Nachtplassen

In onze vorige woonplaats, een eeuw geleden en pas getrouwd, speelde het al: ‘s nachts moesten echtgenoot en ik altijd wel een paar keer plassen. Dat je niet denkt dat het de leeftijd is.
Wij zijn gewoon altijd al van nature nachtplassers geweest, absoluut een bindende factor tussen ons twee. Hoewel nog niet bij de eerste ontmoetingen bekend. Gewoon een bonus. Ik weet ook nooit wie wie nou wakker maakt in de nacht, maar meestal schuiven we na elkaar naar de WC, die we wijselijk in ons dijkhuis om de hoek van de slaapkamer hebben geconstrueerd. Het gebeurt geregeld, dat ik uit bed stap en net als ik op de pot wil gaan zitten, om de hoek, hoor: ‘kijk uit, ik zit er al’. Schrik ik me een ongeluk. Zit ik bijna op schoot. Dan ben ik waarschijnlijk langzaam wakker geworden van zijn eruit gaan, maar heb het niet bewust gehoord. Ga ik maar weer even terug.

Op de een of andere manier was het vroeger in de hele familie bekend. Wij hadden in ons eerste huis nog geen toilet boven en daar stond altijd een plastic emmer. Nou en? Hij werd elke dag gesopt. Je gaat toch niet als naaktslapers, ja, dat zijn we ook, een trap af, een keuken en een bijkeuken door om ‘s nachts te gaan plassen? Zeg nou zelf. Dan word je ijskoud en klaarwakker. Of je dondert van de trap. Of dat allemaal te gelijk, om over de gebroken nekken maar niet eens te spreken. Het is gewoon een soort slaapwandelen, nou ja, plaswandelen : onze specialiteit.

Het is wel lastig als je ergens anders logeert. Dan melden we maar meteen dat we er een paar keer uit moeten ‘s nachts. Dat ze niet schrikken van gebonk, want ik kan me, zeker in het donker, heel slecht oriënteren.
Zelf hebben we verdorie altijd logees die nooit hoeven. ‘Nee, hoor een lichtje is niet nodig, wij hoeven ‘s nachts nooit’.
Wel allebei twee kommen soep leeg gedronken en een fles wijn. En dan nemen ze ook nog een glas water mee. Hoe werkt dat nou? Daar kan ik jaloers op worden.

Ooit overnachtten we op een wandeltocht door de Pyreneeën in een berghut. Na het eten wees een steile huttenvader streng de plaatsen aan. Met wel tachtig andere wandelaars sliepen we in een volkomen donkere zaal. Omdat we vijftigers waren mochten we gelukkig op de onderste laag. Er waren drie verdiepingen. Wel helemaal achterin. Nou ja, je raadt het al. Na een paar uur fluisterde eega: ‘Moet jij ook zo nodig plassen?’
We schoven samen heel zachtjes die enorme slaapzaal door.
In de gang was fel licht van een peertje.

Terug stonden we opeens in het pikkedonker. Ik gaf echtgenoot een hand en werd als een paard dat niet wil lopen richting eind van de zaal getrokken. Eindeloos leek het.
Ha, hij stopte. Ik was er en wou op mijn brits klimmen. Maar werd teruggetrokken, steeds als ik dat probeerde. Waarom hield echtgenoot me nou tegen? Ik voelde een been. Oh god, er lag al iemand. Ik moest er nog een verder.
Eenmaal op de goede plaats kregen we langdurig de slappe lach. We begonnen telkens weer.

In de vroege ochtendschemer, iedereen sliep nog, zijn we via een laatste toiletbezoek maar meteen met onze bepakking vertrokken, de bergen in.

Och, samen nachtplassen heeft echt zijn charmes.