‘Als ik ooit trouw, dan is het met een neger!’ Dat heb ik vanaf mijn zestiende geroepen tot aan de dag dat ik daadwerkelijk mijn jawoord gaf aan een grote, zwarte Amerikaan. Om uit te leggen hoe mijn interesse voor negers ontstaan is, moet ik teruggaan naar de middelbare school.

Het is begonnen toen er in mijn tweede jaar een Surinaams meisje op onze school kwam, Hilda genaamd. Ze was de eerste ‘kleurlinge’. Ik zie haar nog staan voor het scheikundelokaal. Ze droeg een dikke wollen coltrui met daar overheen een glimmende, kleurrijke zomerblouse, alsof ze daarmee het laatste beetje warmte van Suriname vast wilde blijven houden. Terwijl andere klasgenootjes elkaar fluisterend aanstootten, raakte ik gefascineerd door dit bijzondere meisje en stapte zonder aarzelen af op dit ‘Moriaantje zo zwart als roet’. Ze beantwoordde mijn begroeting met een stralende glimlach en onze vriendschap was een feit.

De eerste keer dat ik bij haar thuis kwam ging er een Surinaamse wereld voor me open. Onwennig keek ik naar het bord rijst dat ik meteen kreeg voorgezet. Dat aten wij thuis nooit. Onzeker vroeg ik om de tomatenketchup.

Op een dag mocht ik mee naar een familiefeest in Amsterdam. Er stonden tafels vol met Surinaams eten. Heel anders dan de karige borrelnootjes en pretzels op Nederlandse feesten. Terwijl ik de prachtige dikke vrouwen in klederdracht bewonderde werd ik op mijn schouder getikt. Het was Wilco, een neef van Hilda. Of ik met hem wilde dansen. Nog geen twee tellen later bevond ik mij in een verticale missionarishouding op de dansvloer met mijn neus in een grote bos kroeshaar. Hoe anders was dit vergeleken met het stuntelig heen en weer schuifelen met Dirk-Jan of Wimpie op de klassenfeestjes. Ik raakte snel ingeburgerd in de wereld van Hilda en vond alles prachtig. Mijn Lp’s van Neil Young en Jimmy Hendrix maakten plaats voor Otis Redding en de ‘grote en kleine wasjes’ van Trafassi.

Jaren later ontmoette ik mijn huidige ex-man Charles. Een Amerikaan die in Nederland was blijven hangen nadat hij zijn militaire dienst had voltooid op de vliegbasis te Soesterberg. Hij was jazzmuzikant en Trafassi werd ingeruild voor Miles Davis. God, wat was ik verliefd op mijn grote, prachtige, atletische neger die zo mooi ‘Ol’ man river’ kon zingen onder de douche. Toen hij me na een jaar met zijn Barry White stem ten huwelijk vroeg kon ik niet anders dan antwoorden met een gelukzalig ‘YESSSSS’.
Mijn schoonfamilie ontmoette ik pas toen we voor de begrafenis van zijn oma naar Oklahoma vlogen. Een bijzondere gebeurtenis waar ik dapper meezong met ‘Amazing Grace’ en luidkeels ‘Hallelujah’ riep.

De Afro-Amerikaanse wereld opende ongevraagd mijn ogen. De schommelstoel op de veranda, meubels bekleed met plastic, een tv in elke kamer, maar vooral : Heel veel negers. Voor het eerst voelde ik me echt blank. Ik kon nu begrip opbrengen voor hoe mijn ex zich in Nederland af en toe bekeken voelde. Hier, in zijn land, begonnen peuters niet angstig te krijsen als hij ze lachend een handje wilde geven. Vroegen mensen niet of ze aan zijn haar mochten voelen. Ons huwelijk eindigde na achttien jaar waarna hij voorgoed terugkeerde naar Oklahoma.

Veel later raakte ik via mijn werk bevriend met een vrouwelijke collega uit Senegal. Ik werd uitgenodigd voor jawel, een Senegalees feest waar ik met mijn neus in de Afrikaanse boter viel. De vrouwen hadden, volgens traditie, al dagen van tevoren staan koken. Terwijl ik het kleurrijk geklede gezelschap gadesloeg, werd ik op mijn schouder getikt. Het was Kayunga, de neef van mijn collega. ‘Tu veux danser?’

Mijn: ‘Non, merci’ klonk vriendelijk doch vastberaden. Want ondanks het gezegde ‘Once black, you never go back’ verlang ik naar een simpele klompendans. Naar iemand waarmee ik een potje kan scrabbelen of met wie ik samen op pretzels en borrelnootjes kan knabbelen voor de tv. Iemand die weet dat de laatste negerzoen in het doosje altijd voor mij zal zijn!

 

 

 

Categorieën: VEC

13 reacties

LouisP · 1 juli 2015 op 07:05

Heel erg bizonder, hoewel er een beetje een apart gevoel achterblijft. Alsof zwart en blank toch zo verschillend zijn maar he..dat is toch ook zo. Dus daarom ook bizonder! De grootste tegenstelling bijna.
Maar heel erg goed geschreven, vind ik

Mien · 1 juli 2015 op 07:49

Mooie en schurende column Yfs. Bij de titel en het lezen van de column schoot me onmiddellijk de tekst van een [b][url=http://youtu.be/LW5vsmZCR1o]lied[/url][/b] van John en Yoko binnen.

troubadour · 1 juli 2015 op 08:34

Boeiende, complete en sluitende story. Toch blijft er iets zeuren bij mij, alsof er nog een toegang gesloten is gebleven, waarnaar ik wel was heengeleid.

Lianne · 1 juli 2015 op 12:20

Mooi! :rose:

Nachtzuster · 1 juli 2015 op 17:57

Gefeliciteerd met de VEC, Yfs. Das alweer een tijdje her! Ik las de titel en wist bijna direct dattie van jou moest zijn.

Fijn verhaal over jouw ervaringen met de getinte medemens. Je brengt goed in kaart hoe de cultuurverschillen zich verhouden. Ik had graag meer gelezen hoe dat nu is in een huwelijk met een neger, maar wellicht is dat stof voor een volgende column? En dan heb ik het uiteraard over de verschillende opvattingen tussen een ‘Kaaskopje’ en een ‘zwarte Amerikaan’.

Goed gedaan! :rose: :rose: :rose:

Pierken · 1 juli 2015 op 18:06

Once you go neger you never need a schoorsteenveger. Ik heb mij laten vertellen dat er negers zijn die van kaas houden. Wat m.i. zoveel betekent dat wanneer er zo een exemplaar naast je op de bank zit, er nauwelijks verschil te merken is met bijvoorbeeld een vaalwitte Haagsche tramchauffeur. Jak, hoor ik je intuïtief denken, maar volg je instinct zou ik zeggen. Een graag gelezen biecht, Yfs! Een maandje op de voorpagina-waardig stukske… :yes:

Esther Suzanna · 1 juli 2015 op 22:44

Mooi, open en eerlijk.

Puur ook… 🙂

trawant · 2 juli 2015 op 10:21

Ik hoor telkens maar een donkerbruine stem die ‘Ol man river’
in de badkamer galmt. Zo’n timbre waarvan de tandenborstels in hun bekertje gaan trillen.
Dat bereik je nou met van die smeuige details in een column!
Fijn geschreven, eens met zuster dat het huwelijk en de cultuurverschillen wat verder uitgediept … ach wat, hou dat maar lekker voor jezelf!

arta · 2 juli 2015 op 12:18

Over een rond verhaal gesproken… Dit is er eentje!

Heel mooi en ook deels herkenbaar neergezet!

pally · 2 juli 2015 op 21:59

Door vakantie , deze column gemist, maar nu gelukkig toch nog gelezen. Ik vind hem geweldig! De sfeer en jouw gevoel zo komisch , maar tegelijk gevoelig, neergezet. Heel terechte CVDM, Yfs! Proficiat

    pally · 2 juli 2015 op 22:20

    Oh, sorry, ik keek niet goed, het is jouw VEC. Nou, proficiat, dan met je VEC, Yfs ,( sorry)

Yfs · 4 juli 2015 op 08:25

Hartelijk dank voor de positieve reacties!!

@LouisP :
De verschillen komen (kwamen) veelal aan het licht wanneer er net als bij twee verschillende geloven, twee verschillende culturen slapen op een kussen, daar komt ook geheid de duvel tussen! Vooral wanneer er kinderkes komen!

@ Mien :
Ik kende het nummer niet! Bij het woord “nigger’ hoor ik echt hoe zo’n Amerikaanse redneck sherriff uit Mississippi het woord uitspreekt terwijl hij een pluk tabak pruimt. Daar is ‘boy’ net zo denigrerend als ‘nigger’. Mijn ex werd liever ‘zwarte’ genoemd. Zelf zeg ik liever ‘neger’ dan ‘gekleurde man’. En geloof me, de toon waarop ik het zeg is alles behalve denigrerend! 😉

Yfs · 4 juli 2015 op 08:53

Oeps, te snel op verzenden gedrukt, ik was nog niet klaar!!

@Troub :
Ik begrijp wat je bedoelt, sterker nog, ik had zelf ook een beetje dat gevoel, i.v.m. de deadline heb ik het zo gelaten.
Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik het deze keer ‘netjes’ heb gehouden en niet in ‘detail’ ben getreden haha.

@Lianne :
Dank je wel Lianne en natuurlijk ook heel erg bedankt voor het gunnen van de VEC aan mij!

@Nachtzuster :
Jij kent me duidelijk langer dan vandaag! De verschillende opvattingen in een huwelijk met een (mijn) neger is inderdaad weer een ander verhaal. En geloof me, die waren er een heleboel!

@Pierken :
haha Pierken. Mooi weer, hoe je je punt maakt met humor. Een neger die kaas lust, scrabbelt en af en toe veegt!!
Wat wil je nog meer? Hoe gek ik ook ben op verschillende culturen en vooral talen, probeerde ik ook een beetje duidelijk te maken hoe fijn het is om gewoon je eigen taal te kunnen spreken. Ik zag me al zitten op de bank met Kayunga voor de tv. Probeer dan maar eens uit te leggen in het frans waar Hans Teeuwen het in godsnaam over heeft! 😉

@ Ester:
Dank voor je mooie compliment! Fijn dat je het als puur ervaren hebt!

@Trawant :
Tandenborstels die trillen in hun beker!! Over smeuïge details gesproken haha! Dank voor het ‘respijt’ van de uitdieping.
What happens in a marriage… stays in a marriage! 😉

@Arta:
Dank je wel Arta!
De borrelnootjes moesten het verhaal inderdaad rond maken. Aan jouw reactie te zien is dat gelukt! 🙂
Deels herkenbaar? Nieuwe column?

@ Pally :
haha, kleine vergipsing.
Mooi hoe je er het komische en het gevoelige uit hebt gehaald. Een combi waar ik meestal naar streef!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder