Lachend en vol goede moed, huppel ik de automatische draaideur door. Een immens groot gebouw, waar mensen krioelen als mieren op een mierenhoop.
Het ontvangstcomité in Amsterdam bestaat uit meerdere personen, een verstelbaar bed staat gereed voor de opvang. Op de televisie boven mijn tijdelijke bed, vertelt een Nederlandse arts over zijn patiënten in Ballat, Pakistan. Hoe anders is het voor een patiënt in Ballat.
Hij ligt stijf op een houten plank buiten in de kou te wachten tot hij aan de beurt is voor een operatie. Ik krijg de zorg die ook hij zou moeten krijgen, voor mij een super-de-luxe bed en warme lakens voor ik naar de OK word gereden.
Ik mocht niet ontbijten voor de ingreep plaats zou vinden, hij weet al dagen niet meer wat fatsoenlijk eten is.
Meerdere anesthesisten, verpleegkundigen en chirurgen buigen zich over mijn lichaam en zorgen voor een goed verloop van de operatie en de nazorg in de verkoeverkamer. Voor hem is er maar één chirurg en een minimale verdoving, een snelle afvoer terug naar een van de onverwarmde hospitaaltenten, verkoeveren is er voor hem niet bij.
Hij slikt zijn ondraaglijke pijn op een lege maag, terwijl ik in vele soorten pijnstillers en een maaltijd aangeboden krijg.

Ik heb plezier, maak grapjes en lach met medepatiënten en verpleegkundigen. Ik kan en mag weer naar een verwarmd huis.
Hij is blij dat hij geholpen is, maar zijn plezier in het leven is nog zoek, evenals zijn huis. Duizenden met hem zijn verzwakt, gewond en thuisloos.

Waarom zou ik klagen? Ik rol dankbaar door de draaideur, voel de regendruppels op mijn gezicht en zelfs dat stemt mij niet tot jammeren. Ik glimlach de wereld tegemoet.

Categorieën: Gezondheidszorg

pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

12 reacties

Dees · 7 december 2005 op 08:30

De betrekkelijkheid van leed, dat is echt op jouw lijf geschreven. En je hebt gelijk. Absoluut. Keep smiling 😉

Ma3anne · 7 december 2005 op 08:37

Dat relativeringsvermogen van jou lijkt geen grenzen te kennen. Het is inderdaad goed je zo nu en dan eens te spiegelen aan mensen die het veel minder hebben.
Daar blijf je een vrolijk en tevreden mens van. 😉

wendy77 · 7 december 2005 op 08:51

Ik sluit me aan bij bovenstaande dames.
Knap hoe je er mee omgaat.

WritersBlocq · 7 december 2005 op 09:09

Hoi Peep!
Pakkende titel, en dito column. Goed geschreven en ingeleefd en ik ben blij dat het weer beter met je gaat. Ieder voelt zijn eigen pijn, en jij weet toch weer in jouw narigheid te relativeren door die Pakistaan.
Liefs, Pauline.

KingArthur · 7 december 2005 op 09:46

Hoe betrekkelijk is leed? Ondanks zijn situatie denk ik toch (of wil ik misschien geloven) dat de Pakistaanse patient minstens net zo blij is dat hij, weliswaar onder andere omstandigheden, ook geholpen is.

Kees Schilder · 7 december 2005 op 14:21

Pakkend geschreven.Blij dat het weer beter gaat gelukkig

Outsider · 7 december 2005 op 15:54

Je hebt van A tot Z gelijk, Pepe. Erg goed dat je er zo tegenaan kunt kijken. Ik ben van nature al niet het zonnetje in huis, maar als ik voor een operatie naar het ziekenhuis zou moeten, dan zou ik beslist niet lachend binnenkomen.

Fred · 7 december 2005 op 16:47

Hey hou op nou… Ik heb het patent op dit soort teksten…
Heerlijk om te weten dat je weer rondhuppelt en heb de stofzuiger al voor je klaargezet!

pepe · 7 december 2005 op 17:11

*Dees* Lachen is het beste medicijn en dat doe ik dus ook!
*Ma3* Grenzen kan je steeds weer verleggen, en vrolijk ben ik al snel.
*Wendy* Ik vind het niet knap, maar eigenlijk heel gewoon. In een ziekenhuis liggen is natuurlijk niet alleen maar leuk, maar je kunt het zelf wel leuker maken.
*WB* Ik ben ook blij het met mij beter gaat nu. Ik hoop dat de mensen in Pakistan dat over een poosje ook kunnen zeggen.
*King Arthur* Ik denk ook wel dat de Pakistaan heel blij is, ik wilde alleen maar aangeven dat veel mensen hier klagen als ze in een ziekenhuis liggen. Het is voor enkele niet snel goed.
*Kees* Dank je en ik ben heel happy.
*Outsider* Ik heb geen angst voor operatie gehad, misschien maakt dat veel uit. En ik trof lieve en leuke mensen, ik ben een bofkont.
*Fred* Waarmee moet ik op houden? En schikt het morgen?? 😉 Wel graag een rode stofzuiger.

Morgen is het alweer 4 weken geleden dat ze een heupoperatie uitvoerde bij mij en het gaat nu heel goed. Vandaag weer naar de stad gefietst en ik loop nu los (zonder krukken).

Li · 7 december 2005 op 19:08

Wat ben je toch een positief mens!
En wat een treffende Nederland- Pakistan spiegeling.

Li

Mup · 8 december 2005 op 01:50

Eens met alle voorgaande reacties, maar dat wist je al, en toch blijf ik er bij, dat af en toe eens aan je zelf denken ook geen kwaad kan, en nu ga ik zoenen :kiss:

klungel · 8 december 2005 op 12:20

huppels 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder