Niet meer zo triest

Zij is niet meer zo triest, mijn meidje. Ja, het is een niet Nederlands woord, maar zo noem ik haar altijd, mijn meidje. Ik kan honderd keer getrouwd zijn en duizend minnaressen hebben, maar zij blijft mijn meidje, zonder dat ik ooit intiem met haar ben geweest of zal zijn. Sparen zal ik moeten, voor een weekendje Triëst, zoals ik beloofd heb in mijn eerste verhaal. Ach, anders steek ik mij in de schulden, want wat zijn mijn financiële schulden tegenover haar geluk? De BKR-toets overleef ik wel. De ware is onderweg, daar ben ik van overtuigd. Tijd speelt geen rol, sparen is nooit weg.

Ongekend, zoals mijn meidje zich herstelt. Ik ben haar coach geweest en zal dat zijn zolang als ik leef. Die rol werd mij door haar toevertrouwd. Dankbaar maak ik van die gelegenheid gebruik, dankbaar is zij mij, zoals zij zelf zegt. Mij ging zij ooit vertrouwen, dat is al heel wat. Langzaam, maar heel zeker, ging zij op zichzelf vertrouwen, en dat is alles. Het is zo ongekend mooi om iemand mee te maken die een dergelijk groeiproces doormaakt. Pijn maakt plaats voor liefde, houden van (zichzelf, in de eerste plaats, maar dat kan ik haar nog niet wijsmaken).

Ja, zij heeft een soort van vriendje. Een absoluut stuk dat haar bemint, haar vrouw laat voelen. In een stortvloed van woorden stelt zij mij op de hoogte van alle intieme details die zij met hem meemaakt. Hoe hij lekker haar kont pakt, ’s nachts, zonder gelijk meer te willen. Hoe hij haar koestert en streelt, zonder gelijk meer te willen. Hoe hij haar laat frummelen met het condoom, omdat zij dat wil, zonder gelijk zonder te willen. Haar aankijkt, met een geile, maar liefdevolle, tedere blik, als zij eindelijk de bevrijdende woorden “ik wil jou!” uitgeschreeuwd heeft en alleen maar bevestigt dat zij dat ook krijgt, omdat zij dat wil.

Een gelukzalig gevoel maakt zich van mij meester. Leuk contact heeft zij opgedaan, zowel op het persoonlijke, als op het intieme vlak. Door haar overtuiging ben ik er van overtuigd dat dit alleen maar goed voor haar is, zowel op de korte als op de lange termijn. Ik geniet met haar mee, omdat ik van haar houd.

Nee, ik weet niet of ik hen op het beloofde weekendje Triëst kan trakteren. Zij gelooft nog niet in hem, hij niet in haar. Mijn beste vriendin en de man die ik niet ken, maar die wel al een van mijn beste vrienden is, hebben elkaar nodig, op weg naar …? Elkaar? Een ander? Vul het maar in, ik kan het niet.

Goed zijn zij voor elkaar, zij hebben elkaar nodig. Zo schattig is het, om vanuit de derde persoon te zien hoe twee mensen elkaar benaderen, helpen, sussen en op hun manier liefhebben. Elkaar waarschuwen voor vooral niet meer dan ‘innige vriendschap’. Het beiden oppikken, elkaar twintig keer per dag op allerlei manieren benaderen, en ondertussen die vrijheid voelen.

Als ervaringsdeskundige denk ik te weten hoe zich dit gaat ontwikkelen. Zij vraagt het mij niet, ik zeg het haar niet. Ik laat haar d’r eigen weg kiezen en ik bewonder haar wijze wijze. Raad kan ik haar niet geven, zij doet het precies zo, zoals ik het ook doe. Goed voor jezelf, goed voor de ander, waar het ook goed voor is.