Nachtspinsels…

Ik droom.
Veel, vaak, altijd.
De nachtdromen herinner ik me vaak. Ik hoef ’s avonds mijn hoofd maar op mijn kussen neer te leggen en dan schieten me meestal flarden van de droom van de nacht ervoor te binnen.
Of ze nu leuk waren of niet. De dagdromen…ah, die bepaal ik helemaal zelf. En in tegenstelling met de nachtdromen komen er nooit vervelende dingen in voor. De dagdromen zijn ALTIJD fijn.

Gisteravond toen ik naar bed ging kwamen de flarden van de dromen van de nacht ervoor weer tevoorschijn…
Ik was een virtuoos pianiste. Iedereen die mijn muziek hoorde werd geraakt tot in de ziel en moest huilen van ontroering.
Mijn vingers dansten en speelden dat het een lieve lust was.
Ik was een hoogbegaafde vrouw en ontwikkelde ingewikkelde theoriëen over de psychologie van de mens.
Ik was geniaal.
Ik straalde en wierp mijn licht op alles wat leefde en niet leefde, mijn opgewektheid raakte iedereen.
Ik was Florence Nightingale en verpleegde zieken en gewonden.
Ik was een Bodhisattva, een wezen dat naar verlichting streeft, en hielp een ieder bij ditzelfde streven.
Ik was de gevierde advocate die alle zaken op een humane manier tot een goed einde bracht.
Ik was het equivalent van Leonardo Da vinci, net zo geleerd en al zijn vaardigheden beheersend.
Ik werd uitverkoren om eerste rang te zitten bij een optreden van Dries Roelvink, Frans Bauer en Grad Damen.

Euh?
😮

Zie je wel….de vervelende dingen heb je tijdens je nachtdromen niet echt in de hand.