No more a-roving

In een of ander tijdschrift las ik een enthousiaste recensie van het nieuwe album van Leonard Cohen, ‘Dear Heather’. Het nummer ‘Go no more a-roving’ trok mijn onmiddellijke aandacht en niet alleen omdat het tevens het openingsnummer van het album is. Het nummer is een door Cohen op muziek gezet gedicht van Lord George Byron. [i]‘So we’ll go no more a-roving / so late into the night, / though the heart be still as loving / and the moon be still as bright’.[/i] De tekst en dus het gedicht treft me meteen. De herkenbaarheid van het afscheid dat we allemaal kennen: dat van een geliefde. Geschreven door een recalcitrante ‘Prince of Passion’, zo lees ik, de eerste popster, Lord Byron. Gezongen door een oude, inmiddels 70-jarige bard Cohen, een van de sterren van onze tijd en eerder. Byron schreef het gedicht tijdens een periode van bezinning die volgde op een periode van uitspattingen. Cohen murmelt en fluistert de woorden met zijn typisch verleidelijke stem die dieper dan ooit tevoren klinkt. Ondanks de in feite droeve strekking van het gedicht, arrangeerde en zingt hij het met een zeker optimisme, vermoedelijk behorend bij een man op leeftijd die op het leven terugkijkt, beschouwend en berustend als het gedicht zelf zonder gevangen te zijn in spijt. In die wetenschap deert het niet om ouder te worden, ook al is het nog een eind zwerven.

Tijdens de zondagavond met T. – T. met wie ik iets van een romance beleef waar tot dusver even moeilijk een einde aan wil komen dan dat het voort wil duren, en waarvan de status derhalve een voortdurend vraagteken is – draaide ik het nieuwe album van Cohen dat ik vlak voor de jaarwisseling had aangeschaft. Het zou niet voor het eerst zijn dat Cohen een indruk voor mij maakt op vrouwen. Zijn vorige studioalbum, ‘Ten New Songs’ uit 2001, oogstte eerder reeds de bewondering van anderen. Maar ik heb teveel respect voor hem en zijn werk om die doelbewust te misbruiken. Mijn eigen bewondering voor Cohen is daar simpelweg te groot voor. Of Cohen er iets mee te maken heeft gehad zullen we daarom wel nooit weten, maar ondanks de punt die achter ons leek te staan, bleef T. die zondagavond. Toen de dag tenslotte aanbrak vertrok ik naar mijn werk. ’s Avonds weer thuisgekomen was ze vertrokken en waren al onze sporen uitgewist. Morgenavond komt ze weer. Hoewel ik geen dichter als Byron en geen bard als Cohen ben, hoop ik dat ze het begrijpt wanneer ik dan zachtjes tot haar murmel dat: [i]‘Though the night was made for loving / and the day returns too soon, / yet we’ll go no more a-roving / by the light of the moon’.[/i]

En we zijn nooit te jong om geen spijt te hebben terwijl we verder zwerven.

[i][url=www.dearheather.com]’Dear Heather'[/url]; de website van het album ‘Dear Heather’ van Leonard Cohen alwaar tevens het originele en volledige gedicht van Lord Byron (1788 – 1824) kan worden aangetroffen.[/i]

[img align=left]http://www.webheights.net/dearheather/greekanjani.jpg[/img]