassensite[/b][/url]
lisa-marie · 20 april 2008 op 19:13
Het doet mij denken aan vele jaren geleden.
En inderdaad voor mij geen vuitton of andere barbie-achttige tassen maar liever een van het linkje van arta.
😀
KawaSutra · 21 april 2008 op 01:04
Wat een geweldige slotzin, met een dubbele betekenis. Ik blijf een fan van jouw schrijfsels, direct maar toch subtiel. Een roman van jouw hand zou denk ik wel een gat in de markt vullen.
Troy · 21 april 2008 op 15:17
Ik heb persoonlijk vaak wat moeite met al die namen in je columns (hoewel het in deze meevalt). Wanneer ik je lees voel ik me vaak eerder buitengesloten dan betrokken. Je schrijft volgens mij altijd vanuit sterk persoonlijk gebonden gebeurtenissen waarmee je, althans bij mij, zo’n ons kent ons sfeertje creeert. Frappant dat dit nu vanuit een omgekeerd standpunt in jouw column weer terugkomt. Misschien zou ik het persoonlijk fijner vinden als je het zo nu en dan wat algemener houdt. Oftewel: als je wat meer aan de fantasie van de lezer overlaat.
Ik vraag me nu tegelijkertijd af of ik dit alles wel goed onder woorden breng. Begrijp me niet verkeerd; ik vind dat je echt goed schrijft namelijk. En ach, ik heb ook gewoon een rotdag dus misschien lig ik alleen maar te zeiken…
pally · 21 april 2008 op 21:43
Je schrijft eigentijds, zoals de jongeren van nu praten. Dat maakt misschien dat ik er ver vanaf sta, niet tot de incrowd behoor. Ik voel niet dat je mij als lezer er bij betrekt.
De uitsmijter heeft dat opeens juist weer wel,
Grroet van Pally
Ma3anne · 21 april 2008 op 22:48
Deze tekst spreekt mij niet aan. Te veel modejargon naar mijn smaak. En dan bedoel ik niet enkel de merknamen.
De laatste zin is daarentegen tijdloos mooi!
dashuri · 22 april 2008 op 19:14
Dat komt misschiend doordat ik me eerder op een jong publiek richt ^^
Tung,
dashuri · 22 april 2008 op 19:15
Wat ontzettend laag om zoiets te zeggen, doesn’t matter of het gegrond is of niet, afkraken kan iedereen. Opbouwende kritiek geven daarentegen… is een GAVE ^^
dashuri · 22 april 2008 op 19:16
* helemaal geflatteerd *
Maar dankjewel! Jij geeft altijd van die heerlijke commentaar 🙂
Dees · 22 april 2008 op 19:20
Sjees, Dashuri, wat heb jij ontstellend lange en gevoelige tenen. Zo negatief was het commentaar hierboven niet.
Ok. Mijn mening:
je weet voor mij perfect dat gevoel op te roepen van ooit, het dubbelzinnige geschipper tussen buitenstaander die erboven en buitenstaander die er eigenlijk onder, of iig buiten staat. Knap gedaan.
Ma3anne · 22 april 2008 op 19:26
Geen idee of je het tegen mij hebt met die geirriteerde opmerking, maar dat neem ik maar aan, omdat je kennelijk in volgorde met aparte berichtjes de reacties afwerkt.
Ik kraak niets af, ik zeg enkel, dat het mijn smaak niet is. Sinds wanneer is dat laag? :eh:
Eigenlijk bedoelde ik je te complimenteren met de prachtige laatste zin. Maar daar lijk je overheen gelezen te hebben. Vandaar dat ik dat compliment nog maar even herhaal. 😎
Troy · 22 april 2008 op 22:31
Volgens mij is het op mij gericht Ma3. Rustig aan. 😉 En nee, het was niet negatief bedoeld Dashuri; ik vind je van de jongere schrijvers met kop en schouders boven vele anderen uitsteken namelijk. Alleen sta ik wel achter wat ik zei over het ‘incowd’ gevoel dat ik soms bij je krijg. Maarrr, dat kan ook geheel aan mij liggen. Sterker nog; de ervaring als lezer is ook puur subjectief. Pb’tje is on it’s way